Alex

Beyaz Geceler

kısa bir bölüm, 2021 Aralık

Alex dağınık yatağına yavaşça tekrardan serildi ve gözlerimi tavana dikerek kendini bulunduğu andan soyutlamaya çalıştı.

Ayakkabılarını dahi çıkartmadan tüm kıyafetleri ile girmişti yatağa yine.
O burada olsa epey sinirlenirdi.

Saçlarını ve ardından yüzünü ellerinin arasından geçirdi. Sanki kriz geçiriyor gibi yattığı yerden doğruldu ve oturur hale geldi. Yüzünü ellerinin arasında tutarak sakin kalmaya çalıştı.

Gözleri komodine gitti. Fotoğrafa baktı, bu mezara benzeyen odada renkli olan tek şeydi.

Son zamanlarda zayıflamıştı, ancak bu durum normallikten çıkmış hasta gibi görünür hale gelmişti. Yüzü çökmüş ve kemikleri sayılır olmuştu. Titreyen elleri ile fotoğrafı aldı eline.

Sanki çok önemli bir yazı veya mükemmel bir şiir okuyormuş gibi pür dikkat baktı belki saatlerce.
Kabul görmek için kabul ettiği bu yolda yem olduğunu kendisi de başından beri biliyordu. Hiçbir şey olduğu yoktu; sadece sevdiği insanlar ona sırtını dönmüştü. Alex yine de bununla baş edebiliyordu.

Ancak, dünya ikiye ayrılıyordu işte. Diğerleri ve O,
Alex işte o diğerlerinin yokluğuna dayanabiliyordu sadece. 

Fotoğraf çerçevelenmişti. Resimde duran kızın beline kadar uzanan gür kırmızı saçları ve soluk gri-mavi renginde gözleri vardı. Çekilen fotoğraf ise kumsal gibi bir yerdeydi. Hareketli olan bu fotoğrafta dalgalar gidip gelirken kızın gülümsemesi de büyüyüp küçülüyordu.

Fotoğrafa sarılır gibi yavaşça göğsüne bastırdı ve yüzü acı dolu bir ifade aldı. Göğsü hızlı hızlı inip kalkarken hıçkırıkları serbest bıraktı. Çocuk gibi ağlıyordu. Çocukluğundaki gibi yapayalnız karanlık odanın içinde ağlıyordu, tarih kendini tekrar ediyor, yalnızlar her daim tek başına ağlıyordu.

Hayatında tek bir dilek hakkı olsa, kızın kapıdan içeriye girip kendisine sarılmasını ve bir daha bırakmamasını dilerdi.

Tekrar yatağa uzandı yan döndü, fotoğraf işe hala koynundaydı. Gözyaşları uzun uzun yanaklarından süzülürken tek duyduğu şey eski hatıralardan gelen seslerdi.