KALBİ GÜZEL ADAM

5

Kahvaltılıkları toplayıp Cemre ve Edayla buluşmak için evden çıktım. Nasıl söylemeliyim bilmiyorum, sanırım sıkıldım diye bahane öne sürecektim. Çok sıkı bir arkadaşlık bağımız yoktu ama iyiydik işte.

Cemre'nin evine gelince zile bastım. Yüzüne her zaman yerleştirdiği sıcak güzel gülümsemesi ile kapıyı açtı. Cemre çok pozitif bir kızdı, onu üzgünken çok nadir görmüştüm. Kendinin üzülmesine asla izin vermiyordu. Sanırım kıskandığım bir karekterdi ama o mutlu diye ben de hep mutlu oluyordum.

İçeri geçince Eda ve Cemre'nin annesi Asuman teyze televizyon izliyordu. Eda beni görünce gülümsedi.

"Hoşgeldin," dedi sevecenlikle. Aynı şekilde karşılık verdim. "Hoşbuldum."

Asuman teyze yeşil gözleri ile bana baktı. "Hoşgeldin kızım, geç otur."

Cemre araya girdi, "anne biz odama gidiyoruz."

Asuman teyze gözlerini devirdi. "Bir kere yanımda otursanız ölürsünüz zaten, bu odada ne var anlamıyorum ki? Giren çıkmıyor."

Cemre söylenen annesine kıkırdayıp yanağını öptü. Ardından bizi çekiştirip odasına soktu. "Anlat bakalım Ahsen, nedir bu önemli konu."

Edanın sorusu ile sıkıntıyla nefes verdim. "İzmir'e gidiyorum."

"Tatile mi?"

"Onun gibi bişey."

"Ne güzel kafanı dağıtırsın biraz, ne kadar kalacaksın."

Bakışlarımı yere indirip mırıldandım. "5 ay."

Cemrenin gözleri büyüdü. "Oha ne tatili kızım bu, neden bu kadar uzun? Hem okul varken neden gidiyorsun?"

Anne ve babam beni görmek istemiyor.

"Hiç, sıkıldım. Kafa dağıtmaya gideceğim. Okulumu da oraya aldırabilirim."

Eda sinirle elinde ki yastığı bana attı. "Dalga mı geçiyorsun kızım sen, ne kafa dağıtması. Ne oluyor anlat hemen."

Onun attığı yastığa yüzümü gömdüm. Söyleyemezdim, gurur kırıcıydı bu.

"Canım sıkıldı burada," diye boğuk bir ses çıktı ağzımdan. Yüzümü yastıktan kaldırdım. Kaşlarını çatmış bana baktılar. İnanmışa benzer bir halleri yoktu.

"Anne ve babam beni görmek istemiyor. Abim gelene kadar teyzeme gidecekmişim." Dolan gözlerimi yastığa diktim.

"Sıçarım böyle anne babaya, ne bu ya. İstemiyoruz deyip gönderilir mi hiç." Eda'nın çıkışına sessiz kaldım. Zira söyledikleri beni çok utandırıyordu. Haklılık payı vardı ama anne ve babam da haklıydı. Ağlamamak için dudağımı ısırdım. Yanların da ağlamak istemiyordum. Cemre kafamı kaldırıp bana sarıldı. "Sen hiç bir zaman yalnız değilsin, ben varım. Biz varız." Kollarımı boynuna doladım.

Hemen Eda ona destek çıktı. "Tabii ki biz varız. Yok bide kendini yalnız hisset. Asla tamam mı Ahsen? Kendini yalnız hissetmeni istemiyorum."

Kafamı salladım.

Onlar için sadece arkadaştık demiştim değil mi. Onlar benim tek dostumdu, bunu şimdi daha iyi anlıyordum. Cemre benden çekilip neşeyle yüzüme baktı. "Hadi bakalım biraz vakit geçirelim."
Eda sevinçle el çırptı.

Saatin kaç olduğunu bilmediğim bir vakitte eve gitmeye başladım. Kızlar ile önce birşeyler yiyip sonra konuşmaya başladık. Güzel vakit geçirmiştik. Kapıyı açıp içeri girdiğim de sesler vardı. Sesine yabancı olduğum bir adamın sesini işittim.

"Kızın Ahseni kendime istiyorum Salim."

****
Oy verip yorum yapmayı unutmayın.
Sevgiyle kalın...