Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

Proloog

Copyright Statement:

Het auteursrecht is het uitsluitend recht van den maker van een werk van letterkunde, wetenschap of kunst, of van diens rechtverkrijgenden, om dit openbaar te maken en te verveelvoudigen, behoudens de beperkingen, bij de wet gesteld.

Volgens het Nederlands auteursrecht is het maken van enige exemplaren voor eigen oefening, studie of gebruik geen inbreuk op het auteursrecht (art. 16c Auteurswet 1912). Een thuiskopie mag niet aan derden worden afgegeven: daarmee overschrijdt men dat wettelijk vrijgelaten beperkt eigen gebruik. Opzettelijke inbreuk op eens anders auteursrecht geldt in Nederland als een misdrijf.

Dat betekent dus dat wij, Lianne en Mylène, de schrijfsters van dit boek, je aan mogen geven wanneer jij voor zwieber gaat spelen. We raden het je dus sterk af. We wensen je heel veel plezier met het lezen van deze ORPG dat wij hebben omgetoverd tot een boek.

Alex

Alles begon met het pandemonium.

Daarnet stond hij nog langs de lopende band knoppen in te drukken en hendels over te halen, nu rende hij door de hallen van de fabriek, waar het stof naar beneden dwarrelde van het plafond. De grond onder hem schudde wild heen en weer.

Een aardbeving kwam vaker voor, maar ze waren er altijd op voorbereid geweest. Altijd. Ze waren als kalme werknemers naar de nooddeuren gegaan, altijd. Maar nu de lampen uit waren en alleen de alarmbel galmde in de hal, werd iedereen panisch.

Meerdere malen belandde een vuist in zijn maag, zijn rug of zijn gezicht. Iedereen, en dus ook Alex, was doodsbang. Hij zag hun gezichten niet, maar voelde wel hun angst en pijn, omdat hij zelf ook gevuld was met wanhoop.

Stap voor stap, stukje bij beetje naar het licht boven de nooddeur, dat de hopeloosheid op deed wekken in hem. Hij zag hoe een gedaante tegen de ijzeren deuren werd geduwd en neerviel, en hoe de mensen over hem heen liepen alsof hij zand was.

Dat herinnerde hem aan het feit dat hij moest doorzetten, moest trekken en duwen, schoppen en slaan, om zijn eigen leven te redden.

Een ijzingwekkende knal en gekraak deed de gehele menigte ineen krimpen, en vooral harder gillen toen er een nieuwe schok kwam.

De grond schudde nog heviger dan eerst en overal vielen mensen neer, huilend en schreeuwend.

Heel even leek het erop dat ze tezamen neer zouden vallen en wachten totdat het dak hen zou verpulveren, maar er waren altijd mensen die nog niet klaar waren voor de dood.

En Alex was daar één van.

Met het knipperende licht boven de nooduitgang in zicht, sprong hij zoveel mogelijk om de lichamen heen, maar het was werkelijk aardedonker en stond op verschillende onderdelen van mensenlichamen na elkaar.

Hij hoorde overal om hem heen mensenstemmen, ook onder zijn voeten. Christenen in hun gebed, moeders die huilden om hun kind, vrienden die elkaar zochten.

De deur kwam steeds dichterbij. Ondanks de schokken van de aarde, de vloer die barstte, het geknars van al het metaal en beton om hem heen; hij moest doorzetten.

Hij had het ook bijna gehaalf.

Maar toen kwam de vrouw met het mes.

Ze hakte op iedereen in die rond haar stond en Alex was daar één van. Een steek van pijn schoot door zijn linkerarm en hij slaakte een oerkreet.

Het was een moment van één en al pijn. Alles om heen verstomde en vervaagde, hij leek te leven in een wereld van alleen pijn en paniek. Het was een periode waarin hij niet stevig in zijn schoenen stond en omver werd geduwd.

De gedaante van het meisje vloog als een kolibrie zo snel door de deuren heen de buitenlucht in. Hij hield zijn arm, die plakkerig was van het bloed, in zijn met as besmeurde andere hand. Dat was uiteraard geen slimme zet. Maar wie zei dat hij zou overleven, nu iedereen toch maar over hem heen liep?

Het volk dat hij achter zich had gelaten stond op, was in gaan zien dat blijven liggen geen kans had. Alex hief zijn hoofd om vlug op te staan en weg te rennen, maar het was alsof hij doodbloedde. Telkens weer als hij overeind wilde krabbelen werd hij overvallen door een enorme lading pijn, vaak gepaard met het feit dat iemand hem omver duwde of liep.

Hij schreeuwde om hulp en het tastte zijn stem en keel tot diep in de kern aan, zo ook zijn ziel. Hij zat gevangen in een kooi en werd in de lava gegooid en er was niemand die hem zou helpen.

Voor hij het wist liet moeder natuur haar kracht opnieuw met hem kennis maken. Hij werd opzij gesmeten en belandde met een smak tegen iemand anders aan, die helemaal nat was.

Maar er waren ook een heleboel mensen die op hem vielen.

Alle lucht werd met één smak uit zijn longen geperst en al zijn stelsels leken gestopt te zijn met werken. De kleur zwart, vergezeld met sterretjes, dansten voor zijn ogen. Heel even dacht hij dat hij stierf.

Echter, hij was er nog en was dit keer in staat overeind te komen, zijn lichaam schuddend door de grond. Bijna viel hij opnieuw, maar hij wist zichzelf overeind te houden. Stroperig bloed gleed langs zijn arm omlaag, en zijn hele lichaam vertrok van pijn.

En alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, botste er iemand hysterisch gillend tegen hem aan. Hij werd meerdere keren in zijn gezicht geslagen en dat sierde

Hij schreeuwde het uit en wat hij toen deed, zou ieder mens zwaar bestraft hebben. Met het goede deel van zijn lichaam beukte hij de persoon tegen de linkermuur en zette het op een lopen.

Vijftig meter, misschien minder. De duisternis was angstaanjagend. Hij zag alleen dat flikkerende lichtje.

Moeder Natuur stompte met de vuist der arde onder zijn voeten en hij viel plat op zijn buik, op het beton onder hem. Zijn hoofd kwam met een klap neer. Dat zorgde dat hij wel voort móést tijgeren, omdat recht voor zijn neus, mensen probeerden de deuren te sluiten.

Maar na een tijdje stond hij toch op , schaafde zijn bovenarm aan de muur en probeerde weer te rennen.

Vijftien meter, vijftien meter nog maar. De mensen bij de deur worstelden tegen elkaar en er klonken schoten, waardoor hij bij elk schot ineen kromp.

De kier werd steeds kleiner. De mensen buiten de deur timmerden steeds meer mensen neer, om maar te zorgen dat ze als varkentjes binnen bleven en zouden sterven.

Er was niemand meer die goed kon blijven staan. Het leek wel alsof het de grond zelfs bulderde, zo hard ging hij heen en weer. Aardbevingen zijn veel leuker in films, dat is zeker.

Al helemaal toen hij achter hem het dak naar beneden zag vallen.