Chapter(7)_Zawgyi [Final]

1.2K 90 9
                                    

အခန္း(၇)-[ဇာတ္သိမ္း]

အဲ့ဒီညမွာ ထြက္ေျပးသင့္ မေျပးသင့္ကို ငါေသခ်ာစဥ္းစားေနခဲ့တယ္။ ယန္ေ႐ွာင္းဝူ ေျပာတဲ့စကားေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ငါေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေပမယ့္ အႀကိမ္တစ္ရာေလာက္ စဥ္းစားၿပီးတာေတာင္ ပေဟဠိ ျဖစ္ေနတုန္းပဲ

ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ မ်က္ကြင္းညိဳေတြနဲ႔ ငါေလးဟာ ဆိုင္တံခါးေတြ ထဖြင့္ရတယ္။ တံခါးေတြ ဖြင့္ၿပီးသြားေတာ့ ငါဆြံ႔အသြားမိတယ္။

သိုးေမြးဝတ္ရံုကိုျခံဳထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အျပင္မွာ ရပ္ေနတယ္။ သူရပ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီမွန္း ငါလည္းမသိဘူး။ သူ႔ရဲ႕ အနက္ေရာင္ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြေပၚမွာ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ ကပ္ေနတယ္။ သူကေတာ့ တိတ္တဆိတ္ပဲ ငါ့ကိုၾကည့္ေနေလရဲ႕။

"ခယ့္ကြမ္း(ဧည့္သည္)...အထဲကို ႂကြပါ"

ငါ တံေတြးၿမိဳခ်ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

ဆိုင္႐ွင္က အေပၚထပ္ကေန ဆင္းလာၿပီး သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ မွင္တက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ဆင္းလာၿပီး ျပံဳးရင္းေျပာတယ္။

"ခန္႔ညားတဲ့ လူငယ္ေလး...အစာစားဖို႔ လာတာလား...တည္းခိုခန္းမွာ ညအိပ္ၿပီး တည္းမွာလား"

"ညအိပ္မယ္"

သူ႔အသံက အက္ကြဲေနတယ္။

"ေအးတာေပ်ာက္ၿပီး ေႏြးသြားေအာင္ ဝိုင္တစ္ပုလင္း ယူဦးမလား"

ဆိုင္႐ွင္က ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ေမးလိုက္တယ္။

"ေကာင္းၿပီ"

"ဟင့္အင္း"

ငါအလန္႔တၾကား ထေအာ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုက ငါ့ဘက္ ၿပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္လာတယ္။ ငါခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္မိတယ္။

"အဲ့ဒါက ႏွလံုးကို ပူေလာင္ေစတယ္။ နင္က အရက္ဒဏ္လည္း ခံႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ မေသာက္နဲ႔"

"ဒါဆို ငါမေသာက္ေတာ့ဘူး"

သူကေျပာရင္း ထိုင္ခံုတစ္ခု႐ွာၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

ဆိုင္႐ွင္က ငါ့အနားကပ္လာၿပီး ပုခံုးကိုပုတ္ရင္း တီးတိုးေမးလာတယ္။

Your Humble Servant is Guilty! (Burmese Translation) [COMPLETED]Donde viven las historias. Descúbrelo ahora