A Special Meeting (With The Cinemates)

"Ik had het moeten horen!"

*Bevat Scheldwoorden*
Pov Peter

Ik zie hoe Megan en Kelvin weg worden gereden, en wordt inneens erg boos op mezelf. "Ik had het moeten horen, ik had het godverdomme moeten horen!" Megan kijkt me half in shock aan, niet verwachtend dat ik dat zou zeggen. "Sorry." zeg ik dan maar. "Het geeft niet, ik begrijp je wel." Ze neemt even een korte pauze, en ik merk dat ze het moeilijk vindt om haar zin af te maken. "Dit is niet de de eerste keer dat mij zoiets overkomt." gaat ze verder. "Toen ik 11 was is mijn nicht, en ook gelijk mijn beste vriendin, aangereden. Het was verschrikkelijk. Eerst leefde ze nog, maar ze is later in het ziekenhuis gestorven." "Oh..." "Oh?! Wat een reactie! Ze vertelt je zoiets en dan zeg jij: 'Oh'?!" denk ik bij mezelf. Ik wil m'n zin verder afmaken, maar ik weet de juiste woorden niet. Zo staan we allebei half huilend, doelloos naar de grond te staren.

Een paar minuten realiseer ik me dat we hier nog steeds staan, dus ik vraag of ze mee gaat naar de wachtruimte. Ze knikt, en sloft langzaam voor zich uit. In de wachtruimte hebben ze geprobeerd het wat gezelliger te maken, door een vaas met bloemen op een tafeltje in de hoek weg te zetten. De receptie is door de deur heen, de stilte heerst hier dus. Ik ga zitten op 1 van de, ik gok, 15 stoelen en Megan komt naast mij zitten.

Pov Megan

Daar zitten we dan, in de meest saaie ruimte die ik ooit heb gezien. Ik huil zachtjes, hopend dat Peter het niet hoort. Maar hij hoort het blijkbaar want hij tikt me aan. "Megan..." fluistert hij, en ik zie dat hij straks in tranen gaat uitbarsten, waardoor ik nog harder moet huilen. Dan omhelst hij mij en we huilen, heel hard. "Ik hoop dat het goed gaat." breng ik stotterend van het huilen uit. "Ik ook, heel erg."

Pov Kelvin

De gang was best lang, na 2 minuten kwamen we pas waar we moesten zijn. Dit was een kamer met 1 klein raam, wat gek genoeg voor pittig veel licht zorgt. Er komen doktoren naar de brancard toe, en vragen alle informatie aan de assistenten. Dan zegt hij: "Het lijkt erop dat we niet hoeven te opereren jongeman, we zullen gips om je been doen, en je arm in een mitella, zodat je schouder niet belast wordt. Voor de hersenschudding, moet je een paar pilletjes nemen en goed slapen. Vanwege je been zullen we een rolstoel moeten aanschaffen, heb je bezwaar tegen 1 van deze dingen, zodat deze niet kan worden uitgevoerd?" "Nee." Zeg ik. "Mooi dan doen we eerst het gips." Inneens gaat de deur met een klap open, er komt een andere dokter binnen. Hij fluistert wat in het oor van de dokter die mij hielp, en hij lijkt te schrikken. Hij fluistert wat terug, en kijkt heel ernstig. Dan loopt, bijna rent de andere dokter weer weg. "Zou dit over Eliza gaan?!"