‧:❉:‧Aşk'sızım.‧:❉:‧

Anne'm

Biricik Annem!

Her şeyim...

İlk olarak hâlâ içimde taşıdığım pişmanlığı bilmeni isterim. İlk kez seni öpmeden çıkışımın pişmanlığını... Bir gece evvel sarılmıştım sana son kez. O gece öpebilmiştim seni en son. Hiç unutmuyorum. Tam 10 ay önce , haftanın ilk günüydü.Senin, ellerimden kayıp gittiğin ilk gün. Artık bu acımasız hayata karşı yalnız kaldığım gün. Yapayalnız.

Her ne olursa olsun, sen benim ilacımdın annem. Acılarımı, yaralarımı iyileştirendin. Sana sarılınca, kokunu içime çekince her şeyi unutuyordum. Ve ben şimdi yalnızım annem. İlaçsız, sensiz, Annemsiz...

O akşamı nasıl silebilirim ki hafızamdan? Bitişimdi o akşam. Heyecanla geldiğim evim, sıcak yuvam sensizdi artık. Boştu, soğuktu. Artık boğazımdan geçen hiçbir lokma senin eserin değildi. Ne tarafa dönersem döneyim seni göremiyordum artık. İşte o an anlamıştım ilk kez, hayata karşı yapayalnız ve savunmasız kaldığımı. Bir-sıfır yenilmiştim bile o an. Sensizdim...

Neyse!

O gün bir tek sen değildin ellerimden kayıp giden, kardeşlerimi de uğurlamıştım seninle birlikte. Nereden bilebilirdim ki ansızın çıkagelen bir arabanın hepinizi birden benden koparacağını? Bilemezdim. Bilmedim. Ama unutamıyordum kokunu, kokularınızı. Silinmiyordu simâlarınız gözlerimin önünden. Senin adını sayıklıyordu kalbim. Öyle hissediyordum seni. Annem, neydi bu olanlar? Daha saniyeler öncesine kadar karşında duran insan, bir anda yokoluveriyor. Dokunmak istiyorsun. Koklamak,öpmek,sarılmak... Ama hissedemiyorsun artık varlığını. Her gece görmeden, dokunmadan, öpmeden hissetmeye çalışıyorsun. Yalnızca hayalden ibaret oluyor senin için artık. Sadece hayal ediyorsun. Bir noktadan sonra sende kayboluyorsun o hayallerle birlikte. Karşından gelen her kadında annenin yüzünü görüyorsun. O sanıyorsun; ama aslında biliyorsun o olmadığını. Kendini kandırıyorsun. Kadının peşine takılıyorsun, devam diyorsun annen sanmaya, annen olmadığını bile bile... Sonra yine aynı, sonu yine hayal kırıklığı...

Aslında biliyor musun annem, ne zaman dinlesem anılarımızın , o son günümüzün gözümde canlandığı bir şarkı var. Şimdi dinliyorum yine onu. Hatırlıyorum her şeyi...

Sabah geç uyanıyorum. Servisim gelmek üzere. Sen yine de yedirtmeden göndermiyorsun kahvaltımı bana. Sonra ikimiz de işitiyoruz o korna sesini. Servisim gelmiş. Acele ediyorum, öpmeyi unutuyorum seni. Ama bilirsin sen, seni öpmeden çıkmazdım asla. Gün boyu seni öpmeyi unutmanın acısıyla dolaşıyorum okulumda. Hasretle eve gelmeyi bekliyorum. Metrobüste geçen o yarım saat bir asır gibi geliyor bana. Çünkü içime bir huzursuzluk oturmuş. Gelip sana sarılmak ve senin beni eski huzuruma kavuşturmanı bekliyorum sabırsızca. Çok özledim annem. Bunları yaşamayı çok özledim...

Bilmiyorum bu şarkı bana huzur mu veriyor yoksa acı mı? Ama bildiğim tek şey var ki, o da seni bana hatırlatıyor. Seni hissettiriyor annem...

Sonra yine eskiye dönüyorum. Eve geliyorum ve odama giriyorum. Her şey daha bir gri görünüyor gözüme. Sonra yine başlıyor bitmek tükenmek bilmeyen, uzadıkça uzayan karanlık gecem. Yatağıma giriyorum. Sağıma dönüyorum, olmuyor. Soluma dönüyorum, olmuyor.Sessizlik kulaklarımı tırmalıyor. Uyumaya zorluyorum kendimi. Dalıyorum bir müddet sonra uykuma. Özlemimi rüyalarıma katıyorum. Seni görüyorum her gece. Yalnızca o an, sanki gerçekmişsin gibi geliyorsun bana. Seni yaşıyorum her gece annem...

Sonra uyanıyorum. Bir de bakıyorum ki yine aynı şeyler. Bir defa daha hayal kırıklığı...Artık o kadife sesinle, beni uyandıran kişi sen değilsin annem.Arıyorum her sabah o sıcak öpücüğü yanağımda. Böyle başlarsam güne, devamının güzel olmasını nasıl bekleyebilirim ki? Olmuyor da zaten annem...

Duvarlar üstüme üstüme geliyor, dayanamıyorum yokluğunuza annem. Nefesim kesiliyor, kendi oksijenimi yettiremiyorum artık kendime. Herşey gri, herşey buğulu...Ağlıyorum her gece hiç durmadan. Biliyorum ne kadar ağlasam da gelmeyeceksin geri annem. Gelmeyeceksiniz... Eksiliyor ömrümden saatler. Bir ben ağlıyorum, bir de duvarlar.

Ama elbet bir gün, bir zaman, o son akşamımızı unutacağım. Eve geldiğimde kokusuna hasret kaldığım kişi karşılayacak beni kapıda. Senin gözlerine bakacağım annem. Sen öpeceksin beni. Sonra içeriden o iki afacan fırlayacak kapıya. Sulu sulu öpeceğim onları. Sizleri öyle kucaklayacağım ki, bir daha asla ellerimden kayıp gitmenize izin vermeyeceğim. Ne sizi benden ayıran o araba, ne de başka birşey...Hiçbir şeyin gücü yetemeyecek bizi ayırmaya. Ciğerlerimi doldurduğum her hava, her nefes sen kokacak. Boğazımdan geçen her lokma senin tarafından yapılmış olacak. Duyduğum her ses, gördüğüm her yüz sana ait olacak annem... Sensizlik diye bir şey olmayacak hayatımda. Senin özleminle kapatmayacağım gözlerimi artık. Seninle birlikte uyanacağım sabaha...Hep sen, her şey sen olacaksın annem...

Seni çok seviyorum

Biricik Annem

Canım annem.

Her Şeyim...

Deneme amaçlı yazdığım biir yazı :) sizlerle de paylaşmak istedim...Yorumlarınızı esirgemeyin benden lütfen.. düşünceleriniz benim için çok önemli :D