Jest przysłowie »Przyjaciół trzymaj blisko, a wrogów jeszcze bliżej« Audrey nie była świadoma, że będzie tak blisko z osobą, która na początku traktuje totalnie niepoważnie.
Niedostępna i hardo stąpająca po świecie dziewczyna z sercem...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
~~~~~~ Dziewczyna jęknęła z bólu, jej cały prawa ręka ją bolała. Pod nosem wymawiała wiązankę przekleństw wyzywając swoją niezdarność i głupotę.
-O cholera nic ci nie jest? - zapytał James. -No nie wiem geniuszu zgadnij, spadłam z drzewa na pewno nic mi nie jest - syknęła wkurzona jak i z bólu. -Trzeba ją zanieść do Skrzydła Szpitalnego - powiedział Remus. -Nic mi nie jest poradzę sobie sama - powiedziała próbować wstać, niestety gdy stanęła na obu nogach prawie runęła z powrotem gdyby nie refleks okularnika. -Właśnie widzę, ledwo na nogach się trzymasz - powiedział lekko zmartwiony szatyn. Chciał ja wziąć na ręce w stylu panny młodej lecz dziewczyna natychmiast mu przeszkodziła. -Nawet się nie waż, albo mnie przytrzymujesz albo idę sama - zaalarmowała widząc jego zamiary.
W Skrzydle Szpitalnym pani Pomfrey jak zwykle dramatyzowała. Gdy po nastawieniu lewej nogi oraz nasmarowaniu prawego obojczyka specjalna maścią wreszcie wpuściła Huncwotów z powrotem do środka mamrocząc, że ją te wrzaski wykończą.
-Znowu wy - jęknęła rozczarowana, lecz w duchu cieszyła się, że nie jest sama. -Ładne mi podziękowania - mruknął James. -Nie licz na nic więcej Potter - odpowiedziała mu z perfidnym uśmieszkiem. -Na tobie mogę użyć tego mugolskiego podrywu co ostatnio słyszałem! - wykrzyknął nagle Black. -Panie Black to jest szpital nie zoo proszę o ciszę! - upomniała go pielęgniarka. -Dajesz Syriusz - powiedział milczący do tej pory Peter. -Bolało jak spadłaś z nieba - powiedział z najprawdopodobniej uwodzicielskim tonem. Znikąd brunetka wybuchła śmiechem. -I to hahah miało na mnie zadziałać - mówiła podczas śmiechu. Gdy już się uspokoiła dodała - To była najbardziej żenująca rzecz jaką w życiu słyszałam.
Nagle do sali wszedł Regulus z zaschnięta krwią i źle nastawionym nosem.
-Ciekawe kto mu tak przywalił, zapłacę dziesięć galeonów za takie urządzenie braciszka - szepnął do przyjaciół straszy z Blacków. -Serio aż tyle zapłacisz? - zapytała chytrze Audrey. -No ba, ale i tak nie dowiemy się kto to - mruknął. -Wyskakuj z kasy Black - powiedziała zwycięskim tonem. -Co? - zapytał głupkowato. -Ja tak go urządziłam a teraz mi szwach dziesięć galeonów. - powiedziała jakby mówiła o pogodzie. -Nie wierze ci - powiedział. -To patrz - mruknęła - Hej Black jak tam twój nos! - krzyknęła zwracając się do młodszego z braci. -Widzę, że już karma wróciła, ale nie martw się i tak ci się odpłacę - syknął jadowicie w stronę uczennicy. To tylko wystawiła rękę, by po chwili w dłoni trzymać dziesięć złotych galeonów.
Po godzinie Huncwoci musieli już wracać co nie przeszkadzało jej zbytnio, niestety pani Pomfrey powiedziała, że do następnego tygodnia ją stamtąd nie wypuści. Pożegnała się z nimi i od razu ułożyła się do snu. Przez kilka minut, godzin ona sama nie wiedziała nareszcie zasnęła. Nie była pewna czy to był sen ale jakby przez mgle słyszała cichy monolog Regulusa o tym jak bardzo zepsuł wszystko. Zlekceważyła to i zapadła w głęboki sen.
