𝒏𝒐𝒕 𝒇𝒆𝒆𝒍𝒊𝒏𝒈 𝒍𝒊𝒌𝒆 𝒔𝒎𝒊𝒍𝒊𝒏𝒈

"𝑝𝑎𝑖𝑛𝑓𝑢𝑙 𝑟𝑒𝑎𝑙𝑖𝑡𝑦"

ikindaexistt συγγνώμη αν βγήκε μια αποτυχία. Προσπάθησα πολύ. Ελπίζω να μην σε απογοήτευσε.

Ύψωσε την ματιά της, αντικρίζοντας την μελαχρινή κοπέλα ελάχιστα μέτρα μακριά της. Το πέρασμα αυτών των δευτερολέπτων την έκανε να μισήσει περισσότερο την απόσταση.

"Γαμημένη απόσταση.."
Μουρμούρισε.

"..χωρίζεις τις πιο αθώες ψυχές."

Θαύμασε την κοπέλα απέναντι της. Τα μάτια της έλαμπαν καθώς τα χείλη δεν μπορούσαν να σχηματίσουν λέξεις. Ήταν όμορφη. Η ψυχή της ήταν πανέμορφη και ξεχωριστή.

Τα μάτια τους πέταγαν φλόγες, καθώς το αίμα τους έβραζε.

Ένιωθαν την μοναξιά να χαράζει το δέρμα τους. Η μελαγχολία και απελπισία μαστίγωναν τα κόκαλα τους. Αίμα κυλούσε από τις καρδιές τους.

Η καστανή κοπέλα χαμογέλασε στην μεγαλύτερη. Έβλεπε την δυστηχία της. Έβλεπε την ανάγκη της για μια αγκαλιά. Έβλεπε τις σφαίρες στην καρδιά της και τις επίπονες ουλές στο κορμί της. Χαμογελούσε μέσα στην απελπισία της. Στεκόταν μπροστά στην μεγαλύτερη, ανίκανη να κουνηθεί. Ένιωθε ένα κύμα να την χτυπά, να την εμποδίζει από τη επιθυμία της να την πλησιάσει.

Ένιωθε παγιδευμένη. Μια απλή κίνηση κοντά στην κοπέλα, θα επέφερε το σπάσιμο κι άλλων κόκκαλων, την απογοήτευση μιας ακόμα ανώφελης προσπάθειας για την ένωση των δύο ψυχών.

Αντάλλαζαν λέξεις. Ανούσιες, μικρές ηλίθιες λέξεις που αισθάνεσαι και σε αγαπάνε πικρά, αλλιώς συναισθήματα. Κοιτάζονταν στα μάτια, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορούσαν να ενωθούν αυτές οι ματιές. Μιλούσαν, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορούσαν να ακουστούν αυτά τα άγραφα λόγια. Οι λέξεις πονάνε αλλά οι δικιές τους διέφεραν.

Τα άκρα τους έτρεμαν, καθώς το σκοτάδι κάλυβε τους φόβους τους. Τόσο κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους ήταν τόσο ανόητη και μικρή, αλλά ταυτόχρονα φάνταζε παρανοϊκό να ενωθούν, να επουλώσουν τις πληγές και να σχηματίσουν αληθινά χαμόγελα.

Δεν πειράζει όμως. Χαμόγελα ειρωνείας, φτιαγμένα από απλή φαντασία. Κι αυτά είναι όμορφα, τόσο ψεύτικα. Σαν κάποιος να τα βούτηξε στην αηδία και να έχασαν την αξία τους.

Ήθελε να την βλέπει να χαμόγελα. Είχε σιχαθεί αυτά τα χαμόγελα. Επιθυμούσε να δει την πραγματικότητα, να δει το πραγματικό χαμόγελο της μεγαλύτερης, να δει την ευτυχία να απλώνεται στο πρόσωπο της.

Ένιωθε το σώμα της να την βαραίνει. Η καρδιά της έτρεμε στην σκέψη της απόλυτης ευτυχίας, της αιώνιας γαλήνης. Μια εξωπραγματική κοροϊδία.

Μουσική ήχουσε από το πουθενά. Σαν ένα κύμα ξεγνοιασιάς να γέμισε τις σκέψεις τους. Τα μπερδεμένα συναισθήματα και η απότομη θλίψη άφηναν απαλές μαχαιριές.

Η μονότονη καθημερινότητα τις έπνιγε με τον πιο ήρεμο τρόπο. Ο πιο αργός πόνος είναι ο πιο ήρεμος.

Τι θα άλλαζε αν τελικώς οι ψυχές ενώνονταν; Τι θα άλλαζε από την βίαιη πραγματικότητα; Μάλλον ο πόνος θα μοιραζόταν, μάλλον περισσότερες στιγμές ευτυχίας θα κυριαρχούσαν στα άδεια, πεταμένα κορμιά. Μάλλον μια αγκαλιά θα επισήμανε την αγνή αγάπη.

Πώς είναι να σε νοιάζονται; Πώς είναι να μην αποσκοπούν την μαχαίρωση της καρδιάς σου; Πώς είναι το συναίσθημα της ασφάλειας;

"Ηρέμησε. Εγώ σε νοιάζομαι."

Χελλοο
Αυτό το κεφάλαιο είναι ξεχωριστό και βρμ να εξηγώ γιατί._.

Λεποοοο
Ας εξηγήσω τι χάος έγραψα πάλι.Ήθελα να αποτυπώσω την ασχήμια της απόστασης και το πόσα συναισθήματα χάνονται ανάμεσα σε άπλα μυνήματα.

Στην ουσία, είναι δύο ψυχές. Τόσο αθώες και τόσο όμορφες. Στέκονται απέναντι, αντικρίζουν η μία τον πόνο της άλλης, αλλά είναι παγιδευμένες. Στέκονται ανίκανες να δείξουν πόσο νοιάζονται, καθώς αναφέρεται πως δεν μπορούσαν να ακούσουν και να δουν η μια την άλλη ενώ ταυτόχρονα το έκαναν. Νιώθουν μοναξιά, καθώς χρειάζονται την αγκαλιά η μία της άλλης. Στο τέλος η μία λέει πως νοιάζεται την άλλη, ώστε να την κάνει να νιώσει καλύτερα εφόσον δεν υπάρχει καμία άλλη λύση εκτός από λόγια.

Οι σχέσεις εξ αποστάσεως, ερωτικές και μη, είναι δύσκολες. Αυτό ήθελα να δείξω.

Ελπίζω να το απολαύσατε. Εύχομαι να είστε καλά και να κοιμηθείτε ήρεμοι
💜💜💜