criminal - /yoonmin/

10-"Min Yoongi'nin cezası, bana olan aşkıydı."

"Min Yoongi'nin cezası, bana olan aşkıydı."

...

Min Yoongi, harika bir adamdı.
En zor zamanında yanında olur, seni sevgisi ile beslerdi.
Ben kızgınlık geçirirken, kendini tutmuş ve beni incitmemeye çalışmıştı.

Günlerce yanımda kaldı. Bana yardım etti ardından ben kötü hissetmeyeyim diye bu olayın konusunu bile açmadı.
Farkettirmemeye çalıştı fakat ben anlamıştım.

Zamanla Yoongi'yi çözmüştüm.

Binlerce kez demiş olabilirim ama o, mükemmel bir insandı.

Zamanla babama bile kendini sevdirmiş, hatta en sevdiği oğlu olmuştu.
Her gün evimize gelirken bir çiçek alıyordu fakat benim için değildi.
Babam içindi.

İkisinin ilişkisini kıskanıyordum bazen ama yine de mutlu oluyordum.
Babamın, Yoongi'yi bu kadar çabuk kabul etmesi garip olsa da bu alfamın şeytan tüyüne sahip olmasıyla alakalıydı sanırım.

Şimdi ise önümde konuşan ailemi izliyordum.

"Seokjin baba, evlenmemiz için daha çok erken."

"Kızgınlıkta yanındayken hiç erken gibi durmuyordu."

"Ama bizi yalnız bırakan sizdiniz."

"Bana cevap verme, Min Yoongi. Ben senin babanım." Demesiyle, Yoongi susmuştu.

Benim kıkırdamamla, bakışları bana döndü ikisinin de.
"Daha okulumuz var, baba. Sevgilimi rahat bırak."

"İkinizden de bıktım. Gidin evden ve beni yalnız bırakın." Babamın çemkirmesi ile daha çok güldüm ve ayağa kalktım.

"Kim Namjoon'u eve çağıracağım demiyorda, sizden bıktım diyor."

Bunu söylememle babam ayağındaki terliği eline aldığında, hızla koşmaya başlamıştım.
"Sana ne be Namjoondan."

"Ooo, laf da söyletmezmiş."

Yoongi bize gülüp, elimden tuttu ve kapıya getirdi.
Ayakkabılarımızı giyip, evden çıktık.

Öylesine yürümeye başladığımızda, ben ellerimize bakıp, gülüyordum.
Çok mutluydum.
Min Yoongi, beni dünyanın en mutlu insanı yapıyordu.

"Neden gülüyorsun, güzelim?"

Ona doğru döndüm.
"Hiç, öylesine."

Birden ellerimizi ayırmış ve kolunu belime atarak, beni kendine çekmişti.
Bende kendi kollarımı, onun beline doladığımda, dışarıdan fazla sarmaş dolaş gözüktüğümüze emindim.

"Hadi, bizimkilerin yanına gidelim." Dediğinde kafamı sallamıştım.

Sarılarak yürümüş ve Yugyeom'un evinin önüne gelmiştik.
Kapıyı çalarken bile hâlâ sarılıyorduk.
Kapıyı açtıklarında, bizim halimizi gören arkadaşlarımız dalga geçse de mutluydum.

"Yugyeom, bu kızı niye takibe aldın?"

"Aa bir kızı takibe mi almışım?"