A Forgotten Love (Completed)

Prologue:

Names of characters:

✓Keandrah Elisse Montero
=Maganda
=Mabait
=Med. Student
=Mahirap
=Matangkad
=Maputi

✓Axel Beirne John
=Gwapo
=Mabait
=Architect student
=Mayaman
=Matangkad
=Maputi

=D

"Please doc! Do your best to save my son"umiiyak na sabi ni tita or should I say Mrs. John. Kailan man hindi niya ako hinayaang tawagin siyang tita, well I'm not forcing myself para tawagin siyang tita, once na sinabi niyang  'don't you dare call me tita! I don't want you and nobody wants you here! Nobody wants you to be part of this family!'  Kesyo daw hindi ako karapatdapat sa anak nila, oo nga't hindi ako katulad nilang mayaman, pero hindi ba sapat na mahal ko ang anak nila para maging karapat-dapat ako. Hindi ko alam na estado na pala ang batayan ngayon sa pagmamahalan, hindi ba pwedeng pantay lang ang tingin sa bawat isa. Hindi naman pera ang hinahangad ko sa anak nila kundi pagmamahal, at hindi naman sila ang makakasama ko kundi ang anak nila mahal ko at mahal na mahal ako. Bakit ayaw nila akong tanggapin? Ng dahil lang sa mahirap ako? Is it because I came from the orphanage? Maybe yes?

What a stupid reasons.........

UMIIYAK AKO sa labas ng OR kasama ang pamilya ni Axel. Kung kaya ko na sanang manggamot ay kanina pa ako tumulong sa mga doktor pero sadyang nag-aaral pa ako.

"Kasalanan mo to babae eh! Kung sana hindi ka nag aya na mamasyal sa Baguio hindi sana to mangyayari sa anak ko! Kaya mo namang pumunta ng mag isa doon! Oh I forgot mahirap kalang pala, kaya mo dinala ang anak ko kasi wala kang pang gastos! You're such a gold digger! Kailan man hindi ako papayag na mapunta ang anak ko sa katulad mong hampas lupa!" Sigaw ng mommy n'ya.

"Umalis kana dito hindi ka kailangan ng anak ko! There are so many girls who's worth for my son! He can live without you!" Sigaw naman ni Mr. John. Ama ni Axel.

Bakit ba sila ganito hindi naman pera ang kailangan ko sa anak nila! Why can't they understand? Kailan man hindi ako naghangad ng pera ni Axel, ni hindi nga ako humingi ng piso kay Axel.

"Ma'walang galang napo, pero kailan man hindi ako humingi ng kahit sentemo kay Axel. Kung iniisip niyong pera ang habol ko sa anak ninyo, eh, you're really really wrong" namutawi ang katahimikan sa amin ng dahil sa sinabi ko.

"Kita muna! Sumasagot kapa umalis kana dito! Hindi ka kailangan ng anak ko! Alis!"

Wala na akong nagawa kundi ang umalis nalang kahit labag sa kalooban ko. Gusto kong hintayin siya hanggang sa magising siya. Gusto ko ako ang una n'yang makikita sa paggising niya, pero gustuhin ko man ay ayaw ng pamilya n'ya. Pwede naman siguro akong bumalik bukas pagkatapos ng klase ko di'ba.

ItsMsNobodyyy