[✔] 𝐋𝐎𝐕𝐄 𝐒𝐇𝐎𝐓 ; boku no hero academia [one shots]

|| kisses || kirishima x bakugou

ja wiem że to miało być coś lepszego but.....
Maddie_owo_ :((

Liście płaczącej wierzby przykrywały ich sylwetki podczas dzisiejszego słonecznego wieczoru. Na niebie widniał jeszcze delikatny zarys słońca oraz pojawiający się już księżyc. Z oddali być może ktoś nie zwróciłby na nich uwagi, jednak liście będące tak blisko wpatrywały się w nich zachęcająco.

Delikatne muśnięcia ich warg przykryte zielenią, chroniły przed wzrokiem natrętów. Dzięki czemu nikt nie widział wplecionej w miękkie blond kosmyki dłoni, zaciskającej się z każdym kolejnym pocałunkiem. Dłoń Bakugou, delikatnie wręcz gładziła skórę na twarzy czerwonowłosego. Jego zarumienione policzki czy też uszy. Uśmiechali się delikatnie podczas pocałunku przez który chcieli przelać wszystkie swoje uczucia. Zaczynając od miłości, a kończąc na bezgranicznym zaufaniu do drugiej osoby.

Wokół nich, unosił się mocny zapach perfum oraz pojedyncze westchnienia spowodowane pocałunkami. Urwany oddech i brak tlenu nie sprawiał im jeszcze wielkiego problemu. Chcieli się całować, ciagle, nie tracąc żadnej sekundy. Gdyby mogli, traciliby na to o wiele więcej czasu niż normalnie.

Zmiana pozycji przez Kirishimę nie przerwała pocałunku, wręcz go wzmocniła. Dłonie Bakugou, gdy tylko ten ułożył się na jego udach przylgnęły do mięśni badając ich strukturę. Języki, jakby odnalazły swoją właściwa drogę, gdy ponownie zetknęły się niczym w tańcu. Walka, która się między nimi toczyła, zabierała o wiele więcej energii niż by chcieli. Głośne sapania, wymieszane z gorącymi oddechami ulatywały z ich ust w coraz szybszym tempie.

Po jakimś czasie, musieli się od siebie odsunąć. W końcu, wciąż byli ludźmi i musieli dostarczyć tlen do komórek, by na nowo powrócić do tańca gorących pocałunków.

Ich zęby, co jakiś czas przygryzały już spuchnięte wargi, jednak nie przeszkadzało im to. Krew, którą czuli przez zbyt mocne ugryzienie nadawała wręcz dzikości tej scenie. W tym momencie nie liczył się nikt inny oprócz nich. Siedząc pod wierzbą płaczącą, pochłonięci pocałunkami, zajęci tylko sobą. Marzyli o takich dniach oderwanych od rzeczywistości.

***
21.10.2020