criminal - /yoonmin/

1-"Gördüklerini unut yoksa bunu ben yapmak zorunda kalacağım."

"Gördüklerini unut yoksa bunu ben yapmak zorunda kalacağım."

...

Min Yoongi.

Okuldaki herkesin istediği alfa.
Donuk bakışları ve alaycı gülümsemesi ile fazlasıyla cüretkar.
Kendimi bildim bileli onun sorunlu birisi olduğunu düşünürdüm.
Ama en yakın arkadaşı Taehyung ile yanyana dururken fazlasıyla normal(!)

Elimde tuttuğum hocaların imzalaması gereken defteri, yavaşça masaya bıraktım.
Bay Lee ise masadan alıp, defteri açmıştı.
Her şey normaldi aslında ama sınıfın içindeki Yoongi delici bakışları ile bizim olduğumuz tarafa bakana kadar.
Omegalardan hoşlanmıyordu sanırım. Ya da benden.

O kadar gergin hissediyordum ki hoca bile bunu anlamış olacak, defteri hızlıca imzalayıp bana vermişti.
Hızla kapıdan çıkacakken, duyduğum ses ile durmak zorunda kalmıştım.

"Jimin, yarın 4. Derste yanıma gelmeyi unutma sakın."

"Anlayamadım hocam, neden geleyim?"

"Yanıma geldiğinde öğrenirsin."

Kafamı sallamış ve bu sefer sınıftan çıkmıştım. Derin bir nefes alıp, rahatladığımda gerçekten üzerimdeki gerginliği attığımı hissetmiştim.

Min Yoongi, neden ben sınıfa geldiğimde sinirlenmişti ki? Onunla hiç konuşmamıştım bile.
Belki de alfa sınıfına bir omega olarak girmem onu sinirlendirmişti. Çünkü okuldaki herkes onun omegaları sevmediğini düşünüyordu.

Adımlarımı hızlandırıp, kendimi nöbetçi öğrenci masasına bıraktım.
Enayi olmak hiç kolay değildi ve bazı insancıklar nöbetçi olacağı gün gelmiyor, bilirsiniz o zaman bütün işler size kalıyor.

Tekrardan adımın seslenilmesi ile hüzünle ayağa kalktım. Azıcık dinlenmeme bile izin vermiyordu bunlar. Anlamıyorum kurt adam olduğumuz için mi yorulmadığımızı düşünüyorlar?
"Park Jimin, 3. Kattaki boş sınıfa gitmen gerekiyormuş." Demişti tanımadığım bir öğrenci.

"Neden peki?" Dememle bir şey demeden yürümeye başlamıştı. Keşke içimden ona ettiğim küfürleri duyabilseydi. Umursamaz bir piç gibi davranmıştı, sanki Min Yoongi.

Merdivenlerden yavaş yavaş üçüncü kata çıkıp, boş sınıfı bulmaya çalıştım.
Sol koridorun en sonundaki sınıfın boş olduğunu gördüğümde ise adımlarımı oraya yönlendirdim.
Kesinlikle ayaklarımın acıdığını hissediyordum. Neyse ki bu son dersti.
Kapıyı açtığımda, karşımda gördüğüm kişi(ler) beni şaşırtmıştı.
Masaya yatırdıkları kişi ise, acıyla bana dönmüştü.

Ve o kişi(ler) de beni bekliyormuş gibi gözükmüyordu.

Peki neden o öğrenci oraya gitmemi söylemişti?

...

Kafamdaki soru işaretleri teker teker çoğalmış ve beynimi yemeye başlamıştı. Takıntı huyum vardı, küçücük bir sorunu bile takıntı yaparak büyütebilirdim. Mesela şu an olduğu gibi.

Yanımdaki Hoseok ise ne yapacağını bilemez bir şekilde bana bakıyordu. Bir şeyleri bilmek istiyordu ama bende cevapları yoktu.