Wiersze cz.2

135

Siadasz i myślisz
to tyle
i nawet nie jesteś pewna
jakiego znaku użyć

czy płaczu czy krzyku
który gdzieś tam drzemie i się tli
jak świst między gałęziami
z czego każda w inną stronę
jak Twoje myśli które dyskutują
która powinna wypłynąć

aż w końcu cisza
wszechobecna cisza
jak na pogrzebie
kogoś kogo znałeś
ale nie darzyłaś niczym
co zaprzątałoby Twoje serce

cisza która unosi się
albo leży i obijasz o nią nogi
bo jest cięższa niż Twoje serce
które zastygło wcześniej
jak lawa która budzi strach
jaki i fascynacje

i zmienia się w kamień
kamień niegdyś wywołujący emocje w tylu sercach
a teraz leży gdzieś
pod oceanem

uczę się nurkować
ale o własnych siłach
nie przebrnę przez tyle prądów

ostatecznie
mimo prób
spowrotem zwlecze mnie na ląd
zostawiając swoje tajemnice dla siebie