Sadece 48 Saat

1. Bölüm Tanıtım: ~Gözyaşı~

Hadi buraya başladığınız tarihi ve saati yazın.

"Kalan son 48 saati. Daha fazlasını söylemeyi çok isterdim ama kızınızın sadece 48 saati kaldı"

Şimdi ne mi oluyor? Annem hıçkıra hıçkıra ağlıyor.

Benim yüzümden. Ağlamasın sebep benim.

Babam... doktora bağırıp bir yolu, çaresi olması gerektiğini söylüyor.

Benim yüzümden.

Dolu odada yankılanan boş sesler. Şu anın ve benim hayatımın tabiri tam olarak bu.

Hayatım. Artık sadece 48 saatliğine benim.

Ailem,.. bir hayatım, olmayacak bundan sonra. Düşünemeyeceğim, sevemeyeceğim, hayat ve yaşamak kelimeleri bu saatten sonra bana çok uzak.

Kalabalığın iğne atsam yere düşmez şekilde olduğu bu hastanede benim duyduğum acı feryatlar şu an en çok acı veren şey.

Onlara bunu yapan da benim.

Ben Defne Salman. Henüz 20 yaşında olmama iki ay var, eğer görebilseydim o kadar olacaktı yani. Sadece 48 saatlik hayatımın sahibi. Kocaman benimle birlikte büyüyen ve artık benim hayatıma mâl olan bir beyin tümörünün sahibiyim.

Tümörüm alınmıyorlar çünkü her türlü öleceğim. Ameliyatla ölmektense erkenden, kendi hayatımın bana verdiği süreye bıraktım. Ameliyatın tek şansı yok ama ailem... sırf onları üzmemek için kabul ettim ameliyat olmayı. Her türlü aynı gün öleceğim onların umutlarını zayıflatmıyor.

Şimdi istediğim tek bir şey var o da kalan son 48 saatimi gerçek anlamda hayatımı yaşayarak geçirmek. Kimseye hesap vermeden, benim için biri endişelenmeden.

**********************
Ulaş Göktuğ, çekirdek ailemin tek erkek çocuğuyum. Benim başıma bela olan iki tane kız kardeşim haricinde tabi. Babam ve annem kendi ortak şirketlerinin her gün büyüyen başarısıyla gurur duydukları ve başına geçecek varislerinin mutluluğuyla yaşıyorlar.

Onları çok seviyorum fakat bu o koca sirketin sorumluluğunu üzerime almak için hazır olduğum anlamına gelmiyor. Ben sanatımla yaşamak istiyorum daha gençliğimin en başında hayatımdan usandıracak bir sorumluluk değil, grafiti ile yaşadığım hayatı istiyorum.

Eninde sonunda o gün gelecek bunu çok iyi biliyorum, sadece şimdilik değil, henüz 22 yaşındayken değil.

Kendimi iyi hissetmeme neden olacak şeyi bu kadar çabuk bırakamam.

***********************
Biz sadece bir şeyi farkında değildik. Birbirine karışmayacak iki hayatın bir olacağına.

Yaşamak istediğimiz her şeyi kısacık bir zamana sığdıracağımıza,

Birbirimizin hayatımızın sonuna kadar hayatı olacağımıza,

Birimizin kaybettiğini diğerinin bulacağına,

Birimizin bittiği yerde diğerimizin başlayacağına,

Birinin kalbi durduğunda diğerinin tekleyeceğine,

Tek birimizin bir olduğunda diğerinin ikincisi olmayacağına,

Birleşmeyecek olan hayatımızın asla ayrılmayacağına,

Biz birbirimize karışmadan ikimizin en çok karışacağı 48 saatten bihaberdik.

Biz hayat dolu olan iki yaşamın biteceği günden bihaberdik.

Yaşamın sonundan, son olacak olan yaşamın başlangıcından, yalnızlığın kalabalık olacağından, hiç ışığı olmayan tünelde kısılı kalırken tüneldeki tek kibrit ateşinin ışığında hayat bulacağımızdan bir haberdik.

Hayatın değil ölümün kıyısındaki mutluluktan bihaberdik.

Biz sonu olmayan bir çıkışın ortasında kalmış, çıkıştan vaz geçmiş, karanlığın mutluluğunu yasayacağımızın haberinde değildik.

Ama şimdilik. Sadece şimdilik değiliz tüm bunlardan haberdar.

Biz karanlığın ışık olduğu, ölüme giden yolun en güzel anı olduğunu, kalbimzin çarpma hızlarının bile aynı olduğu...

Ama birimizin gidip diğerinin kalacağı hayattan çaldık o 48 saati.

Sırf tüm hayatlarımız onun olsun bize 48 saat versin diye.

Sırf onun bizden alacağına karşılık bizim ona vereceğimiz bir hayata karşılık anlaşma yaptık hayatla.

Ben yanlız kalırken o yalnızlığımı grafiti boyasıyla aydınlattı.

Ben grafitimi onun güluşüyle tamamladım.

Biz yarım kalmış hayatlarımızı 48 saatte tamamladık.

Biz o tünele birlikte girdik ama tek birimizin çıkacağını bile bile yürüdük çıkışa.

Biz birbirimize karışmadan iki hayatı tek hayat yaptık.

Sadece 48 saat için.