Hayatımdaki bela

Bölüm 3

Ödevlerimi bitirmeye çalışırken bir yandanda gizli numarayı düşünüyordum. Acanba kimdi. Üstünden iki gün geçmişti ama bidaha mesaj gelmedi. Canımı sıkmıştı. Kim benimle uğraşmak isterki. Düşüncelerden sıyrılıp. Ödevlerime odaklandım. Bitirmenin sevincini yaşarken telefonuma mesaj geldi. Gizli numaraydı. Kimdi bu ya neden iki gün sonra bidaha mesaj atıyodu. Gizli numara olduğu için ne arayabiliyodum nede karşılık verebiliyodum.

MESAJ
Gizli numara; Ben seni tanıyorum sende beni. Ben senin hayatını mahveddim sende benim...
Neden böyle bi mesaj attı kimdi ben kimin hayatını mahveddim? Kesinlikle dalga geçiyo bu imkansız ben kimsenin hayatını mahvetmedim. Saçmalıyodu işte.

Aşağıdan aşçımız ali abinin sesini duyunca aşağı indim akşam yemeği saati gelmişti. Merdivenlerden inerken yeni birinin daha aramıza katıldığını gördüm. Adı serçeymiş ne garip isim. Masaya oturmak istediğimde ipek denen kız oturacağım yere elini koydu ve "dolu" dedi. Beni arqlarında istemiyolardı onlarla hiç konuşmayıp soru sorduklarında terslediğim içindir belkide. Yüzüne boş boş bakıp yandaki boş masaya oturdum. Beni sevip sevmemeleri umrumda bile değildi. Yemeğimi yiyip yukarı çıktım.

Yine odada tektim herkes aşağıda oyun oynuyodu. Ben oyun oynamayı unutmuştum 9 yaşımdan beri oyun oynamıyodum. Hayal kuramıyodum. Gerçekten hayal kurmak bu kadar zormuydu belki sadece benim için zordu. Hayal kurarken acı çekiyorum ağlıyorum bunlar normalmi? Aklıma dolabım geldi 4 gündür burdaydım ama hala düzenlememiştim. İki valizimide önüme alıpboşaltmaya başladım birinci vaaliz bitmişti ikinci valizui açtığımda gözüme direk ayıcık çarpmıştı. Elime alıp ona bakmaya başaladım. Semih'le bwenim küçükken gece betaber sarılıp yattığımız ayıcıktı. Ona sarılıp yatınca hiç ayrılmayacak gibi hissederdik. Aramızda o kadar kuvvetli bir bağ vardıki birbirimizi çok severdik. Hiç ayrılmazdık gece bile beraber yatardık. O ayıcığıda annem vermişti. Ona sarılıp yatınca tam olurduk. Bi an gözlerimin dolduğunu hissettim. O ara içeri diğerleri geldi. Hızla göz yaşlartımı sildim. Kimsenin yanında güçsüz durmak istemiyodum. Epek denen kız bana bakmaya başladı şaşırmış gibiydi.
-Sulu göz olduğunu bilmiyodum. O an boğazına atlayasım geldi.
-Kes sesini.
-Artık buraya alışman lazım neden ağlıyosunki seni bıraktılar diye değmez. Seni sevseler bırakırlarmıydı. Unut artık onları. Unut. Anne ve baba için ağlamaya değmez. Dediğinde o kadar sinirlenmiştimki bilip bilmeden konuşması sinirlerimi bozmuştu.
-Bilip bilmeden boş boş konuşma ayrıca kimin için ağladığım seni ilgilendirmiyo. Kendi işine bak.

Tam o sıra telefonum çalmaya başladı. Saat 10 du bu saatte kim arardıki. Okul müdürü falandır. Cebimden çıkarıp telefona baktığımda gizli numara arıyodu acaba mesaj atanmıydı. Açmadım. Oda açamazdım. Merdivenlerden inip koşarak bahçeye çıktım ve açtım. Bi süre konuşmadı bende dayanamayıp cevapladım konuşmaya başladım.
-kimsin o mesajları senmi attın.
-Zekisin. Sanki benle dalga geçiyodu. Sinirlerim bozulmuştu.
-ya gerçekten kimsin ve neden ben.
-hayatımı mahveddiniz. Sesi robot ses olarak geliyodu büyük ihtimalle tanımamam için.
-kim olduğunu bilsem. Ayrıca ben kimsenin hayatını falan mahvetmedim. Dalgamı geçiyosun benimle.
-hayır seni rahat bırakmayacağım benim canımın yandığı kadar seninde yanması gerek. Deyip suratıma kapattı.

Gerçekten dalgamı geçiyodu yoksa ciddimiydi. Üşüdüğümü farkedince hemen yukarı çıktım. Yatağıma uzanıp düşünmeye başladım. Kimdi. Ve ben naptım ona acaba gerçekten uğraşacakmıydı benimle. Ne yapabilirdiki. Beni ailemle tehtid edemezdi. Etrafımda canınını yakabileceği kimse yoktu bu yüzden rahattım.

Sabah uyandığımda herkez yeni yeni kalkmaya başlamıştı. Bende kalkıp üniformamı giydim. Bugün cumaydı yarın okul yoktu. Aşağı inip kahvaltımı yaptım. Kapıyı açıp dışarı çıktık tam arabaya biniyoduk ki karşıdan hızla bi araba geliyodu ve serhata çarpıcaktı. Hiç düşünmeden koştum ve serhatı ittim. O yolun kenarına fırlarken araba bana çarptı.