Weird School

Hoofdstuk 14

Tess was opzoek naar Kirsten, maar voordat ze haar gevonden had, hoorde ze door de luidsprekers dat ze naar de grote zaal moesten komen. Eenmaal aangekomen trof Tess Kirsten daar natuurlijk ook, maar voordat ze met haar kon praten werden zij en Kirsten naar voren geroepen. 'Welkom iedereen!! Welkom bij dit grote evenement!' Zei de directeur met zijn vampieren accent. 'Voor de twe.. O ik bedoel voor de eerste keer!!! Wordt hier de ceremonie der afdelingen gehouden!!' Kirsten en Tess keken elkaar raar aan. Maar de directeur ging verder. Hij duwde ze zachtjes een stap naar voren zodat ze aan een tafel stonden met twee glazen erop. Beide glazen waren gevuld met een rokende blauwe vloeistof. Er zat ongeveer één slok in beide glazen. Dit was dus dat drankje, dacht Tess bij zichzelf. Ze was blij dat Arnaut hierover had verteld anders dan keek ze nu net zo bang als Kirsten deed. 31 oktober was de laatste dag dat Kirsten zou blijven. 1 november vertrok ze weer. Vroeg in de ochtend. 'De dames nemen allebei één slok van dit drankje, ook wel gezegd, ze drinken dit glas in één slok leeg. Dan zullen we zien bij welk team ze zullen horen overmorgen!' De leerlingen keken haar gespannen aan. Ze werd er zenuwachtig van. 'Tess! Jij eerst. Neem een slok!' Tess pakte het glas op en zette het tegen haar lippen. Het duurde effe voordat ze een slok durfde te nemen, maar uiteindelijk dronk ze het op. Het drankje bruiste in haar slokdarm omlaag. Het duurde even maar na tien seconden begon haar lichaam te flikkeren. Vanaf haar lichaam begonnen lichtstraaltjes te dansen. Iedereen hield zijn handen voor hun hoofd of ze keken weg. Tess deed hetzelfde. Toen het licht weggetrokken was, keek ze naar haar armen. Kirsten keek verbaasd. 'Tessa Landwigt zal horen bij het.....' Zei hij. Haar armen waren harig, haar handen waren veranderd in klauwen en haar huid was bruin, alsof ze de hele week in de zon had gelegen. Haar tong gleed langs haar tanden. Haar tanden waren vlijmscherp en haar tong was dunner, als dat van een hond. 'Weerwolfen team!! Het weerwolfen team heeft een team lid erbij!' Zei de directeur luidt. Shit! Dacht Tess bij zichzelf. Dan zit Kirsten waarschijnlijk bij het vampierenteam. Dan moeten ze tegen elkaar. Het was nu Kirsten's beurt. Ze hief trillend het glas en nam er een slok uit. De vampieren in de zaal hielden hun adem in. Het weerwolven team leek wel gelukkig, maar ik zag een sprankje hoop in hun ogen. Het velle licht vulde de kamer weer. Kirsten zag er niet uit als Tess eruit zag. Kirsten hoorde bij het vampierenteam. Tuurlijk, zo voorspelbaar, dacht Tess bij zichzelf. Tess was woedend. Ze zou het moeten opnemen tegen haar vrienden en in een team zitten met James. Kirsten zag er trouwens wel prachtig uit. Ze had een bleek gezicht, een beetje grijzig zelfs. Haar ogen waren rood en haar hoektanden lang. Haar haar viel over haar schouders en van de rest zag ze er hetzelfde uit. Tess zelf zag eruit als een meisje dat het fenomeen scheermes nog niet gevonden had. Toen veranderden ze allebei weer naar hun normale toestand. 'Vanaf nu.. Zullen deze twee meisjes elke avond van 31 oktober in deze mythische wezens veranderen.' 'Wowowow.. Elke 31 oktober?' Vroeg Tess verward. 'Elke 31 oktober!! Vanaf.. Nu..' Zei hij terwijl hij bij nu zijn hoofd dichter en dreigender naar het hoofd van Tess. Toen stond hij abrupt weer rechtop en maakte zijn verhaal af. 'Weerwolven en Vampieren!!' Terwijl hij dat zei begon iedereen al door elkaar te lopen. 'INGERUKT!' Zei hij met een denderende stem. Daar stonden ze dan. Alle Weerwolfen links, netjes naast elkaar, met één plekje open. Bij de Vampieren precies hetzelfde maar dan aan de rechter kant. Tess liep naar de lege plek aan de Weerwolven kant en Kirsten deed hetzelfde aan de Vampieren kant. 'GEEF ACHT!' Schreeuwde de directeur. Tess dacht dat ze op een legerbasis belandt waren. Iedereen hief zijn rechterhand en drukte hun gestrekte vingers tegen hun voorhoofd. 'Plaats rust mensen, terug naar waar jullie dan ook maar vandaan kwamen..' Zuchtte de directeur. Iedereen begon weer door elkaar te lopen en de zaal liep langzaam leeg. Kirsten was natuurlijk weer nergens te bekennen..