Kilala si Adelia o Lia Asterio bilang isang musical prodigy. She earned the title "Queen of Versatility" with her impeccable talent in music. Musika na ang naging buhay niya. She just loves the feeling of being in love countless times through music...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
#DaggerSeries #LiaxGun #DS2Unstrung
A/N: Warning: Read responsibly.
CHAPTER 14: LOST STARS
LIA'S POV
Halos hindi ko malunok ang kinakain ko na tinapay. Gun is sitting in front of me. Siya ang naghanda ng almusal. He called me over when he was done cooking. Nasa isa ako sa mga guest room niya kung saan ako nagkukulong nitong mga nakaraang araw. Kapag siya naman ang nasa opisina niya ako naman ang lumalabas. Minsan umuupo lang ako sa isa sa mga lounger malapit sa pool at minsan lumalabas ako ng kuwarto para manood ng TV na hindi ko naman naiintindihan ang mga pinapalabas dahil wala roon ang isip ko. But I never cooked again.
Iyong mga niluto ko na lasagna pinilit kong kainin lahat ng kaya ko. Some of them I know he ate and some his brothers did. Ilang beses kasing bumalik si Axel at Trace pero hindi na ako nagpakita sa kanila.
I hope I can say that the week passed by quickly but it didn't. It was full torment. Bawat oras ata binibilang ko at umaasang kinabukasan ay masosolba na ang problema ko para makabalik na kami lahat sa normal naming mga buhay.
"Life didn't became unfair to us, Lia, but you did."
Para pa ring patalim ang mga iyon na patuloy sumasaksak sa akin kada maaalala ko ang mga salitang iyon. I wanted to defend myself at the same time that I don't. Gusto kong magpaliwanag pero hindi ko alam kung dapat pa ba.
"Aalis ako mamayang six o'clock. I have a meeting with my brothers. You can come with me and stay in my office but the meeting will end late. Baka madaling-araw na kaming matapos." Basag niya sa katahimikan pagkaraan. "Or you can stay here."
Nag-angat ako ng tingin sa kaniya pero hindi man lang umangat ang mga mata niya sa akin. He's looking at his own food as if the cure for cancer is there.
"Is that safe?" I asked.
"As long as you don't open the gates no one can enter this place. Napapalibutan ng security cameras ang buong property. If anyone as much as approach the gate, someone will see in Dagger's control room. There's a police station nearby and they will be alerted immediately."
His house is a paradise. The room I'm using even has a great view of the beautiful volcano and the lush nature. But there's no mistaking that this place is like a fortress too. I just don't know if this place is serving to keep everyone out or keeping me imprison inside.
"Okay," I whispered.
Sa pagkakataon na ito ay tumingin siya sa akin. Walang kahit na anong emosyon na makikita sa mukha niya. "Okay what?"
"Okay, I'll stay here so you'll have the chance to breathe the air that you don't need to share with me. Hindi ko rin kakailanganin na magkulong sa kuwarto para lang masiguro na hindi magiging burden ang presensiya ko sa iyo."
