<zawgyi>
Ch_9 {ၾကင္ယာေတာ္ထြက္ေျပးျခင္း}
Leronရုတ္တရက္ျပန္မေျဖဘဲေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနတာေၾကာင့္ Ataအဘိုးႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွ ယံုၾကည္ခ်က္ရွိလြန္းသည့္အျပံဳးသည္ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္လာရသည္။
'ၾကင္ယာေတာ္သူ႔ဖာသာထြက္သြားေအာင္ ေသြးေဆာင္ႏိုင္ရင္ ဘုရင့္ေတာ္ဝင္အထိန္းေတာ္ျဖစ္ေစရမယ္'_ဆိုတဲ့ ရာထူးမက္လံုးေၾကာင့္သာ ဒီလိုအတင့္ရဲလြန္းသည့္အၾကံမ်ိဳးကို ထုတ္ေျပာရဲတာ။
ၾကင္ယာေတာ္ကို ထြက္သြားႏိုင္ဖို႔ကူညီတယ္ဆိုတာ မင္းဒဏ္သင့္မည့္အျပစ္။
အေရးႀကီးဆံုးက ၾကင္ယာေတာ္ကိုယ္တိုင္ထြက္သြားခ်င္စိတ္ရွိရမည္။
ေခၚလာသည့္ေန႔ကအေၾကာက္အကန္ျငင္းဆန္ေနသည့္အျပင္ ေရာက္သည့္ရက္လည္းမၾကာေသးသည္မို႔ ထြက္ေျပးခ်င္ေလာက္မည္ဟုထင္ထားေသာ္လည္း...
အခုေတာ့ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး။
ျပန္မေျဖပံုေထာက္ရင္ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူးထင္တယ္။
ခဏေလးအတြင္း အျခားမိန္းကေလးေတြလို အိမ္ေရွ႕စံဆီမွာ က်ရံွုးသြားတာမ်ားလား?
ဩ...ဒီအသက္အရြယ္ႀကီးအထိ နန္းေတာ္မွာ အရိပ္အကဲသိလြန္းစြာေနခဲ့တာ။
ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ေလာဘႀကီးမိတာမွားၿပီထင္ပါရဲ႕။
စကားလည္းကၽြံၿပီးၿပီမို႔ ျပန္ႏႈတ္မရေတာ့ဘူး။
အိမ္ေရွ႕စံကိုျပန္မတိုင္ဖို႔ အသနားခံတာပဲေကာင္းပါတယ္ေလ။
"အခုလား?"
"ဟင္?"
ဒူးေထာက္အသနားခံခါနီးမွာ ၾကင္ယာေတာ္ေလးရဲ႕အေမးေၾကာင့္ Ataႀကီးခဗ်ာ ေလထဲမွာကုန္းကုန္းကြကြရပ္သြားရတယ္။
"ထြက္သြားလို႔ရတယ္ဆိုတာေလ... အခုလားလို႔?"
တကယ္ေတာ့Leronစိတ္လႈပ္ရွားၿပီးခဏေၾကာင္သြားတာရယ္ပါ။
ထြက္ေျပးဖို႔စဥ္းစားေနတုန္းမွာ ကူညီမယ့္သူေပၚလာတယ္တဲ့ေလ။
ေလာကႀကီးက သူ႔ကို ထင္ထားသေလာက္မမုန္းဘူးပဲ! 'ဇြာအီရာ'ေရာက္ကတည္းက ဒီလိုမဂၤလာရွိတဲ့စကားၾကားရတာ ဒါပထမဆံုးပဲ။
"ဘယ္လိုသြားရမွာလဲ? သြားမယ္ေလ ... ခုသြားမယ္!"
"ရွဴး...တိုးတိုးေျပာပါ"
အေပ်ာ္လြန္ေနတဲ့Leronကေတာ့ Ataႀကီးသတိေပးမွပဲေအာ္ေျပာေနမိတယ္ဆိုတာသတိရေတာ့တယ္။
YOU ARE READING
My Beloved Prince...
Historical Fictionကၽြႏ္ုပ္၏ ျမတ္ႏိုးရပါေသာ အရွင္... [Not a Translation] ကျွန်ုပ်၏ မြတ်နိုးရပါသော အရှင်... [Not a Translation]
