Hayalet (Tamamlandı)

XXVIII

          Vücudunun hissedemediği bir acıyı ruhu hissetmiş olmalıydı ki Ülkü'nün gözleri dolmaya başladı..
           Hızlı adımlarla arkasına bakmadan yürüyordu. Ta ki umursamadığı bir beden onu durduruncaya kadar.

'Ülkü nereye gidiyorsun'

'...'

Ama Ülkü onu durduran bedenin yüzüne bile bakmadan yoluna devam etti.

Pes etmeyen Hayalet ise onun peşinden yolunu sürdürdü.

'Dinle beni bi Ülkü'

'...'

'Her şeyi açıklayacağım'

'Neyi açıklayacaksın ha! Neyi? Buraya geldiğimden beri neden hep gizemli davrandığını mı? Yoksa neden bulmaca gibi konuştuğunu mu? Aaa yoksa neden beni intihar teşebbüsümden kurtarmanı mı? Sakın herkes öyle yapardı falan deme ben olsam hiçbir şey yapmazdım hele ki tanımadığım birine hayatta sarılmazdım. O gün bana neden sarıldın? Senin yaptıklarında normal bir şey yok. Seni tanımazken aklımda bu kadar çok dolaşmayı hak etmiyorsun.'

'Sinirli olduğunu biliyorum a-'

'Sinirli mi? Ne siniri ya pamuk gibiyim ben bilmiyor musun!? Sana biri böyle davransa ne hissedersin, ne düşünürsün he?'

'Beni çok sevdiğini'

'Ben öyle düşünmüyorum. İnsan sevdiğine böyle stresli zamanlar yaşatmaz anlıyor musun? Ben buraya geçmişte yaşadıklarımı sindirmeye geldim, ama kazandığım şeye bak, daha çok sindirilecek durum! Psikolojik her açıdan bitmiş durumdayım. Bırak beni de uçağıma yetişeyim. Ne olur ülkeme dönmek istiyorum.'

'Ne zaman bilet aldın?'

'Sana ne'

'Bak yakın zamanda almış olamazsın.Türkiye'ye yakın zamanda uçak bulamazsın'

'Ben buldum işte sorgulama'

'Ben de seninle geliyorum'

'Hayır efendim gelmiyorsun'

'Sana soran olmadı'

'Ukala'

'Evet biraz öyleyimdir. Bak beni tanımaya başladın'

'Artık seni tanımak değil unutmak istiyorum. Lütfen buna izin ver'

'Daha yeni başlıyoruz'

'Tamam sonra buluşuruz benim birkaç işim var'

'Tamam'

Aslında onu affetmiş değildim. Affetmeye niyetim de yoktu aslında.
Ondan kurtulmak için kabullenmiş gibi davranıyordum. Ve cidden aslında bir işim vardı. Bir posta göndermeliydim Türkiye'ye.

45 dakika sonra

Havaalanında uçağımın olduğu bölüme vardım sonunda.
Yürürken bazı insanların uçağa binenlerin arkasından ağladığını duydum. Tabi gidenin arkasından ağlayabilirsin ama yerlere de kapanmazsın yani. Biraz abartılıydı.
Etrafı gözlemleye gözlemleye koridoru aştım.
İçeri bindiğimde bir de kimi göreyim!         
         Hayalet.

Orada oturmuş küçük pencereden dışarı bakıyordu. Açıkçası şaka falan yapıyor ya da gitmeyeyim diye sallıyor zannettim ama yanıldım.
Atlatamayacağım gibi görünüyordu artık.

Off..

'Geldin sonunda'

'...'

'Ülkü bu uçağa binmemeliyiz'