KARANLIK KÖŞK (Kitap Oldu)

2. Bölüm: Tekrarlanan Hata

Şarkı: Nighcore -Hate Me

🌙

İyi okumalar ^^

13.11.2019

His...Bedenimi alaşağı eden bu histe neyin nesi? Neredeyim ben? Bu yer neresi böyle? Soğuk bütün uzuvlarım işlemişti, nefes bile alamıyorum, boğuluyorum.

Ben burada değildim.

"Neredeyim ben?!" diye bağırdım boş araziye doğru. Sesim yankılanmıştı. Etrafa baktım, solmuş otlar, ölmüş bitkilerden başka bir şey yoktu. Çorak bir arazideydim.

Takip ediliyordum. Birisi peşimdeydi, bırakmıyordu beni. Koşmaya devam ettim, ağaçlarla dolu ormana geldiğimde durmak zorunda kaldım.

Hava aydınlıkken ne ara karanlık oldu bilmiyorum. Bir süre daha yürüdüğümde bir mezarlığa geldiğimi fark ettim. Terk edilmiş bir mezarlıktı burası. Solmuş ve çoğu aşınmış mezar taşlarının üzerinde isim yazmıyordu. Ürperdim. Bedenim titrerken artık yürümek benim için işkenceden farksızdı.

Siyah bir siluet mezarlığın oradan hızla geçtiğinde korkuyla geriledim. O şey hakkında hiçbir fikrim yoktu. Yardıma ihtiyacım vardı. Korkuyordum.

"Lütfen..." dedim fısıltıyla. "Lütfen gitmeme izin ver!"

Tam arkamı dönmüş gidecekken siyah bir beden tam önümde belirdi.

"Nereye gidiyorsun ufaklık?"

"Hey, uyan Alerice rüya görüyorsun!"

Nefes nefese ve ter içinde gördüğüm kâbustan uyandım. Korku dolu gözlerle Amanda'ya baktım.

"İyi misin?" diye sordu endişeyle.

"Değilim. Bu sefer çok gerçekçiydi. Nefesini yüzümde hissettim." dedim korkuyla. Bedenim yaprak gibi tir tir titriyordu. Amanda bana sıkıca sarıldı. "Tamam, geçti." dedi şefkatli sesiyle.

Kâbuslar etrafımı sarıp gün geçtikçe beni daha çok içine çekiyordu. Her gün aynı şeyleri görmek beni korkutuyor ve yoruyordu. Bu tür rüyaları neden görüyordum, bilmiyorum. Tek bildiğim şey çok gerçekçi olduklarıydı. Sanki zarar vermek için değil de bana bir şey anlatmak istediği için peşimdeydi o kişi.

Tek bildiğim şey kaçmaktı, kaçmaktan başka bir şey yapamıyordum ama kaçamıyordum. O şeyden uzaklaşamıyordum. Beni mahveden şey de o kişiden kaçamamaktı.

Son zamanlarda bu rüyayı sık sık görüyordum. O siyah şey beni takip ediyordu ama bu sefer farklıydı nefesini yüzümde hissettim. O kişi kim bilmiyorum ve onun bir türlü yüzünü göremiyordum.

Bir süre sonra Amanda benden ayrılıp "Hazırlanmamız lazım. Müdüre Sandy birazdan burada olacak. O lanet sürtüğün her sabah yüzünü görmekten bıktım." diye söylenerek ayağa kalktı. Amanda kısa sarı saçlarını aynada düzeltirken ben de hazırlanmak için ayağa kalktım. Kendimi çok halsiz hissediyordum.

"Bu kadın ne zaman ölecek merak ediyorum." diye söylenmesine devam etti Amanda.

"Sessiz ol. Her an gelebilir." diye uyardım onu.

"Lanet cadı."

Amanda Müdüre Sandy'i hiçbir zaman sevmemişti. Gerçi yetimhanedeki kızların neredeyse hepsi o kadından nefret ediyordu. Gerçekten berbat karakterli birisi. Amanda her zaman ona lanet okumayı kendine görev olarak bilmişti. Sanırım kadın ölene kadar ona lanet okumaya devam edecekti.