𝒏𝒐𝒕 𝒇𝒆𝒆𝒍𝒊𝒏𝒈 𝒍𝒊𝒌𝒆 𝒔𝒎𝒊𝒍𝒊𝒏𝒈

"𝑡𝒉𝑒 𝑒𝑛𝑑 𝑜𝑓 𝑡𝒉𝑒 𝑟𝑜𝑎𝑑"

Βάδιζε γρήγορα. Η καρδιά του έτρεμε σε συγχρονισμό με το κορμί του. Τα χείλη του τρεμόπαιζαν, αντιγράφοντας τα φώτα του φθαρμένου δρόμου. Το μαύρο χρώμα του ουρανού συνόδευε το γεμάτο φεγγάρι. Ήταν όμορφη η πανσέληνος, αλλά δεν σήκωσε το κεφάλι του να την θαυμάσει.

Είχε γατζώσει τα μάτια του στο έδαφος, φοβόταν μη μπερδέψει τα πόδια του, μην πέσει στον δρόμο και αναδείξει την αδυναμία του.

Είχε έναν στόχο, ζούσε με έναν σκοπό. Ήθελε να φτάσει στο τέλος του δρόμου. Είχε βαρεθεί, εξαντληθεί. Κουράστηκε να προχωρά, τα πόδια του δεν τον βαστούσαν πια πάρα το νεαρό της ηλικίας του.

Ο δυνατός αέρας χτυπούσε το πρόσωπο του. Τα μελαχρινά μαλλιά του ανέμιζαν. Είχαν μπλεχτεί, ήταν άσχημα, αλλά δεν τον ένοιαζε. Το δέρμα του ήταν ανθυγιεινά λευκό και τα χείλη του ξεραμένα. Τα κόκαλα παρατηρούνταν στην όψη του κορμιού του. Τα μάτια του έκλειναν από την εξάντληση. Ήταν δυνατός, αλλά φάνταζε τόσο αδύναμος.

Πονούσε. Πονούσε ανυπόφορα. Αναρωτιόταν, πόσο πόνο χωράει ένα κορμί; Πόσες σκέψεις ένα μυαλό; Πόσες μαχαιριές μια καρδιά;

Σταμάτησε να βαδίζει. Έκλεισε τα μάτια και δάγκωσε το κάτω χείλος σφιχτά. Δεν άντεχε άλλο. Τόση δυσφορία, τόσο άγχος, τόσο μίσος για τον εαυτό του. Ήξερε πως ο δρόμος ήταν ατελείωτος, πως άπειρα μέτρα τον αποτελούσαν. Χάρισε στο χείλος του το δικαίωμα να αναπνεύσει. Είχε ματώσει, όμως το άξιζε. Κάθε μικρή ενόχληση, κάθε σημάδι, κάθε ουλή του άξιζε.

Άνοιξε αργά τα μάτια. Είδε το τέλος. Επιτέλους βρήκε το τέλος του δρόμου. Βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από την μοναδική επιθυμία του. Προχώρησε, τρέχοντας με μεγάλα βήματα.

Τα λασπωμένα παπούτσια του άγγιζαν την άκρη του γκρεμού. Ένα βήμα ευθέως και θα χανόταν στο σκοτάδι. Θαύμασε για λίγο την όψη του τέλους. Έκλεισε τα μάτια, αυξάνοντας την απόσταση των παπουτσιών και του έδαφος για λίγα χιλιοστά. Η σταθερότητα του χάθηκε μαζί με την λογική. Οι παλμοί του αυξήθηκαν ξαφνικά.

"Συγγνώμη"

Η βαριά του φωνή αντήχησε καθώς άφησε το κορμί του ελεύθερο, καθώς όλος ο πόνος εξαφανίστηκε.

Χελοοο
Ναι πάλι εγώ:")
Δεν θα ενημερώνω την ιστορία κάθε μέρα απλά ήθελα να γράψω το πρώτο κεφάλαιο ώστε να καταλάβετε κι εσείς τι είδους πράγματα θα ανεβάζω.

Για το συγκεκριμένο κεφάλαιο, έμπνευση μου ήρθε την ώρα της πληροφορικής (καημένη καθηγήτρια μιλούσε μόνη της και μας είπε να είμαστε και χαρούμενοι στο τέλος).

Ο δρόμος είναι η ζωή και ένα απλό πήδημα το τέλος της
*ηθικό δίδαγμα της ημέρας: πηγαίνετε από πεζοδρόμια :D Ναι κάνω χειτ στην ιστορία μου*

Ελπίζω να σας ικανοποίησε για πρώτο, μικρό κεφάλαιο και να τα πούμε στο επόμενο

Φιλιά και καλό βράδυ💜