criminal - /yoonmin/

4-"Park Jimin, bir kere elimi tuttuysan asla bırakamazsın."

"Park Jimin, bir kere elimi tuttuysan asla bırakamazsın."

...

Kapımın önüne bırakılmış çiçek buketini elime almıştım.
Min Yoongi neredeyse bir haftadır bana çiçek gönderiyordu ve her seferinde bu çiçeklerin güzelliği beni büyülüyordu.
Yüzümdeki tebessümle dışarı baktım. Hiç kimse gözükmüyordu ve bende evimin kapısını kapatıp, mutfağa girdim. Çiçekler için bir vazo bulmaya çalıştım ama bir haftadır çiçek yolladığı için evde vazo kalmamıştı.

Babam ise sürekli imalı imalı bakıyor ve gülüyordu. Bir şeyler olduğunun farkındaydı.
Geceleri uyumayıp, Hoseok'u uyutmadığımın da farkındaydı.

"Ah, yine mi bir çiçek. Park Jimin artık bana ne olduğunu söyleyecek misin?" Babam yanıma gelip, sormuştu. Dayanamadığını biliyordum. Bir hafta hiçbir şey sormamış sadece gözlemişti ve ben kocaman çiçekleri ondan asla saklayamazdım.

"Bir alfa var..."
Dedim ve hızla parlayan gözlerine baktım.
"Benden hoşlanıyor."

"Tanrım, evde kalacaksın diye çok korktum."

"Ne? Baba ne diyorsun sen?"

"Nasıl anlat bana. Yakışıklı mı? Kaslı mi? Romantik mi yoksa biraz aptal aşık mı? Hepsini bilmek istiyorum."

"Onu tam olarak tanımıyorum." Demiştim ama onun beni rahat bırakmayacağını biliyordum.
"Yakışıklı ve beni gerçekten sevdiğini hissediyorum. Bana sevgisini göstermekten çekinmiyor artık ve bu benim hoşuma gidiyor. Bana ilgi duyması çok saçmaydı aslında ama ilgi duyuyor ve ondan etkilenmemi istiyor."
Utanmıştım bunları söylerken. Babamla bunları konuşacağımı hiç düşünmüyordum. Yoongi, çok değişik birisiydi. Onu anlamak çok zordu.

"Sen de ondan hoşlanıyorsun!"

"Hayır baba, yok öyle bir şe-"

"Annenle tanıştığımda benden hoşlanıyordu ve onun bana olan ilgisi benim de hoşuma gidiyordu.
Ve böylece o benim kalbime girdi ve onu kaybetsem de kalbimde, Jimin."

Babamın yavaşça dolan gözüne baktım. Kollarımı, beline sarıp sıkıca sarıldım. O, dünyanın en iyi babasıydı. Çok güçlü bir omegaydı.
Annem de bir omegaydı ama babam kadar güçlü değildi.

Telefonumun çalması ile sarılmamız yarıda kesilmişti.
Ve arayan kişi Yoongi'ydi.

Çiçekleri alıp, babamı son kez yanağından öpüp, odama gittim ve telefonu açtım.
Kulağıma götürürken, heyecanlandığımı hissediyordum.

"Çiçekleri beğendin mi?"
Sesi yorgun gibi geliyordu.

"Evet, çok beğendim. Teşekkür ederim Yoongi ama evde artık vazo kalmadı. Göndermesen daha iyi olacak."

"Vazo alabilirim?"

"Hayır, gerek yok gerçekten."

"Peki, nasılsın? Dizlerin nasıl?"

"Dizlerim daha iyi. Rahatça yürüyebiliyorum artık. Babam bana çok iyi baktı. Sen nasılsın?"