Hayatımdaki bela

Bölüm 9

Semih'in ağzından;
Kumsal annemlerin mezarının başında ağlıyodu nasıl olurdu bu. Kumsal'mıydı hayır o öldü. O yaşamıyo. Gözlerim dolduğunda Kerem'de anlamıştı.
-Yaşıyomu Kerem mezarlarımı karıştırdı.
-Biraz sakin ol. Onu dinlemeden koşarak Kumsal'ın yanına gittim. Oda ağlıyodu.
-Ne işin var burda.
-Ailemi ziyarete geldim.
-Hayır onlar benim ailem karıştırdın demi sen yaşıyo olamassın. Şaşırmıştı.
-Semih.
Sonra boynuna sarıldım o gerçekten oydu. Kumsal'dı yaşıyodu.
-Nasıl tanıyamadım seni gerçekten özür dilerim.
-Kumsal birbirimizi bulduk ya gerisi önemli değil. Daha sıkı sarıldım iyiki takip etmişiz iyiki. Yoksa bu böyle ne kadar sürecekti? O çok güçlü bir kızdı. Hep kendini korumaya çalışırdı ama ne kadar korursa o kadar yıpranırdı. Kerem yanımıza yaklaşarak.
-Siz, Semih gerçekten Kumsal'mı o.
-Evet. Buldum onu Kerem buldum. Keremde gelip bize sarıldı. Tam bir sevgi yumağı olmuştuk.

Kumsal'ın ağzından;
Oydu çok özlemişim yapacağımız daha bir çok şey vardı. Keşke annemizde olsaydı yanımızda o zaman daha mutlu olurduk. Bataklığımdan çıkmıştım sanki artık Semih vardı. O beni çıkarmıştı. Kalbim yerinde durmuyodu. 6 yıl sonra birbirimize kavuştuk. Sonra Semih ben ve Kerem beraber ormandaki küçük eve doğru yürüdük. Eve gelip koltuğa oturduk. Semih bana yönelip.
-Çok özlemişim seni. Hatırlıyonmu küçükken birbirimize sarılıp asla birbirimizi bırakmayacağımızı söylerdik.
-Olsun bak şimdi birlikteyiz. Bu zamana kadar nerdeydin nasıl yaşadın.
-Olay olduktan sonra annemle abimin cenazesine gittik. Babamı cenazesi kaldırılmamış o morktaymış. Cinayeti araştırıyolardı. Senide öldü sanıyodum çünkü onlarla birlikte bir tabut daha gömmüşlerdi. Kimsem kalmamıştı. Yan komşu polislere ben bakarım dedi. Akşam olmadan evden attı. Sonra sokakta yürürken ağlama sesi duydum. Yanına gittiğimde. Kerem oturmuş ağlıyodu biz de böyle tanıştık. Sonrada yatılı okullarda beraber büyüdük. Aynı gece o da annesini kaybetmiş. Sen naptın.
-Ben korkaklık yaptım o gün o cenazeye gelseydim seninle onca yılımız boşa gitmezdi. Gidemedim. Beni yanına poyraz abi aldı. Hatırlıyosundur. Sonrada 15 yaşımda yetimhaneye bıraktı. Ordada yapamayınca bu yatılı okula geldim.
-Erkek lisesine bilerekmi yanlışlıklamı.
-Ya soru sorma buraya gelmeseydim birlikte olamayacaktık. Gülerek bana sarıldı ve;
-Senden herşey beklenir. Bikere sokağa oynamaya çıkmıştık. Birtane çocukta kumsalı seviyodu. Ama okuldada popülerdi. Kumsalda onu rezil etmişti. Küçükken çok acımasızdı.
-Ya senoin gibi korkak olmaktan iyidir. Sokakta çocuklar bunu dövüyodu ellerinden ben aliıyodum.
-o kumsal iyiki birkere bir iyilik yaptın. Kerem gülmeye başladı. Bize gülerek;
- Normalde tam tersi olur ama neyse. İkimizde gülmeye başladık. Semih;
-Oo beni çekiştirmeyi bırakında ben açım. Ben Semihe dönerek.
-Nadl varmı yapıp yiyelim. Kerem;
-Olmazmı. Hadi beraber yapalım. Üçümüzde mutfağa yöneldik. O kadar eğlendikki bir nadılı yapana kadar bütün mutfak batmıştı.
Sonra herkez kendininkini tepsiye koyup odaya geçtik ve yemeye başladık. Bittiğinde Kerem'e bakıp;
-Mutfağı kim yapıyo. Semih;
-Ben hayatta yapmam. Keremde yapmam bakışları atıyodu.
-Tamam hep beraber yapalım yok öyle kaçmak. İkisinide kolundan tutup mutfağa götürdüm beraber mutfağı hallettikten sonra odaya geçtik ve koltuğa oturduk. Bende heycanlı bir şekilde;
-Film izleyelim. Semih lafın sonunu duymadan;
-Olur. Tabiki ne izliyoruz. Keremle birbirimize bakıp sırıtarak aynı anda;
-Korku. Semih bize şeytani bakışlar atarak;
-Hayır başka birşey izleyelim hayatta olmaz. Kerem gülerek;
-En son izlediğimizde tuvaletin kapısında beni bekçi gibi bekletiyodun. Bunlara bidaha katlanamam. İkimizde gülmekten neredeyse boğuluyoduk. Semih;
-Gerçekten çok komik ya ne gülüyonuz. İkimizde gülmeyi bırekıp beraber bir bilim kurgu filmi seçtik. Film bittikten sonra üçümüzünde uykusu gelmişti. Onlara bakarak;
-Hadi uyuyalım uykum var. Beraber odalarına gittiğimizde. İki yatak vardı ben Semih'le Kerem'de tek yatacaktı.

Sabah uyandığımızda. Kerem yoktu. Semih bana dönerek;
-Kerem nerde.
-Bilmiyorum.
-Dışarı çıkmıştır belki. Heryeri aramıştık ama yoktu sonra onu aradık ama telefonuna cevap vermiyodu. Semih endişeyle;
-Başına birşey gelmiş olmasın. Bende endişeliydim. Sonra birkez daha aradık ama açmadı.
Sonra Semih askılığa bakarak;
-Ceketi yok. Biyere gitmiş olmalı ama neden haber vermediki.

Kerem'in ağzından:
Telefonumun sesiyle uyandım ömer abi arıyodu. Telefonu açtığımda acil gelmemi istedi.

Bu bölüm biraz kısa oldu ama diyerki bölüme geçmek istedim. Okuduğunuzda anlayacaksınız.

İyiki varsınız iyi okumalar...