The Night We Met in Intramuros

01

THE IMPULSIVE INTROVERT

Kielvinson's POV

IF there's one word I would like to use to describe happiness, that'd be the word alone. I don't mind spending a day just by myself. Who cares about quantity if there's no quality? I don't hate people, I just. . . don't like getting along with others. Who knows? Maybe they're kind to me just because they think I need anybody's company-or if I need friends. Certainly not, but I still believe in miracles. So maybe, someday, I'll make some friends.

Kung kaya ko lang pahintuin ang oras, baka hindi na sumapit ang birthday ng kaklase kong bukas ang kaarawan. Gustuhin ko mang hindi pumasok sa klase, kailangan kong magpakita sa teacher namin dahil hindi malabong mapatawag ang magulang ko. Ilan lamang ang mga karumal-dumal na 'yan sa iniisip ko ngayon-o mas mabuti kung sasabihin kong problema ko sa tuwing papasok ako sa school.

Hindi ko alam sa nanay ko, ang aga-aga akong pinahahatid dito. Ano naman kaya ang gagawin ko sa thirty minutes na bakante sa umaga bago magsimula ang klase? Seven-thirty a.m. ang klase pero wala pang alas-siyete ng umaga, nandito na ako. Pero kahit na gano'n, hindi ako nagrereklamo. At kahit madalas akong naiinis, hindi ko kinalilimutang napakasuwerte ko dahil hindi nawala sa piling ko ang aking mga magulang.

That accident caused me and my family a lot of trauma. Akala ko noon, hindi ko na sila makakasama. Akala ko iiwan na nila ako, pero hindi. Lumaban sila, kaya tinatagan ko ang loob ko kahit ang bata ko pa noong mga panahon na 'yon. Si mommy ang nagma-manage ng food business namin dito sa Pampanga sa kasalukuyan, while my dad works abroad, rooting for his promotion.

I barely knew how to spell my parents' names at that time, yet I still managed to recover from that nightmare. But all of those were because of my guardian angel. He was always right by my side, but now, I don't know if I can still remember how his voice sounds-how he looks-because even shadows of him can't be seen by my eyes now. Mula noong araw na inilabas ako ng ospital, hindi ko na siya nakita pa. Hindi na rin niya ako kinausap mula noon. Bigla na lang siyang naglaho matapos gampanan ang kaniyang tungkulin.

Naputol man ang koneksyon naming dalawa, sigurado akong nandiyan pa rin siya at palagi lang nakabantay sa akin saan man ako magpunta. If not because of him, we could've died that day, so I can't just waste my second life-my second chance to live.

Napatingin akong bigla sa aking harapan nang mayroong tumakbo, kaya naantala ang malalim kong pag-iisip habang nakatambay rito sa gazebo ng school, malapit lang sa canteen, kaya maraming estudyanteng dumaraan. Napabuntong-hininga na lang ako nang mapagtanto kong halos ilang minuto na lang ay magsisimula na ang klase, kaya kailangan ko nang umalis at magpunta sa classroom.

Pinisil ko ang plastic bottle ng kape na kasalukuyan kong hawak. Ubos na ang laman nito, kaya isinilid ko na sa bag ko ang sketchpad kong nakalapag pa sa tabi ko. Pagkatapos ay naglakad na ako patungo sa hallway na nagdurugtong sa ABM at STEM Building. Nang may madaanan akong basurahan, itinapon ko na ro'n ang pinagkapehan ko at lumiko na patungo sa hagdan dahil sa third floor pa ang classroom namin.

***

AS usual, Mrs. Rodriguez commended my late arrival. Nasanay na akong kami ang laging "magkaaway" sa klase. Hindi na bago sa akin 'yon, lalo na't ako ang madalas mapalabas ng classroom. Sadyang hindi ako fit sa klaseng ito. I look at things differently, and it's weird for me because that's what makes me weird to them.

Wala man lang sumusubok na kumausap sa akin, kahit pa ang seatmate ko. Pero palaging may naiiba sa lahat-'yong kaklaseng all-around. Railey often sits beside me during our break time, especially lunch time. Sa isang araw, one hour and thirty minutes kong kailangang tapatan ang ugali niya-o tiisin. Sa oras na maupo siya sa tabi ko, dadaldal na siya nang dadaldal, at nagagawa niya 'yon habang kumakain.