☼ She says, "you don't want to be like me Don't wanna see all the things I've seen I'm dying, I'm dying" ☼
Başına giren korkunç ağrıyla gözlerini araladı genç kadın. Gözlerini aheste aheste odasında bulunan saate çıkardı. Daha mahmur gözleriyle gördüğü saate inanamadı önce. Ellerini yumruklaştırıp gözlerini ovaladıktan sonra yeniden saate baktığında gözleri yuvalarından çıkacaktı neredeyse.
Hızlıca üstündeki yorganı kaldırıp yandaki ütülenmiş ve askılığa geçirilmiş olan takım pantolon, ceket, gömlek üçlüsünü üzerine geçirip kendini düzelttikten sonra dağınık bıraktığı yatağı düzgün hale getirip hızlıca çıktı odasından.
"Mary Abla geç kalmışım neden beni uyandırmadın?" orta yaşlı kadın önce endişeli bir şekilde konuşan genç kıza sonrasında da bileğindeki saate bakmıştı. Aslında evden çıkma saatini sadece 5 dakika geçmişti fakat genç kız aşırı dakik olduğu için büyütüyordu. Bu konuda gerçekten sinirlendiğini bildiği ve konuşmayla vakit geçirip daha da geç kaldığını düşünerek akıllılık yaptı Mary.
"E sen daha da genç kalacaksın kızım. Hadi git iş yerine." yeniden aklı başına gelince koşmaya ramak kalan bir yürüyüşle arabasına geçti.
Kendinde bir eksiklik hisseden Carmen kendini kontrol etti. Eli direk boynuna uzanırken eksikliği bulmuştu genç kız. O telaşe ile kolyesini takmayı unutmuştu ve içini kötü bir his kapladı. Derin bir nefes alarak endişelenmemesi gerektiğini söylüyordu kendi kendine.
Şirkete gittiğinde şaşkın bakışlarla karşı karşıya kalmıştı. İki senedir bu şirketin başındaydı ve bu iki senede bir gün bile bir dakika geç kaldığı görülmemişti Carmen'ın. O her zaman 08.00 da şirkete gelir ve 18.45'te buradan ayrılırdı. Odasına geçerken Rose da onun peşinden geçti.
Aklında birkaç şeyi tarttıktan sonra derin bir nefes alarak Rose'a döndü.
"Rose kolyemi takmayı unutmuşum lütfen eve gidip alıp bana getirebilir misin bir an önce."
"Tamam. Hemen birini gönderir aldırtırım."
"Yok lütfen bizzat sen gidip al." o kolye çok önemliydi ve gidip alabilecek adam akıllı en güvendiği kişi de Rose'du. Evet belki asistanıydı fakat aynı zamanda arkadaşlardı. Rose ile Carmen'ın aileleri bir zamanlar arkadaşlardı ve ikisi de çocukluk arkadaşıydı.
"Ah yakut kolyenden mi bahsediyorsun?" Rose, Carmen'ın önemli kolyesinden bahsettiğini anladığında genç kız onaylar şekilde salladı başını.
Birkaç dakika sonrasında odasında tek kaldığı sırada çalışma masasına geçip çizim dosyasını önüne aldı. Bir süredir üstünde düşündüğü parça üzerinde çalışıyordu.
Carmen'ın en büyük hayali babası gibi ünlü bir moda tasarımcısı olmaktı. Olduğu üniversitede birincilik ile devam ediyorken o günden itibaren hiçbir şey eskisi gibi olmamıştı. Kendince bu koltukta oturması için daha çok yılını feda etmesi gerekiyordu.
En önemlisi ise babası oturmalıyken onun oturuyor olmasıydı.
Yine de her şeye rağmen dik bir şekilde durup bu durumu olabilecek en iyi şekilde ayakta tutup daha da iyi yerlere getirmeyi amaçlıyordu.
Pek yakın olmayan bir zamanda defileleri olacaktı. New York'taki en ünlü en önemli moda tasarımcıları gelecekti bu defileye. Bu yüzden şirketteki önemli pozisyonda olan moda tasarımcılarının hepsi belirlenen konsepte uygun elbiseler çizip bunu hayata geçireceklerdi. Carmen'ın daha uzun bir süredir üzerinde çalıştığı elbise ise asıl parça olacaktı.
Son birkaç düzenlemeleri yaptıktan sonra biraz kendine uzak tutup incelerken kapısı çaldı. Kolyenin gelmiş olduğunu düşünerek hemen gelmesi için komut verdiğinde içeriye giren Rose ile düşüncesinin kanıtlandığını anladı. Kolyeyi alıp hemen boynuna taktığında tamamlanmış hissetti.
"Dur, bu defile için asıl parçan olan elbisenin çizimi mi?" herkes bunu merak ediyordu fakat Carmen göstermiyordu. Her ne kadar bu çizimi gerçek hayata geçirecekleri zaman görmek zorunda kalsalar bile.
Hemen eli ile kapatacaktı ki Rose çoktan dosyayı eline alıp incelemeye başlamıştı.
"Ah bu elbise bir kış rüyası gibi." Carmen memnun bir şekilde güldüğünde Rose bir süre onu inceledi.
"Senin yerinde olmak için her şeyimi verirdim." bu cümle ile yerinde mıhlanmışa dönmüştü genç kız onun için anlamsız ve hiç güzel olmayan bu hayatı diğer insanlar için imrenilip istenecek bir hayat mıydı?
"Emin ol benim gibi olmak istemezsin. Olan her şeyi gayet iyi biliyorsun. Gördüklerimi görmek istemezsin"
"Carmen-"
"Ben ölüyorum"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Carmen'ın çizdiği elbise. Bölüm medyasında da kolyesi var -yakut-
