Have You Forgotten

Chapter 27

Chapter 27: Us

Andidito nako sa pagkikitaan namin ni Deon. Ewan ko din nagkusa nalang itong paa ko na gumayak at pumunta sa lugar na ito ilang taon na ulit ng magkita kaming dalawa. Tinext ko pa si Fiona at sinabing kinakabahan ako na magusap kami ulit. Nakita ko na siyang nakapang-opisina na suot at nakaeyeglass na bagay naman sakanya.

"Kumain kana?" tanong niya pagkaupo kaagad naman akong umiling hindi pa talaga ko kumakain.

"Magorder lang ako." sambit niya sa akin. Hinayaan ko na siyang pumuntang counter para umorder ng pagkain namin. Pagkabalik niya may bitbit na kaagad siyang two cups of coffee at may isang slice ng cake at two breads at hindi pa yon may inorder pa siyang pasta.

"Thank you." nakangiting sabi ko sakanya.

"Let's eat." tipid na sabi niya.

"Ano nga bang paguusapan natin? After this i need to go back to my office. Kung may sasabihin ka sabihin mo na agad." diretsuhan ko ng sabi sakanya habang nakacross-arm.

"Can we talk about us?" diretsong sabi niya sakin sabay titig sa mga mata ko.

Us? Meron nga ba? Sa pagkakaalam ko magkaibigan lang kami. Wala pa ngang label yon.

"Sorry i have to go bye." paalam ko sakanya.

"Allura."

"Deon alam mo okay na okay na lahat. Wala naman na talaga dapat tayong pagusapan pa. I guess tama na rin to. Masaya kana sa kung ano meron ka ngayon at ganon din ako kaya okay na to."

"Pero hindi ako masaya dahil..."

"Dahil?"

"Wala ka sakin." nakatitig lang siya sa diretso sa mga mata ko ng sinabi niya yon.

"Bakit? Naging masaya ka naman ng wala ako. Naabot yung mga pangarap mo di ba? Tinuloy mo yung sa L.A. Naging masaya ka nun di ba?" sambit ko sakanya at ininom itong kape ko.

"Sa tingin mo ganon? Akala mo ba ganon lahat kadali yun, allura? Eh paano ko magiging masaya habang inaabot yung mga pangarap ko habang wala naman yung taong kinukumpleto ang araw ko at ikaw yon. Mas lalo kong naging malungkot nung umalis ako. Kahit gusto ni Dad na pumunta akong L.A pero ayaw ko naman talaga pinilit ako eh. Wala akong choice kundi ang sumunod sakanya pero sa lahat ng iyon iniisip kita? Kung ano na bang ginagawa mo? May pinagkakabalahan kana ba? May bago na ba? Yung mga ganong mga bagay."

"Akala mo ba madali lang din sakin ang lahat. Sobrang sakit deon! Sobra. Ang hirap mong kalimutan andami eh daming nakapagpapaalala sakin bawat paggising ko ikaw pagpunta ko ng trabaho ko ikaw pa din. Ang hirap pero habang tumatagal nakakasanayan ko na kasi alam ko naman na kahit anong gawin ko nung mga oras na yon hindi kita mapipigilan na umuwi dito kasi sino nga ba naman ako kaibigan mo lang naman ako, di ba?"

"Allura, I'm sorry. Sorry sa lahat. Gusto ko umamin ng nararamdaman ko sayo kaya lang naunahan ako ng takot, takot na...pero nangyari na yon kaya hanggang ngayon hindi parin ako nakakapagsabi sayo ng nararamdaman ko. Gusto kita allura, gustong-gusto kaya sana tanggapin mo ulit ako. Kung pwede?"

Oo tatanggapin pa din kita kahit anong mangyari...kaya lang medyo magulo pa sakin ang lahat. Masyado pang magulo ang lahat sakin, Deon.

"Masyadong magulo ngayon ang isip ko, Deon. Please. I have to go." umalis na kaagad ako pagkasabi ko nun pinaandar ko na yung kotse nang makarating ako sa kompanya kaagad akong pumasok sa restroom at nagkulong sa isang cubicle doon.

Sorry, Deon but I need to think about everything first lalo na kung tungkol sa atin hindi ko muna masasagot iyan sa ngayon kailangan ko na munang mag-focus lalo na sa trabaho ko.

I'm sorry.