A Special Meeting (With The Cinemates)

Megan en Eliza

Peter vertelt heel het verhaal en ik probeer mee te luisteren, maar dat meisje naast hem... Als hij klaar is met vertellen neemt hij een korte pauze en zegt dan: "En dit meisje heeft daar allemaal mee geholpen, ze heet Megan, je moet haar heel dankbaar zijn!" Ik kijk haar weer aan en glimlach, alleen lacht ze dit keer terug. Ik kijk Peter aan en zeg: "Dat ben ik zeker." Ik kijk met moeite naar links en zie dat het andere meisje mee lag te luisteren. "Hoe heet jij?" vraag ik. "Eliza." "Mooi." Ik heb geen zin meer om enthousiast te doen en wordt ineens heel moe. Ik lig comfortabel maar alles doet nog zeer, elke keer als we over een hobbeltje gaan voel ik het weer, en Eliza ook volgensmij. Slapen gaat dus niet gebeuren.

*Pov Eliza*

Ik lig nu bij de enige echte Peter en Kelvin in de ambulance. Ik ben blij, vrolijk, maar ook verdrietig tegelijk. De pijn is verschrikkelijk, ik herinner me alles nog, en ik weet niet of ik daar blij mee ben. Door mij heeft Kelvin nu pijn, heel z'n familie verdrietig, Peter verdrietig, en alle cinemators. Ik had ook nooit moeten gaan, die ruzie met m'n ouders... Ik mocht niet gaan maar deed het toch, hoe had ik zo dom kunnen zijn, als ik wist dat dit ging gebeuren was ik nooit gegaan. Ik heb net het gesprek meegeluisterd en het blijkt dat het meisje Megan heet, ik schat haar rond de 15. Maar ook hoorde ik het verhaal nog een keer. "Ik ben zo dom..." denk ik bij mezelf. Plotseling stopt de ambulance en ik hoor mensen uitstappen. Met een ruk gaan de deuren open, de rust die er net was, is nu totaal verdwenen. Ik wordt eruit gereden, en daarna Kelvin ook. Ik zie naast me Peter en het meisje, Megan, meerennen. Binnen is alles wit, een witte vloer, een wit plafond en witte muren, waar een koraalblauwe streep over loopt. Ik hou niet van ziekenhuizen, ik hou van gezellige, en vrolijke ruimtes. Dat is dit bepaald niet, maarja in het ziekenhuis is het nou eenmaal niet gezellig. "Jullie mogen tot hier mee, niet verder!" Zegt de man tegen Peter en Megan, en duwt ze bijna weg. Ik schrik maar het is begrijpelijk. Dan zegt de man tegen Kelvin en mij: "Wens elkaar maar geluk, want jullie gaan nu ook uit elkaar!" Ik kijk Kelvin aan met rode ogen van verdriet en pijn en zeg: "Succes." "Hetzelfde, en tot zo."

*Schrijvers note*

Hey, hoe vonden jullie dit hoofdstuk? Ik heb besloten dat ik een keer (Als ik tijd heb, druk, druk, druk.) een suuuuuuuper lang hoofdstuk ga maken, van 15blz ofzo. Dat noem ik super lang. ;) Ik begin schrijven steeds leuker te vinden, en ben dus ook elke dag van de week aan het denken aan dit boek, en wat ik in het hoofdstuk zal vertellen. Ik hoop dus dat jullie het leuk vinden en tot volgende week Dinsdag!

XKatja

Twitter: @_xkatja

@imacinemator