On the wrong road💊

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20

[...]
'' Από τότε που πέθανε η σύντροφος μου έπεσα σε βαριά μελαγχολία, είχα νεύρα από αυτό που έγινε και ξεσπούσα, έτσι πλησίασα την Hilda όμως δεν θα έκανα κάτι που δεν θα ήθελε η ίδια, δεν θα την πλήγωνα ποτέ γιατί νοιάζομαι για εκείνη....'' συνέχισε.

'' ΕΝΣΤΑΣΗ! '' φώναξε ο δικηγόρος μου.

'' Αφήστε τον να τελειώσει '' είπε ο δικαστής.

Εκείνος συνέχισε τις μπαρούφες που έλεγε.

'' Ναι αλλά κ. Markarian η δεσποινίς είναι πλέον ενήλικη δεν έχετε κανένα δικαίωμα να ζητάτε την κηδεμονία της από την στιγμή που δεν θέλει '' είπε ξανά ο δικαστής.

'' Για μένα είναι μικρή ακόμα άλλωστε κοιτάξτε '' συνέχισε και έκανε νόημα στον δικηγόρο του, εκείνος ήρθε και του έδειξε κάτι φωτογραφίες δικές μου όπου κάπνιζα και έκανα κοκαινη και γενικά ήμουν σε χάλια κατάσταση.

''Δεν νομίζω πως είναι σε θέση να μην είναι με κάποιον κηδεμόνα '' αποκρίθηκε ο δικηγόρος του.

Τσαντιστηκα και βγήκα έξω από την αίθουσα για να πάρω αέρα δεν ξέρω καν που βρήκε τις φωτό σημασία έχει ότι είχε υλικό που με έκανε να δείχνω να μην μπορώ να μείνω μόνη μου....πφφ μακάρι να κερδίσω. Ύστερα βγήκαν όλοι έξω γιατί ο δικαστής έπρεπε να μιλήσει στο τηλέφωνο για κάποια άλλη υπόθεση που εκτελούσε.

'' Νομίζεις πως θα κερδίσουμε; '' μου είπε ο David.

'' Δεν ξέρω, πάντως λέει μαλακιες και τους παραμυθιάζει. Όταν ξανά μπούμε θα δείξω τα στοιχεία που έχω και εγώ στον δικαστή και θα δούμε ''

'' Πάω τουαλέτα έρχομαι '' του ξανά είπα.

Πήγα στις τουαλέτες να βρεξω το πρόσωπο μου και να συνέλθω από όλο αυτό, μακάρι να τα καταφέρω....μονολογούσα.
Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα εκείνος....

'' Εδώ είναι γυναικείες τουαλέτες ''

'' Το ξέρω, βλέπω ήδη μια όμορφη γυναίκα μπροστά μου '' αποκρίθηκε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

'' Gabriel τι κάνεις εκεί; '' πήγαινα όλο και πιο πίσω μέχρι που ακούμπησα στον νιπτήρα.

Ήρθε πολύ κοντά μου σε σημείο αναπνοής, έσκυψε το κεφάλι του προς το αυτί μου...

'' Δεν πρόκειται να κερδίσεις, γρήγορα θα γυρίσεις σε μένα '' ψιθύρισε.

'' Στα όνειρα σου! '' τον έσπρωξα και πήγα να φύγω όμως με τραβάει με δύναμη από το μπράτσο και με ξανά πάει στην θέση όπου βρισκόμουν.

'' Έλα τώρα αφού είμαι σίγουρος ότι σου έλειψαν αυτά που κάναμε '' τα χέρια του κατέβηκαν στους γλουτούς μου και άρχισε να με πιάνει αισθησιακά.

'' άφησε με....'' μου έκλεισε το στόμα προτού προλάβω να φωνάξω. Μου ακινητοποίησε τα χέρια πίσω από την πλάτη και άρχισε να μου δαγκώνει τον λαιμό με μανία, έπειτα μου έβγαλε την μπλούζα και το σουτιέν αφήνοντας εκτεθειμένο μπροστά του το πλούσιο στήθος μου, τα χείλια του κατέβηκαν στην ρώγα μου και άρχισε να με φιλάει εκεί.

'' Gabri.....el....''

Ήταν έτοιμος να με γδύσει και να με πάρει εκείνη την στιγμή όμως για καλή μου τύχη μπήκε μέσα ο David.

'' ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ! '' τον έπιασε από την μπλούζα και τον έσπρωξε με δύναμη στον τοίχο, άρχισε να του ρίχνει μπουνιές στο στομάχι εκείνος έβγαζε σιγανούς αναστεναγμούς από τον πόνο όμως εκείνος δεν τον λυπήθηκε και συνέχισε. Εγώ αφού ξανά ντύθηκα έτρεξα να τον απομακρύνω.

'' Σταμάτα! '' του είπα.

'' Τι να σταματήσω; Σε παρενοχλούσε και μου λες να τον αφήσω; '' φώναζε.

'' Ναι! Γιατί είμαστε στο δικαστήριο θα βρεις τον μπελά σου και εσύ μαζί, δεν αξίζει αστον ''
το βλέμμα του ηρέμησε και τον άφησε.

Ύστερα βγήκαμε αγκαλιά μαζί αλλά τα βλέμματα μας ήταν αναστατωμένα. Ξανά μπήκαμε όλοι στην αίθουσα ήμουν ήδη στην θέση μου όταν διακρίνω έναν αδύναμο Gabriel να μπαίνει στην αίθουσα και να κάθεται στην θέση του. Δεν έδωσα σημασία και κοίταξα μπροστά.

'' Δεσποινίς Kameron ελάτε '' φώναξε ο δικαστής και κατευθύνθηκα προς το βήμα.

Άρχισα να λέω την όλη ιστορία όπως πραγματικά ήταν, είχα πολλά να πω και να δείξω. Όταν τελείωσα βρήκα κάποιες φωτογραφίες στο κινητό μου που έτυχε να κρατήσω όταν εμενα με τον Gabriel ήταν σημάδια ξυλοδαρμού στα χέρια και στα πόδια μου. Ο δικαστής τις κοίταξε εξεταστικά και μετά από λίγο σήκωσε το κεφάλι και είπε.

'' Περάστε έξω και όταν πάρουμε την απόφαση θα σας φωνάξουμε ''

Κάναμε ότι είπε. Περιμέναμε έξω, με τον David ήμασταν αγχωμένοι περιμέναμε να ακούσουμε αυτό που έπρεπε. Πέρασε αρκετή ώρα όταν επιτέλους μας φώναξαν να μπούμε ξανά στην αίθουσα. Τα πόδια μου από το άγχος είχαν αρχίσει να τρέμουν προσπάθησα να πάρω βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω, ευτυχώς τελικά μπόρεσα και ηρέμησα.

'' Λοιπόν αποφασίσαμε.....ότι....'' άρχισε να λέει ο δικαστής.