Anna

KRESKI

Obudziłam się wypoczęta. Czuć było chłodne powietrze. Świeciło słońce. Musiałam wyjąć jabłko z plecaka. Byłam potwornie głodna.

- Jak ja uwielbiam jabłka.

Trzeba ruszać dalej. Otworzyłam mapę. Nie wiedziałam za bardzo gdzie się znajduję. Muszę iść prosto. Pierwszo ominę las, a potem 'kreski'.

Szłam dłuższą chwilkę i zaczęło robić się naprawdę ciepło. Na przeciwko widziałam mały lasek. Czy to ten, który znajduje się na mapie?

Las był większy jak podeszłam bliżej. Nie wielki, ale duży. Chyba nic nie potrzebuję z lasu. A może... O tak! To niesamowita okazja na zebranie owoców.

Jagody... uwielbiam je.

Zebrałam owoce i kilka grzybków. Nie przepadam za nimi, ale schowałan na czarną godzinę.

Pora ruszać. Niedaleko lasu znajdują się te tajemnicze kreski. Jestem podekscytowana!

'Kreski'... Miało być coś ekscytującego, a to śpiewające zboże. Jest to niezwykła rzecz, ale już tyle widziałam tego, że mnie nie zachwyca tak jak za pierwszym razem. Pamiętam ten dzień, kiedy wyruszyłam na południe od miasteczka i zobaczyłam takie zboże. Z każdym podmuchem wiatru wydają przepiękną muzykę jakby dzwoneczki. Są koloru złotego.

Na mapie jest napisane, że mam tutaj się zatrzymać i coś poszukać. No cóż... Zanurzę się w zbożu... Nawet nie wiem jak wygląda... 'Będę wiedzieć kiedy znajdę'.

Weszłam w zboże. Niesamowita muzyka.

Jak szukać tej tajemniczej rzeczy? Jak monety na ziemi? W zbożu? Eh... zobaczymy...

Widać już czerwonawy kolor słońca. Późno już. Nic nie znalazłam, a nawet nie mam gdzie się schować, żeby w miarę wygodnie wyspać się na kolejny dzień szukania lub podróży. A może już będę wracać do domu?

Czuję się zmęczona. Usiadłam na ziemię. Zboże doskonale służy za schronienie. Może po prostu tutaj się prześpię.

Leżałam i patrzyłam się w niebo, gdy nagle usłyszałam krzyk:

- Wiem, że tu jesteś!