Zawgyi
"ဂ်ီဂ်ီလို႔ေခၚေနတာကိုရပ္လိုက္ပါေတာ့!!"
ႏိုးလာတည္းကေတာက္ေလ်ွာက္ေျပာလိုက္တဲ့စကားတိုင္းမွာ
ဂ်ီဂ်ီဆိုတာကိုပဲျကားေနရလို႔ဂ်ီမင္တအားကိုစိတ္ညစ္ေနၿပီျဖစ္
သည္။ညက သူဘာေတြေျပာထားမိလည္းမမွတ္မိေပမယ့္
ေသခ်ာေပါက္ အဲ့စကားလံုးကိုထြက္ခဲ့တာျဖစ္မည္။သူ႔မွာ သေဘာက်တဲ့သူ႔ဆီကအစခံေနရတာဆိုေတာ့ ပစ္ပစ္
ခါခါလည္းမေျပာရက္။လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔နားကိုပိတ္ကာဆူပုတ္
ေနေပမယ့္ နာရယ္ကေတာ့ရပ္မယ့္ပံုမေပၚေသး။"ဂ်ီဂ်ီ မနက္စာလာစားေတာ့ေလ ႏူနားခဏေနျပန္ေတာ့မွာ"
"Aish....ႏူနားတဲ့ တကယ္ပဲဖ်စ္ညႇစ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေနၿပီ"
အေဝးကေနခပ္တိုးတုိးႀကိမ္းဝါးရင္းမီးဖိုခန္းထဲကိုေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ထမင္းစားစားပြဲမွာဝင္ထိုင္ရင္း စားစရာေတြကိုစစားေတာ့အေ႐ွ႕မွာထိုင္ၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ နာရယ္မ်က္လံုးေတြကတလက္လက္။
"အရသာ႐ွိတယ္..."
သူမေမ်ွာ္ေနတာေသခ်ာေပါက္ဒီစကားပဲျဖစ္မယ္။တကယ္လည္း သူအတြက္အရမ္းစားလို႔ေကာင္းသည္။
"ဟီး...ေတာ္ေသးတယ္ အရသာမေတြ႔မွာစိုးေနတာ"
"ညကဘယ္လိုေတြျဖစ္လဲသိပ္မမွတ္မိေပမယ့္ ကိုယ့္ဘက္ကပဲေတာင္းပန္ပါတယ္ ထယ္ေယာင္းေမႊလိုက္တာပဲျဖစ္မယ္"
ဘာစေျပာရမွန္းမသိတဲ့ထမင္းစားဝိုင္းမွာ ကိုယ္ကပဲစၿပီးေတာင္းပန္စကားဆိုလိုက္သည္။ဘာေတြေျပာမိ လုပ္မိမွန္းလည္းေရေရရာရာမမွတ္မိ။
"မဟုတ္တာ လမ္းမေလ်ွာက္ခ်င္ဘူးဆိုၿပီးေပကပ္ေနတာက
လြဲရင္ ဂ်ီဂ်ီကလိမၼာပါတယ္""ဂ်ီဂ်ီလို႔ေနာက္တစ္ခါထပ္ေခၚတာနဲ႔နမ္းပစ္မယ္"
ဇြန္းနဲ႔သူ႔ဘက္ကိုၫႊန္ျပရင္းေျခာက္လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ကိုဇစ္
ဆြဲပိတ္ပံုစံလုပ္ျပကာၿငိမ္သြားသည္။"ေက်းဇူး...ေကာင္းေကာင္းစားခဲ့ရတယ္"
ေျပာင္လက္ေနေအာင္စားထားတဲ့ပန္းကန္လံုးေတြကိုယူၿပီး
ေဘစင္ေပၚတင္လိုက္သည္။သူမနက္စာကို အိမ္မွာဒီလို
ေကာင္းေကာင္းမစားရတာဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ။ေမေမ
လာတုန္းကျပင္ဆင္ေပးထားတာကလြဲရင္ မနက္စာမစားပဲ
ေက်ာ္သြားလိုက္တာမ်ားသည္။