A Forgotten Love (Completed)

Chapter 10

Keandrah's POV

Isang linggo na namin ngayong palaging lumalabas magkasama ni Axel. Palagi naming pinupuntahan ang lugar na pwedeng magpakalala kay Axel,pero wala paring improvement. Masaya kaming naglalaro sa playground,wala man siyang na aalala pero masarap parin siyang kasama katulad noon childish parin ang utak. Ang mga larong pambata ay nilaro namin. Napa upo kami sa damuhan ng mapagod kami kakalaro.

"Thank you for making me happy everyday"aniya habang nakangiting nakatingin sa'kin.

"You're always welcome,I will never stop loving and caring you"nakangiti koring sabi sa kanya. Pareho kaming nahiga sa damuhan at tumingin sa langit,hapon na ngayon kaya hindi na masakit sa mata araw,malaya nang matingnan ang kalangitan. Bigla siyang tumayo at pinagpagan ang pantalon niya. Binigyan ko siya ng nagtatanong na tingin at kunot noo.

"Jingle"tumango ako sa kanya. Umalis siya sa harap ko at tinahak na ang banyo. Nakangiti ko paring tinitingnan ang kalangitan,tuluyan na itong dumilim kaya mas lalong gumanda kong tingnan. Sa pag tingin tingin ko sa langit ay biglang sumulpot sa harap ko ang taong hindi ko inaasahan. Nakataas ang kilay nito,at makikita muna sa mukha niya ang pag ka strikta at galit.

"Wala karing kadala-dala eh no,naging masaya kami ng malaman naming nagka amnesia ang anak ko,para makalimutan ka niya,pero ano't magkasama kayo,noong unang araw niyang makalabas sa ospital,hinanap niya agad ang cellphone niya kaya binigay namin at ayun umalis. Buong akala namin lumabas lang siya to refresh himself,pero bakit na araw araw nalang,at ngayon ikaw pa talaga ang kasama niya"galit niyang sabi sa akin. Napayuko nalang ako dahil sa hiya. Hanggang kailan ba ako hindi lalaban? bakit hindi ko manlang magawang sagutin siya.........

"I'm really sorry Mrs. John,I just want to help Axel to remember he's past"nakayuko paring sabi ko

"Well,we don't need your help! We will gladly accept the fact that he forget everything, than he will remember you!"duro niya sa mukha ko. Feeling ko gusto konang umiyak nahihiya na ako sa katotohanang maraming nanonood. Hindi lang duro ang natanggap ko kundi sampal din. Napahawak nalang ako sa pisnge ko kung saanng parte niya sinampal. Ang luhang nagbabadyang tumulo ay talagang tumulo na. Bigla ay may tumakbong tao parito sa amin. Si Axel.

"A—"

"What did you do to my mom!?mom are you okay?"

"She slap me son"bigla ay napatingin ako kay Mrs. John na akap akap ngayon ni Axel. Napamaang ako sa aking narinig. Nagtagpo ang tingin namin ni Mrs. John ngumisi siya sa akin,tila ngising tagumpay.

"I didn't do something Axel,I didn't slap your mom,in fact she was the one who slap me"paliwanag ko sa kanya, tumutulo parin ang aking mga luha na hindi ko inabala pang pahiran.

"Why would I believe you!?" Maniwala ka..........

"Believe me,I didn't do something Axel,please believe me......."

"I let you help me remember my past! But why the hell you slap my mom! nd now, you're saying that my mom whose the one who slap you! Then give me enough reason!"I really can't believe him.....hindi niya manlang inalam ang totoong nangyari.

"Kahit tanungin mopa sila,hindi ko sinampal ang mommy mo Axel"turo ko sa mga nanonood.

"Did she slap my mom?"baling niya sa mga nanonood. Pero imbis na sabihin ang totoo,umalis sila na para bang walang nangyari.

"See...you don't have proof"aniya

"Sapat na ang araw na tinulong mo sa akin para maka alala ako,salamat. Kung totoong girlfriend kita..  Now I'm breaking up with you"aniya na mas lalong nagpaluha sa'kin......no this can't be.

"You're just joking right? Right Axel?"aligagang pag kukumpirma ko.

"You heard me right, I'm now breaking up with you. Stay away from me"aniya....inakay niya ang mommy niya at walang alinlangang iniwan ako. Bumalik ka please......

"I will never stop caring and loving you,but if you decided to push me away don't worry I'll go in my own way"aniko na ibinulong ko nalang sa hangin. But I'm still hoping na lingunin mo lang ako.......

Napahagulhul ako ng iyak ng hindi man lang lumingon siy
a akin. Talagang hindi siya nagbibiro. Napaka tanga ko,bakit ako umaasang biro lang iyon,gayong hindi nga siya nag atubiling lingunin ako. Kaya bakit pa ako aasang babalikan niya ako.

Luhaan akong umuwi sa apartment ko. Iyak lang ako ng mahiga sa aking kama. Ni hindi nga ako nakapag bihis ng damit,basta basta kolang binagsak ang katawan ko sa kama. Basta kolang isinuksuk ang mukha ko sa unan na nadampot ko,napuno ng hagulhul ko ang buong kwarto,ni hindi konga dinampot ang cellphone ko na may tumatawag. Hanggang sa hindi ko namalayang nakatulog ako sa kakaiyak.

Nagising lang ako ng may malakas at magkasunod na katok ang narinig ko. Matamlay akong bumangon at pumasok sa banyo para e check ang mukha ko. Hindi na ako nagulat nang makita ko ang itsura ko, namumugto ang mga mata,at parang dinaanan ng ipo ipo ang buhok ko. Naghilamos lang ako sa mukha at sinuklay ang buhok ko.

Pagkabukas ko ay bumungad sa'kin ang mga mukha nina labiy, tita't tito. Agad akong dinakma ng yakap ni labiy,ayun na naman ang mga luha kong magkasunod na tumulo.

"Labiy,hey,what happen? I'm so worried for you?"umiling lang ako ng umiling.

"I know you have a problem,sabihin mo sa'kin,dahil nag aalala ako sa'yo,hindi mo sinasagot ang mga tawag ko pati narin ang mga tawag nina mommy't daddy"iginaya niya ako papunta sa sofa at pinaupo.

"Hon,get some glass of water" dinig kong utos no tita kay tito na dali daling sinunod ni tito. Bumalik si titong may dalang isang basong tubig. Binigay niya ito sa akin,tinanggap ko naman at ininom,binalik ko naman ito kay tito.

"Now,tell me your problem" mahinahong tanong ni labiy

"Wala na kami.. break na kami labiy.. Ang saya saya pa namin noong mga naka raang araw,pero biglang break na kami ngayon"panimula ko ng sumisinghot singhot pa.

"Wait. You mean break na kayo ni Axel,how—how come?"

Hindi ko alam kong saan ko sisimulan ang pag kwento sa totoong nangyari pero sa huli ay nakwento korin naman. Si labiy pati na sina tita at tito ay galit.

"Nasan siya ngayon labiy!Sasapakin ko!"aniya at tumayo sa pag kakaupo,malapit na siya sa pinto pero agad kong kinuha ang kamay niya.

"Please..labiy...wag munang palakihin. Mas lalo akong masasaktan kong gagawin moyon"

"Ayoko kolang kasing nasasaktan ka labiy.."

"Hindi ikaw ang tanga iha..kundi siya..hindi niya inalam ang totoong nangyari,nagpadala siya sa nanay niyang bruha"mahinahong ani ni tita. Deserve koba sila?.....napakabuti nila sa'kin,hindi nila ako kaano ano,pero bakit ang bait nila sa'kin....

"Bakit ang bait niyo sa akin tita...do I deserve to be treated like this,ni hindi niyo ko ano ano,pero bakit ang bait niyo sa akin?"

"It's because,a person like you should be treated like this,hindi kaman namin ka ano ano,pero napamahal kana sa'min...sa unang pagka kilala palang namin sa'yo ay naramdaman naming mabuti kang tao. Dahil nadin ay nakikita namin siya sa'yo"pano ko sila mababayadan sa kabutihan nila sa'kin.....

"Thank you tita,tito lalo na sa'yo labiy"ani ko at yumakap naman si labiy sa'kin

"You're always welcome labiy...kapatid na ang turing ko sa'yo"

"You're always welcome din iha..para kana naming anak"ani naman ni tito,ganon si tita

Sana sila nalang ang tunay kong mga magulang.....

Sana ako nalang ang nawawalang kakambal ni labiy........

Sana.....

To be continued............

Votes and Comments are highly appreciated.....