Raping That Handsome Gay

Chapter 20

Third Person's POV

Eto na ang araw na gustong kalimutan ng lahat. Ang araw na gusto nilang iwasan pero hindi pwede. Dumating na ang araw ng operasyon ni Hell. And she can't stop worrying if what will happen. Nasa silid na ding iyon halos mamalagi si Louise.

Nakaalalay sa babaeng minahal. Sa mga nagdaang araw ay naramdaman ng dalaga na sinsero nga ang nararamdaman ng binata para sa kanya. Pero kapalaran na yata ang nagdikta. Tumututol ito sa pagsasama nilang dalawa.

"Pano pag di gumana? Kung sakaling hindi magtagumapay ang operation ko? Pano ka na? Humanap ka ng babaeng magpapasaya sayo ha? Promise me." Sabi ni Hell sa basag na tinig. Anumang oras ay maiiyak na ito pero todo pigil parin. Ayaw niya na mag alala si Louise pero sa sinabi niya, ang tunog nun ay isang impormal na pamamaalam. Todo iling naman si Louise.

"Hindi ako hahanap ng iba. I believe in you and you can make it baby. I know." Pinalalakas naman ni Louise ang loob ng babae kahit siya ay halos panawan narin ng pag asa at lakas.

"Please. Adrian.. I don't want you to be sad." Hinaplos ni Hell ang mukha ni Louise. Hinawakan namang ng huli ang kamay ng babae na nakadampi sa kanyang pisngi.

"Kaya nga. Wag kang umalis. Wag mo akong iwan. Magpalakas ka. Magpagaling. Ok lang sakin na alagaan ka. Promise me you'll never leave me."

"I won't promise. Hindi ko hawak ang panahon at ang buhay ko. Hindi ko rin gusto na humantong sa ganito ang lahat. Pero hindi ko naman maiiwasan ang nakatakdang maganap diba? But I'll try." Mahina nitong usal.

"Ok ok. I'm relieved.". He kissed her temple and he closed his eyes. Labis labis siyang nasasaktan para sa kasintahan pero kailangan niyang ipakita rito na hindi siya ganong kaapektado dahil kung panghihinaan din siya ng loob ay baka mag alala ito ng husto at mas makasama sa kondisyon nito.

Patuloy ang patakan ng masaganang luha nila saka ng mga taong nakapalibot sa kanila. Masakit man pero alam mg lahat na may chansa na mawala nga ang dalaga.

The doctor ordered everyone to vacate the room dahil magsisimula na ang operasyon.  Isang surgeon at lima pang nasa team nito ang mag oopera sa dalaga.

Napaupo si Louise sa sahig at hindi alam ang gagawin. He was beyond scared for Hell. He was crying silently pleading for a miracle.

Kung sa kanya nalang ang sakit na yun, hindi na niya ito iindahin. Ang daming what if's sa isip niya. Knowing its a narrow chance to survive heart surgery.

He prayed to the God above.

"Kung nandyan ka man po. Kung totoo ka man. Sorry for all the things I've done. I'm begging you. In exchange, make her leave. Palalayain ko siya, ok lang sakin na hindi na kami. Susuko ako. Buhayin mo po siya panginoon. I don't deserve her. But I don't know if kaya ko ba kung wala na siya." Patuloy siya sa pag iyak. Ni hindi nga siya kumain buong araw.

He was just there crying and literally not moving an inch. Tulala. Babalik na naman ng tingin sa siwang ng pinto kung saan ginaganap ang operation.

After straight 8 hours, the doctors came out. They were so down. Blood stained there scrub suits. Tagaktak ang pawis pero bakas sa mukha ang pagkabigo.

"Anong nangyari doc.?" Agad na lumapit si Louise sa doctor.

"We are so sorry. Hindi niya kinaya ang operasyon. Mahina na ang katawan niya. Tao lang rin kami. We can't save everyone from death." Sabi ng doctor sa pamilya.

Tila gumuho ang mundo niya. Ang babaeng mahal niya ay wala na. Napaupo siya sa lapag at tila nabingi siya. Parang bomba na pinasabog sa mismong harapan niya ang balitang iyon.

Napahagulgol naman ng iyak ang mommy ni Hell na inalo naman ng ama nito. The house was all gloomy. Tila nakisama ang langit dahil bigla itong kumulimlim.

Tinawid ni Louise ang distansiya nila ni Hell. Pinuntahan niya ito sa kwarto kung saan ito nakahiga.

"Baby.. buhay ka pa naman diba? Baby naman oh? Sumagot ka naman. Alam mo ba na hinihintay kita? Na okay lang ako kahit pagalitan mo ako palagi?

..

Baby? Diba gusto mo maging straight ako ulit? Heto na ako. Nagpakalalaki para sayo. Baby gising na naman oh? Ayaw mo na ba sakin?" He was there holding her hand. Never want to let go. But she's lying cold. Unmoving. Dead.

Napahagulgol siya ng iyak. All this time she's enduring the pain but he never knew. Kaya pala may mga selyo ng beta blocker sa bahay nila. He didn't notice. He never paid attention. Isa siyang malaking gago at tanga.

"Baby diba sabi mo pakakasal pa tayo? Sige na bangon na jan. Ipapaayos ko na ang kasalan natin. Sa Pilipinas mo ba gustong magpakasal? Sabi mo na magiging daddy pa ako diba? Eto na. Handa na ako. Ilan ba gusto mo? Lima? Isang dosena? Sige ba? Ok lang sakin na rapein mo ako. Hindi ako papalag. Gising na oh. Promise magpopropose na ako sayo. Huhuhuhu.. baby. Mahal na mahal kita. Sasabihin ko na sayo ang lahat. Na may secret admirer ako nung college. Gising na. Story ko sayo. Ayokong nagseselos ka." Pero walang sagot. Dead air. He continued to cry for his love.

❣️❤️❣️❤️❣️❤️

Feel the gloom. Wala na akong maisip na pangdagdag sa eksena eh. Kumbaga concise ang eksena na to. Parang narration lang ganon. Hehe chori naman. May iba akong iniisip eh. Sadyang gusto ko lang ting tapusin. Nanghihinayang kasi ako kung idedelete ko eh malapit na sa 500 reads eh. So ayan!