SADEM (TAMAMLANDI)

Ayça & Yaman

Ben geldiiiiim! Yazmayı çok özlemişim, Sadem #mizah etiketinde bir numara! Görünce çok sevindim, İyi okumalar💜😊

(Ayça'nın ağzından)

"Otobüsü kaçırdım, geliyorum işte!"

Kolumda ki saate bakıp telefonu kulağıma biraz daha yaklaştırdım.

(....)

"Tamam Aylin, taksi falan bulurum. Sen benim yerime imza atarsın?"

(...)

"Tamam görüşürüz."

Telefonu kapatıp soluklandım. Gördüğüm taksi ile gözlerim parlarken hemen durması için el yaptım. Ama durmadı. Sinirle ayağımı yere vurdum.

"Dursana aptal! Boş birde."

"Telefonla arayıp çağıranlar oluyor, ayrıca dönüşüm saati geldi."

Hasret kaldığım sesi duyunca titrek bir nefes aldım. Arkamdan duruyordu sanırım. Yavaşça ona doğru döndüm. Mavi gözleri yorgun bakıyordu, her zaman kirli sakal bırakırdı ama bu sefer daha uzundu. Sanki biraz zayıflamış gibiydi. Hissettiğim vicdan azabı ile başımı eğdim.

Keşke o sözleri söylemeseydim! Konuşmaya yüzüm yoktu ki. Konuşmam lazımdı ama ne diyeceğimi bile bilmiyordum.

"Gel seni ben bırakayım."

"Zahmet etme, ben taksi çağırırım."

"Hadi."

Beni beklemeden arabaya binince el mahkûm peşinden gittim. Arabaya bindiğimiz de büyük bir sessizlik oldu. Diken üstünde oturuyordum ve çok gergindim. Ezbere bildiği Üniversiteme doğru giderken sadece yola bakıyordu.
Benimle iki kelime konuşmuş olması bile büyük bir olaydı.

Sessizce yutkunup gözlerimi kucağımda duran ellerime diktim.

"Özür dilerim."

Sesim arabada yankılanırken yüzüne bakmadım. Kendimi çok kötü hissediyordum. Ben insanlara bağırmazdım, onlara kötü şeyler söylemezdim. Sesimi yükseltmekten çekinir, birşeyi söyleyeceğim zaman iki kere düşünürdüm.

Kalp kırmaktan çok çekinirdim. Tamam tek suçlu ben değildim ama yine de suçlu hissediyordum. Cevap vermediği zaman gözlerim doldu.

"Özür dilerim."

Tekrar cevap vermediğin de alt dudağım titremeye başladı. Yanında ağlamamam lazımdı. Tam birşey diyecektim ki konuşmaya başladı.

"Ben salaklık yaptım, seninle öyle konuşmamam lazımdı. Gerçekten öyle düşünmüyorum! Sadece sinirle söyledim, aklımdan geçmiyordu."

Tekrar birşey söyleyeceği zaman telefonum çaldı. Arayanı gördüğüm de kaşlarımı çatıp aramanın bitmesini bekledim. Birkaç saniye sonra tekrar zil sesi yükselirken bu sefer aramayı reddettim. Gerilmiştim. Bu sefer arka arkaya mesaj sesi gelirken araba ani bir fren ile durdu.

Öne doğru savrulurken kafamı vurmamak için torpidoyu tuttum. Ben şaşkınca Yaman'a bakarken yüzünde ki ifadeyi bozmadan kucağımda ki telefonu aldı. Olayı yeni yeni idrak ederken hemen telefonu elinden aldım.

"Ne yapıyorsun Yaman?"

Sakince konuştu.

"Telefonu ver."

"Ne?"

Sesim fısıltı gibi çıkmıştı.

"Kim aradıysa yüzünün rengi attı. Telefonu ver."