Whispers of the War

Simula

DISCLAIMER:

This is a work of fiction. Names, characters, places and incidents either are the product of the author's imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual person, living or dead, business, establishments and events are purely fictional.

Note: I used names of existing universities such as, DLSU, ADMU, UP, UST, etc., and some names of UAAP athletes. But the events in this story are not affiliated with the said universities/persons. This is purely fictional.

Credits to the rightful owner of the pictures and audios that are used in this story.

---

SIMULA.

Whispers of the War.

I CLOSED MY eyes. Sa pagpikit ko ng mga mga ko ay tanging mga sigawan at hiyawan nalang ng mga tao ang naririnig ko. Ang pagtama ng bola sa sahig at ang pagpalo rito ay rinig na rinig ko rin. Ang malakas na tambol ay rinig rin mula sa kinatatayuan ko.

I felt the same feeling of adrenaline. The excitement is running through my veins. Kumakalabog ng malakas ang puso ko. Sobrang lakas niyon pero kahit ganoon ay narinig ko ang malakas na pito.

Tapos na ang time out.

“Go La Salle! Go La Salle! Go La Salle!” rinig na rinig ko ang malakas na sigaw ng mga schoolmates namin. Mas lalo akong ginanahan.

I exhaled. This is the final set. Dalawang puntos lang ang lamang namin sa kalaban kaya hindi ako kampante.

“Des,” tawag ko sa teammate ko. “’Wag kang matatakot na pumalo, nasa likod lang ako.” tumango siya agad saakin. Isa-isa akong tinignan ng mga teammate ko. I smiled at them one by one.

This is it. We will win this. Last year na ng seniors, this will be worth it.

Ang kabilang team ang mags-serve ng bola kaya naghanda na ako at tinignan kung saang direksiyon iyon pupunta. I smiled inwardly when I saw that it was for me.

“Mine!” I shouted loud, enough for my team mates to hear it. I smiled inwardly when I dinged the ball perfectly

Muling naghiyawan ang mga tao nang maayos kong naipasa sa setter ang bola. Tama, it’s not that high, aabot iyon sa setter.

Nagsimula ang rally at hindi ko mapigilang pumunta kahit saang parte ng court para saluhin ang bola. I didn’t even think of diving, it’s just my reflexes acting up.

Ramdam ko na ang pagod. Medyo nananakit na rin ang binti at braso ko. Hindi birong sumalo ng mga spike na nab-block at hindi rin birong sumalo ng spike ng kalaban.

That was Ateneo for goodness’ sake! Ang sakit sa kamay ng spike nila!

Pero kahit nananakit na ang katawan ko ay tuloy lang ako sa pagsalo, sa pagl-lift ng energy ng teammates ko at isinasabay na rin ang pag-iisip ng posibling tactic. Nakakapagod, oo. Pero walang-wala ang pagod na ‘to kung mananalo kami.

Nanlaki ang mga mata ko ng makita ko ang bola na tatama sa alanganing parte ng court. Walang nagbabantay roon kaya imposibleng may sumalo ng bola sa bahaging iyon.

It doesn't matter.

I ran as fast as I could and dived to the space where the ball is going to fall. I felt the strong force on my hand. It was so strong that I wondered if the ball's going up.

Mariin kong ipinikit ang mga mata ko. I cannot here the crowd anymore. All I could feel is the pain on my ankle and knees when my body crashed on the post.