KALBİMDE KAL( Askıya Alındı )

1. Bölüm ( İlk Karşılaşma)

Multi: Eylem

Bölüm şarkısı: Bahadır Sağlam - Kır Papatyası

Δ

Sana dokunmayan yılan, beni öldürüyor görmüyor musun? – Nurullah ATAÇ

●

Derler ki sığındığın gönül memleketindir. Ben memleketimi uzun zaman önce kaybetmiştim. Kaybettiğim memleketimin acısını başka bir gönle sığınarak azaltmak istemiştim. Fakat O da beni yadırgamış olacak ki , yine başa dönmüştüm ve yine memleketsizdim.

Annemin , yokluğunun acısını halamın kollarında geçirirken, Onu da kaybetmiştim. Fakat umudum ilk gün ki gibi canlıydı.

Annem kanser hastasıydı. Fakat annem bunu acısına dayanamamış olacak ki , hastalığından bir yıl sonra Onu kaybetmiştim. O zamanlar çok küçük bir kız çocuğuydum. Annemin cenazesinden sonra eve gelip Onun yaptığı yemekleri yemiştik. Hem de gözlerimiz dola dola, yediğimiz zehirmişçesine.

Babam, annemin ölümünden sonra bambaşka biri olmuştu. Şüphesiz Onun aldığı en büyük darbe iflas etmiş olmasıydı. Büyük emeklerle kurduğu şirketini kaybetmişti.

Annemden sonra babamla ilişkimiz sarpa sarmıştı. Biz artık baba-kız değildik.

Aynı şehirde yaşayıp , ayrı evlerde kalan iki yabancıydık.

Buna ilk başlarda çok üzülsem de artık umursamıyordum. Bir süre sonra can acısına bile alışıyor insan. Bu kulağa ne kadar kötü gelse de.

Elimi oturduğum soğuk mermerden çekip , dakikalar önce ıslattığım toprakta gezdirdim. Sonra bakışlarım ismini süsleyen taşa değindi. İnci Kaya.

'Seni çok özledim anne. Yokluğun yoruyor, acıtıyor. Ama merak etme hem Onun için hem de kendim için çabalıyorum. Bırakmak yok.'

Gözlerimden izinsiz akan yaşları silerken parlayan yeşil gözleri, düşüncelerimden sadece biriydi.

' Ama sen de yanımızda olsaydın daha güçlü olabileceğimize eminim.'

Gözlerimi etrafımda gezdirdim. Sıcaktan sararan otlar ve onlarca mezar...annemin mezarına ektiğim nergisler açılmak için mevsimini bekliyordu. En sevdiği çiçek.

Mezarlık önceki hafta kadar kalabalık değildi. Benim dışımda çok az kişi vardı. Hemen karşımdaki biraz ilerimdeki teyze, aynı benim gibi her hafta gelirdi. oğlunu kaybetmişti. Bir anne için en zor şey olmalıydı.

' Ablamda gelecekti ama Aren rahatsızlanmış. Biliyor musun anne o kadar yaramaz ki, kime çekti bilmiyorum?' dedim küçük bir kıkırtı dudaklarımı arşınlarken.

Aren, ablamın canavar diye nitelendirdiği, benim değerlimdi. Tek yeğenim olması da duygularımı tetikliyordu.

' Babam çok inatçı anne, her zaman ki hali değişin kulaklarımda yankılandı şu an.' Dedim buruk tebessümümle.

Bakışlarımın kolumdaki saate kaymasıyla gözlerim şaşkınlıkla açılmıştı. Geç kalıyordum. Aceleyle ayaklandım.

' Ben geç kalıyorum anne. Haftaya yine gelirim. Seni çok seviyorum.' Derken özlemle musalla taşını öptüm, gözümden akan yaşla.

Eğildiğim yerden doğrulup, ağır adımlarla çıkışa adımladım. Her seferinde Onu burada bırakmak zorunda kalmak, beni nefessiz bırakıyordu.

●●●

Mezarlıktan çıktığım gibi, çalıştığım kafeye gelmiştim. Bugün çok yoğun olmasa da yorulmuştum. Gözlerimin önüne gelip duran sarı saçlarımı sıkıca topladım. Sonra da elimdeki bezle boşalan masayı silip düzenledim.