A Special Meeting (With The Cinemates)

Back On Track

Pov Eliza

Ik zit buiten op de picknicktafel samen met pap en mam. Mam heeft tranen in d'r ogen en zit de hele tijd naar me te glimlachen, pap zit de hele tijd naar me te knipogen. 'Wil je wat drinken?' vraagt mama. 'Neehoor.' 'Zeker?' vraagt pap. Ik wend m'n blik naar hem. 'Zeker.' We blijven zitten en mama blijft maar glimlachen. Ik kijk weg, maar in m'n ooghoeken zie ik dat ze nog steeds naar me glimlacht. Zucht. Ik besluit terug te glimlachen, ze bedoelt het lief. Ze miste me gewoon, omdat ik langer als een maand halfdood was. Nouja, in coma, maar ik noem het halfdood. Als ik terug kijk en glimlach, krijgt m'n moeder meer tranen in d'r ogen. Oh god, hoelang gaat dit nog duren? Ik wil er niet over nadenken dat ik halfdood was, ik bedoel, het is nu toch geweest? Ik wil weer gewoon leven. Let's just continue our life's. Ik schraap m'n keel om de stilte te verbreken. 'Dussss.' zeg ik. Mam glimlacht weer. 'Jullie nog wat te vertellen?' 'We hebben je gemist.' Nu kan m'n moeder echt elk moment in tranen uitbarsten. Ik wend m'n blik weer naar pap, ook hij is nu eng aan het glimlachen. Ik hou teveel van ze om nu bot te gaan doen. 'Ik jullie ook.' zeg ik. En dat is ook zo, het is niet dat ik niet blij ben om ze te zien, ik wil gewoon weer verder, weer leuke dingen meemaken. 'Wanneer gaan we naar huis?' vraag ik. 'De dokteren wouden nog even alles checken, dan mag je gaan.' zegt pap. 'Maar je moet nog wel de fysio doen he? Niet vergeten.' 'Dat is toch niet hier?' 'Nee, maar dan weet je het.'

'Zullen we naar binnen gaan? Kunnen we eerder naar huis.' zeg ik als we nog 10 min daar hebben gekletst. 'Ja.' We lopen naar binnen, door de gang met de aqua blauwe strepen op de muur, langs de receptie, de trap op en naar links. We komen in het kantoor van onze dokter.

'Yaaaaass! Eindelijk thuis!' Ik spring uit de auto, en rek me uit. Dan kijk ik om me heen, er is vrij weinig veranderd hier. Alleen de bomen zijn groener, en mam heeft andere decoratie achtig iets voor het raam gezet. Papa maakt de deur open en ik stap naar binnen. De geur van "thuis" doet me goed. 'Mag Jip naar je toe?' 'Jaaaa! Jipppp!' De witte herder komt gelijk aangerend. Ze springt tegen me op en geeft me een lik in mn gezicht. 'Hee, lieverd!' zeg ik lachend, en geef d'r een aai over d'r kop. Grote honden vind ik echt geweldig, van die grote lompe, grappige, knuffelberen. Ik ga op de grond zitten en Jip komt gelijk languit op schoot liggen. Niet dat Jip nou zo klein is of ik nou zo groot, ze is echt veel te groot, alleen d'r ribbenkast ligt op schoot, de rest ernaast. 'Heeyy, maatje, hoe is het?' 'Woef!' Ze kijkt me met grote, blije ogen aan. Ik omhels d'r. 'Wat heb ik jou gemist!' 'Gaan jullie maar naar boven, ik maak eten.' zegt mam. 'Is goed! Kom Jip!' Ze rent voor me uit de trap op, en maakt de deur open. (Ja, dat kan ze.) Ik ga op m'n bed zitten en kijk rond, Jip springt naast me op bed en kijkt ook rond. Jip is de slimste hond die ik ken, ze kan alles qua trucjes. Alleen loopt ze soms tegen een deur aan, of tegen een boom als ze net even omkijkt. Maar dat is weer het lompe, en dat vind ik juist leuk. Ik loop rond, en Jip gaat in d'r mand liggen. Die staat bij mij op de kamer, ze woont eigenlijk meer hier als beneden, in de huiskamer. Ik heb Jip gekregen voor m'n 10e verjaardag, als puppy. Ze was zo schattig, ik heb toen heel die dag met d'r gespeeld, en de dag erna, en de dag daarna, enzovoort. Nu zijn we niet meer te scheiden. Raar dat je goede vrienden met een hond kan worden? Nee, totaal niet. Het is je maatje, en ze is er altijd voor je, altijd. Ik kijk naar m'n poster van Kelvin en Peter. Ik heb hun nog niks laten horen, Megan ook nog niet. Misschien moet ik dat ook nog gaan doen... Of niet? Wanneer zullen ze het dan doorhebben? Wanneer zal het dan zijn dat ze naar het ziekenhuis gaan? Nee, dat is een domme gedachte. Kelvin vond het verschrikkelijk wat er gebeurt was, net als Peter en Megan. Ik kan het ze niet aandoen om niks te laten horen. Wacht, waar is m'n telefoon? Ik loop naar de trap. 'Maaaammm, waar is m'n telefoon?' 'Die heb ik in je nachtkastje gelegd!' 'Kee, thanks!' Ik doe het laatje van m'n nachtkastje open, en pak m'n telefoon eruit. Ik zet hem aan en zie een achtergrond van Kelvin en Peter. Ik toets de code in en kom op m'n homescreen. Weer Kelvin en Peter als achtergrond. Ik heb zoveel meldingen!
Whatsapp: 5301 berichten in 37 gesprekken.
Twitter: Je hebt 89 nieuwe meldingen.
Instagram: @huppelepup (Ga geen echte namen noemen) en nog 71 anderen vinden je foto leuk.
@kippie en nog 121 hebben gereageerd op je foto.
Snapchat: Je hebt 65 ongeopende snaps.

Holy fack.

Als ik al de meldingen heb gelezen, kan ik eindelijk Kelvin, Peter en Megan een berichtje sturen. Maar wat moet ik sturen? 'Hee ik weet niet of je het wil weten, maar ik ben wakker.' ? Na lang nagedacht te hebben stuur ik naar alle 3 hetzelfde berichtje. Gewoon: 'Ik ben wakker.' Ik wist echt niet wat ik moest zeggen, maarja wat zeg je op zo'n moment. Ik zucht en kijk naar Jip, ze ligt in d'r mand te slapen. Die is totaal ontspannen, geen zorgen aan d'r kop. Nooit niet. Dat zou echt heerlijk zijn, ik ben nu echt stikzenuwwachtig. Hoe zullen ze reageren?

Heeeeeyooooo
Oehlalala, nieuw hoofdstukk! Vervolg op Elize, ze gaat nu weer een best grote rol in het boek spelen denk ik. Verder heb ik nog steeds geen idee wat ik met d'r ga doen, maar dat komt wel.

Lots of Loooove
xKatja