İzuku mektubu Katsuki'nin yanına koydu. Çantasını alıp odadan çıktı. Yangın merdivenlerine doğru yöneldi ve çatıya çıkan kapıya ulaştı.
Kapıyı açtı. Karşısında beliren dolun aya baktı. Çok güzeldi... Bu manzaraya takılı kaldı gözleri bir süre.
Düşündü. Her şey daha farklı ve daha güzel olabilirdi. Şu ankinden daha mutlu olabilirdi. Düşünceleri silmeye çalıştı kafasından. Zaten birazdan hiçbirinin önemi kalmayacaktı... Ayaklarını sürterek yürüdü, çatının kenarına çıktı.
Aşağıya bakmaya bile cesareti yoktu şu an. Buna rağmen nasıl sonlandıracaktı hayatını? Nasıl terk edecekti onu? Bunu yapamazdı! Çünkü bunu yapmaya ne cesareti vardı ne de yüreği...
Bu düşünceler zihninin her bir yanını sardı. Beynini kemirdikçe kemirdi.
Ani bir kapı açılmasıyla sona erdi bu düşünceleri...
Çünkü karşısında o vardı. Yakut gözleri ona bakıyordu. Büyük bir şaşkınlık ve mutlulukla...
Bir kaç saniye kenetli kaldı gözleri birbirine. Göz temasını ilk kaçıran İzuku'ydu. Çatının kenarında yere çöktü, hıçkırarak ağlamaya başladı. Özür diliyordu Katsuki'den, yalvarıyordu onu affetmesi için... Kafasını kaldırıp yüzünün içine bakacak cesareti bile yoktu. O kadar düşmüştü, o kadar alçalmıştı...
Katsuki ise sadece bakıyordu. Şaşkındı. Mutluydu. Üzgündü. Kızgındı. Ne yapacağını bilemiyordu. Ağlamak istiyordu. Ama ağlayamıyordu. Bağırmak istiyordu. Ama bağıramıyordu. Sadece orada öylece durup İzuku'yu izliyordu.
Bir şey yapması lazımdı. İzuku'ya ağlama demesi ve sarılması lazımdı. Onu ne kadar sevdiğini söyleyip öpmesi lazımdı. Tereddütle ilk adımı attı önce. Sonra ise hayatındaki en değerli varlığa tüm gücüyle koştu...yerde kıvranmış cüssesine sarıldı. Çenesinin altından tuttu ona bakmasını sağladı. O sulu zümrütlere baktı...
" Seni ne kadar çok seviyorum biliyor musun?"
" O yüzden ağlama."
" Gözlerimin için bak ama hüzünle değil, sevgiyle ve mutlulukla bak..."
" Yalvarırım ağlama..."
" Sadece benimle ol o kadar."
"Elimi hiç bırakma o kadar."
"Tamam mı?.."
Bu sözler döküldü Katsuki'nin ağzından... Ondan çıkamayacak kadar yumuşak ve saftı bu sözler. Sanki sevdiği çocuk için bilerek arındırılmış gibiydi...
İzuku kafasını kaldırdı. Ve sıkıca Katsuki'nin boynuna sarıldı. Sanki birazcık salsa tekrardan kaybedecekti onu... O yüzden sıkıca sardı kollarını, iyice içine çekti kokusunu. Uzamış saçlarına götürdü elini. Okşadı, okşadı. Sanki anne çocuğunu severmiş gibi şevkatli ve nazik bir şekilde...
" Sensiz yaşamak istemedim... Özür dilerim..."
" Eğer... Eğer sen biraz daha gecikmiş olsaydın şu an burada olmayacaktım... Teşekkür ederim..."
• • •
" Bunu demeyi hak etmiyorum belki ama..."
" ... Seni seviyorum..."
Katsuki kafasını İzuku'ya çevirdi. Yavaşça yanağını kavradı, gözlerini dudaklarına çevirdi. Uyandığında beri bu anı bekliyormuş gibiydi.
Dudakları önce küçük bir buseyle birleşti.
" Bende seni..."
Sonra daha derin daha özlem dolu bir öpücüğe kaptırdılar kendilerini...
Bitti. Yani sanırım...
