Obraz

1

Jeszcze tylko parę
tygodni, powtarzałam sobie w myślach, oglądając swoje odbicie w lustrze. Klasa
maturalna to nie przelewki. Czułam niemiłe skurcze żołądka na samą myśl o
kolejnym dniu w tym parszywym liceum. Przeczesałam rude włosy do tyłu,
założyłam torbę na ramię i wyszłam na rześkie powietrze chłodnego marcowego ranka. Uwielbiałam
wcześniej wychodzić do szkoły. Mogłam wtedy na spokojnie oglądać przyrodę
zmieniającą się na moich oczach, posłuchać ptaków. To najpiękniejsza chwila w
całym moim dniu. O tej porze w mojej mieścinie nie dopatrzycie się na ulicy
żywego ducha. I to jest cudowne, bo ta magiczna chwila jest przeznaczona tylko
dla mnie. Dzisiaj było tak samo. Wyszłam na podwórko, zamknęłam za sobą furtkę
i spokojnym krokiem ruszyłam w górę wzgórza. Mój dom znajdował się przy samym
lesie, pół godziny drogi na piechotę na zachód od rynku. Na mojej ulicy nikt
inny nie mieszkał, najbliższych sąsiadów miałam dopiero w połowie drogi do
miasta. I to też mi się podobało. Nikt nie jeździł koło mojego domu, chyba że
jacyś zapaleni miłośnicy wędkarstwa mieli ochotę na świeżą rybę z jeziora. Idąc
w stronę rynku, czułam na plecach przyjemne promienie słońca. Zapatrzyłam się w
las, wdychając zapach mokrego drewna i słuchając szumu drzew.
Nagle tę ciszę przerwał daleki odgłos silników motocyklowych, nieuchronnie zbliżających się w moją stronę. Wyrwało mnie to z transu i zaskoczona spojrzałam na drogę. Zza zakrętu wyłoniło się siedem czarnych motorach, które z hukiem przejechały obok mnie. Wodziłam za nimi wzrokiem, kiedy zawróciły pod lasem i powtórnie zmierzały w moim kierunku. Odjechali i znowu nastała cisza. Samobójcy, nasunęło mi się na myśl, lecz w głębi duszy zazdrościłam im. Od dziecka marzyłam o takiej maszynie. Wsiadasz, zapalasz, rozpędzasz się do zawrotnej szybkości i zapominasz o świecie. Szłam dalej. Las zastąpił teraz widok zdezelowanych budynków zbudowanych za czasów komuny, brudne chodniki i gdzieniegdzie leżących pijaczków. Zaszłam do jednego z bloków, wspięłam się po schodach na ostatnie piętro i zapukałam do drzwi. Otworzyła mi śliczna brunetka o wielkich, niebieskich oczach i z każdym dniem rosnącym dzieckiem pod jej sercem. Miała na imię Kasia i była moją najlepszą przyjaciółką. Zaciążyła w sylwestra z jednym z chłopaków z drugiej klasy naszego liceum, na jednej z imprez. Szalała za nim, czego się nie dziwię. Podobali się jej wysocy, dobrze zbudowani faceci z większą liczbą tatuaży niż szarych komórek w ich mózgach. Mnie odpychali, ale to już inna sprawa.

- Już jestem gotowa - powiedziała od progu. Zawiązała brudne adidasy, musnęła pełne usta błyszczykiem i wyszłyśmy. Rozmawiałyśmy po drodze o wszystkim i o niczym. Psioczyłyśmy na szkolną drużynę piłkarską, że nie wygrali żadnego meczu od roku, obgadywaliśmy inne dziewczyny z naszej klasy i rozmawiałyśmy o najnowszym filmie z Johnnym Deppem w roli głównej. Jednym słowem: dzień, jak co dzień.

Gdy weszłyśmy do szkoły, w środku było już tłoczno. Wszyscy szli do swoich klas lub kupowali śniadanie w sklepiku. Włączyłyśmy się do ruchu i już po chwili byłyśmy w klasie polonistycznej. Zajęłyśmy swoje miejsca w kącie sali, wyjęłyśmy na ławkę podręczniki i zeszyty i, rozparte wygodnie na krzesłach, obserwowałyśmy w ciszy innych. Chłopaki rzucali w siebie kulkami z papieru, klasowe lalunie poprawiały makijaż w lusterkach. Nie rozumiałam jednego - jak można w tak młodym wieku niszczyć skórę twarzy toną makijażu. Przyznaję się bez bicia, nakładałam czasem puder i malowałam rzęsy tuszem, ale nic więcej. Zresztą nie potrzebowałam żadnych kosmetyków upiększających.

- Masz wypracowanie z polaka? - Szarpnęła mnie za rękaw bluzy Kaśka.

- Mam - odpowiedziałam. Widząc jej minę zbitego psiaka, podałam jej swoje. Była zagrożona z polskiego, czemu się dziwiłam. Przecież ten przedmiot polegał wyłącznie na czytaniu i omawianiu lektur przeplatanymi od czasu do czasu ćwiczeniami z gramatyki. Wzięła z ulgą mój zeszyt i zaczęła przepisywać. Patrzyłam, jak jej ręka z zadziwiającą szybkością kreśli nowe litery na papierze. Miała takie schludne pismo. Gdybym ja musiała pisać tak szybko jak ona, prawdopodobnie sama bym siebie nie rozczytała.