Ev Sahibim Asker

*10* Balıkesir

Selamun aleyküm müminler.

Miraç Barış ağzından devam...

•■

"Tövbe de lan! Ne olur ne olmaz!" Yakasından tutup sıkıştırdığım Ali ısrarlarıma rağmen sadece sırıtıyordu. "Bi şartım var." İşaret parmağını kaldırsa da tavrımdan taviz vermedim.

"Şart mart yok! Tövbe de!" Diye bağırdım kararlılıkla.

"Şartımı yapmazsan tövbe demem." Yakasını bırakıp sağa sola baktım. Zoraki oflayarak pes ettim. "Tamam, ne?"

"Bir hafta kışlada kalmayıp evde kalacaksın ve Umay'ı her gördüğünde, muhtemelen görürsün, özür dileyeceksin." Ne kadar da sinsi bir herifti?! Tamam kıza sert çıkmış olabilirim ama her gördüğüm de niye özür dileyim ki?

"Yok ebesinin nikahı!" Kollarımı iki yana açıp ne kadar abarttığını anlatmaya çalıştım. "İşine gelirse. Bak öyle ağır aşık olursan karışmam!" Anırır derecede gülmesiyle geri çekildim.

"Belki bedduan tutmayacak? Ben neden bu kadar şaaptıysam? Bunun duası tutar mı?" Elimi alayla sallayıp arkamı döndüm ve ilerlemeye başladım.

"Oğlum ben umreye gitmiş insanım. Temiz kalple dediğim için tutacak inşAllah." Sesinin yakınlığından anladığım kadarıyla Ali de bana yetişmişti. "Umreye gidince evliya oldun zaten! Tövbe de, almayım ayağımın altına!" Aniden durup ona döndüm. Yüzünde hala sinsi bir ifade vardı.

"Şartı kabul et öyle."

"İyi tamam. Bir hafta eve gideceğim."

"Özür?" Sarı saçlarının altındaki hafif sarı renkli kaşları havalanmıştı. "Tipsiz meymenetsiz" diye geçirdim içimden.

"Görürsem dilerim, görürsem!" Dedim bastırarak. "Tamam."

"Sen görürsün ama! Bunun acısı çıkar elbet!" Tehditvari konuşmamı umursamamış başka yöne dönmüştü.

"Amin amin. Hadi seninkiler bekliyor." Bende onun gibi arkamı dönüp çimlere yayılmış erlere yöneldim. Beni görünce toparlandılar ve karşımda hizaya geçtiler.

°

"Hadi iyi akşamlar Miraç efendi." Bütün dişlerini göstere göstere gülüyordu it! Sinir bozucu yüz ifadesini saymıyorum bile!

"Efendin senin ağzına edecek sonra!" Onu kaldırımın kenarında bırakıp arabaya bindim. Emniyet kemerini takıp arabayı çalıştırdım ve neredeyse iki aydır gitmediğim evime doğru yol aldım. Başımıza iş almıştık. Ev şimdi soğuktur bir de. Ulan Ali! Sana şafak operasyonu yapmazsam ne olayım?

Ev yakın olduğundan iki dakikada eve gelmiştim. Arabayı otoparka koyup dairemin olduğu kata çıktım. Anahtarı cebimden çıkardığımda kapıyı açmadan yan taraftaki kapıya yaklaşıp baktım.

"Umay Aydoğdu" yazıyordu.

Tekrar kendi kapıma yönelip kapıyı açtım. İçeri girdiğimde burnuma gelen kokuyla midem bulandı. Yüzümü ekşiterek kokunun geldiğini tahmin ettiğim mutfağa girdim. Etrafa baktığımda kötü görünen bir şey yoktu.

Fakat buzdolabını açtığımda kokunun kaynağını buldum. Buzdolabı çalışmıyordu ve içindekiler pert.

Dolabı tamamen çöpe atmak istedim ama arkaya baktığımda dolabın fişi takılı değildi. Eğilip fişi taktım ve dolabın içindekileri poşete doldurup balkondan aşağı fırlattım. Çöp hemen yakındaki direğin yanındaydı. Deliksiz bir şekilde çöp kutusuna girmişti.

Banyoya gidip annemin 'lazım olur' dediği oda parfümünü aldım ve her yere sıktım. Daha sonra odama geçip yatağa uzandım. Uyumak istesemde düşünceler rahat bırakmıyordu.

Çok saçma ama ilk defa yaptığım bir şeyden pişmanlık duymuştum. Meğer kız o saatte insanların hayatını kurtarmak için çalıştığı hasteneden dönüyormuş. Fakat ayağıma takılıp düştükten sonra beni suçlayınca o gerginlikte kendimi kaybetmiştim. Onu daha tanımadan dış görünüşü ile yargılamıştım. Başımı iki yana sallayıp uzandığım yerde doğruldum.

Lan Miraç ne abarttın? Akılda tutman gereken bir şey değil ki. Unutup devam etmen gereken bir şey. Hem sen onu bırakta leş gibi olan şu evi hallet!

İç sesimi dinleyip tüm düşüncelerimi dağıttım. Tekrar uzanıp sol tarafıma döndüm ve gözlerimi kapattım. Daha sonra beni bu zamana kadar ayakta tutan, kendimi motive edecek sözleri içimden geçirdim.

"Sen bir hiçsin. Vatan için yaşıyorsun ve yaşatmak için öleceksin. Sen isimsizsin. Allah ve vatan aşkı yeter senin nefes almana. Sen görünmezsin."

*
Oy vermeyi unutmayın.

Miraç ağzından yazmaya devam etmeli miyim?