A Special Meeting (With The Cinemates)

Mee in de ambulance

Iedereen rent erop af, en de chauffeur stapt uit. Er is een enorme mensenmassa, Peter zit vooraan, geknield bij Kelvin en het meisje. Daar achter alle Cinemators en daar weer achter andere chauffeurs. M'n ogen zijn wazig, het voelt of ik ga flauwvallen. "Wat moet ik doen?!" denk ik bij mezelf. Dan weet ik het, 112 bellen! Ik toets het nummer in en het duurt niet lang voor er wordt opgenomen. "Goedemiddig 112 alarmcentrale waarmee kan ik u helpen?" "Een ambulance en politie." geen idee hoe ik zo kalm kan blijven. Nadat ik het adres heb gegeven merk ik dat iedereen wacht op antwoord en of ze komen. "Ze zijn onderweg." zeg ik. Iedereen heeft rode ogen, ik kijk naar Kelvin en het meisje en zie tot mijn opluchting dat Peter al aan het helpen is, en dat ze allebei nog leven. Dan kijkt Peter om en vraagt "Kan iemand helpen, iemand die iets met EHBO heeft gedaan?!"  Ik heb deze week nog een EHBO les gehad bij Biografie, en begreep het perfect! Toch weet ik het niet zeker, maar al de andere mensen schudden nee. Met enige aarzeling in mijn stem zeg ik: "Uhm, ja ik." "Mooi, kom snel!" ik ren erheen (heel voorzichtig natuurlijk) en ga erbij zitten. Ik help Peter, en leg uit hoe alles moet. Kelvin heeft zijn been gebroken, schouder uit de kom en een hersenschuddig. Het meisje heeft haar arm gebroken, voet gekneusd, en ook een hersenschudding. Verschrikkelijk.

Even later is de ambulance er, en rijden ze met de brancard Kelvin en het meisje naar binnen. De politie vraagt aan iedereen of ze weg willen gaan, en duwt mij ook weg. Met tranen in m'n ogen loop ik weg, maar dan hoor ik achter me: "Wacht!" Ik draai me om en zie dat Peter op me af komt gerend. "Wat is er?" vraag ik, half in shock. "Ga je mee, zonder jou had ik het nooit gered." Ik bloos, en weet niet wat ik moet zeggen al helemaal niet omdat hij nog tranen in z'n ogen heeft. "uh, uh, ja tuurlijk." Ik liep achter hem aan de ambulance in en ging zitten op een raar stoeltje dat aan de muur van de ambulance zat vast gemaakt. Ik voelde me erg ongemakkelijk, eigenlijk moest ik huilen, maar ik moest ook actie ondernemen, de familie van het meisje bellen, ik wist niet eens hoe ze heet. Inneens bedacht ik me dat dat helemaal niet nodig was aangezien ze dat straks in het ziekenhuis deden.

*Kelvin's POV*

Ik lig in de ambulance, alles doet zeer. Ik kijk met moeite naar links, daar ligt een meisje met een Cinemates shirt aan, ze staart naar het plafond, met een uitdrukking op haar gezicht die ik nog nooit eerder bij iemand gezien heb. Het is een blij, verrast, verdrietig, en machteloos gezicht. Toen ik naar rechts keek zag ik Peter zitten met tranen in z'n ogen en armen over elkaar. Toen hij zag dat ik keek glimlachte hij door z'n tranen heen. Naast hem zat een meisje die ook een Cinemates shirt aan had, ook rode ogen van het huilen en een heel mysterieus gezicht, apart, maar niet lelijk, zeker niet. Ze had niet door dat ik naar haar keek, en dat wou ik zo houden dus keek ik weg. Ik dacht aan Nina, mijn eigen lieve Nina. Zou ze huilen als ze dit hoorde? Natuurlijk zou ze dat, maar dat wil ik niet, ik wilde haar geen verdriet doen. Toen dacht ik aan mijn ouders, ook die zouden huilen. Daar wilde ik niet aan denken. Maar ik had geen idee waarom ze zouden huilen, ja omdat het niet goed met me ging, maar wat was er eigenlijk gebeurd?  heel voorzichtig, bang dat mijn kaken zeer zouden doen als ik praatte, vroeg ik: "Wat is er gebeurd?"

*schrijvers note*
heyy,
EEN HEEL ERG GELUKKIG NIEUWJAAR! Een droevige beginner van dit jaar, sorry! Het kon even niet anders. ;) Sorry dat hij zo laat kwam, toen ik dit deel afhad dinsdag was heg al laat dus besloot ik het niet te uploaden en te wachten tot Woensdag, totaal vergeten! Ik heb verder niet veel meer te zeggen dus tot het volgende deel!
Lots Of Love Katja

Twitter: @_xkatja
                @imacinemator