Zhengting CEOကနေ့လည်ကြရင် သူ့ကို လာတွေ့ပါဦးတဲ့
Zhengtingနားထဲကို ဒိန်းခနဲနေအောင်
အော်ပြီး ရောက်လာတဲ့ အသံပါပဲ။
ဒီစကားကိုကြားခဲ့ရတဲ့ အချိန်တိုင်း သူ့ဘဝကြီး
ပြောင်းလဲသွားခဲ့တာချည်းပဲ။
အခုရော Yixingက ဘယ်လိုအစီအစဉ်တွေ
နဲ့ စောင့်ကြိုနေဦးမလဲ သူမသိတော့ဘူး။
ဘာတွေပဲဖြစ်ဖြစ် ။
သူ လာခဲ့ပါမည်ဆိုတဲ့အကြောင်း
Zhengting ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။
အရင်အချိန်တွေနဲ့ မတူတာက
အဲ့ဒီစကားကို တွေ့ဖို့ တစ်နာရီလောက် အလိုမှ ပြန်ပြောနိုင်ခဲ့တာပဲဖြစ်သည်။
ဘာကိုမှ ပြန်မတုံ့ပြန်နိုင်အောင် သူအရမ်းကို
စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေခဲ့သည်။
အခန်းထဲကို မဝင်ခင် သူ အသက်ပြင်းပြင်း
ရှုလိုက်တယ်။
အရင်တစ်ခါကလိုပဲ Xukunလည်း ရောက်နေပြီး Yixingနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ
ထိုင်နေတယ်။အခြေအနေက ကိုးရိုးကားယား
နိုင်လွန်းသည်။Zhengting ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်ပြီး ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ Xukunဘေးမှာ
ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
"အော Zhengling ! ရောက်လာတဲ့အတွက်
ဝမ်းသာပါတယ် "
Yixingရဲ့ ပါးချိုင့်က ပုံမှန်ထက်တောင် ပိုနစ်ဝင်နေသလိုပဲ။
သူ့နာမည်က Zhengting။
"ကောင်းသောနေ့လယ်ခင်းပါ ဆရာ "
"မင်းကိုကြည့်ရတာ စိတ်လှုပ်ရှားနေသလိုပဲ "
Yixingက သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းတွေကို မှေးစင်းကာ
Zhengtingကို ကြည့်တယ်။
"ငါက မင်းအတွက် သတင်းကောင်းပေးမှာ
အဲ့ဒါကြောင့် ဒီတစ်ခါ မစိုးရိမ်နဲ့ ဟုတ်ပြီလား "
Yixingရဲ့ သတင်းကောင်းဆိုတာတွေက
Zhengtingအတွက် သတင်းကောင်းမှ
မဖြစ်ခဲ့တာ။Zhengting တံတွေးမြိုချလိုက်ပြီး
ခေါင်းညိမ့်လိုက်တယ်။
"ဂုဏ်ယူပါတယ် ! Cai Xukunအတွက် အမြဲတမ်း မန်နေဂျာ ငါတို့ရပြီ ။
သူ့ရဲ့ မန်နေဂျာသက်တမ်းအတွေ့အကြုံက
မင်းထက်တောင် ကြာသေးတယ် ။
အဲ့ဒါကြောင့် Xukunနဲ့ အဆင်ပြေမှာပါ"
သူ့ခန္ဓာကိုယ် အေးခဲသွားသလို
ခံစားလိုက်ရတယ်။
"ပြီးတော့ မင်းက NEXTကို ပြန်သွားရမယ်
Datingအတုအတွက်ကတော့ Publicမှာ
ဒီအတိုင်း ဆက်ပြီးနေပေးဦး။ သိပ်မကြာခင်မှာ
လမ်းခွဲကြောင်း ငါတို့ထုတ်ပြန်ပေးမယ်။
ကဲ သတင်းကောင်းတွေဟုတ်တယ်ဟုတ် ?
မင်း ပျော်တယ်မလား ? "
ဟင့်အင်း မပျော်ဘူး!! လို့ Zhengting ပြောချင်တယ်။အဲ့ဒီအစား သူ့ရဲ့ စိတ်ကို
ဘယ်သူမှမမြင်အောင် အပြုံးအတုနဲ့ ဖုံးကွယ်
လိုက်တယ်။ပြီးတော့ Yixingကို ပျော်ရွှင်စွာနဲ့
ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။Xukunကိုတော့
သူ့မကြည့်ရဲဘူး။ဒီကိစ္စအပေါ် Xukun ဘယ်လိုခံစားရလဲ ဆိုတာသူမသိချင်ဘူး။
Zhengting ကတော့ Xukunကို
ထားမသွားချင်ဘူး။
YOU ARE READING
ဟန်ဆောင်ချစ်သူ
FanfictionNEXTရဲ့ မန်နေဂျာဖြစ်တဲ့ Zhu ZhengTing တစ်ယောက် Cai XuKunရဲ့ မန်နေဂျာဖြစ်ရဖို့ အကြောင်းဖန်လာတဲ့ အခါ ။ This story is not my own. Just a translation from Archive Of Our Own.
