Free Will (Passion Series 2)

21(Back)

Ito ang pinaka gusto ko sa lahat. Nasa bundok ako at may nakalagay na blanket at nasa aking tabi ang aking tubig at pag kain. Hindi ko alam pero ang ganitong pakiramdam ang palaging nag papakalma saakin. Ito ang pakiramdam na gustong gusto ko. Ito ang pakiramdam na inilalayo ako sa lahat ng poot at sakit.

Itinabi ko muna ang aking laptop at saka pinagmasdan ang kalmadong kalikasan at sobrang sarap pag katitigan.

Kapayapaan.

Iyan ang matagal ko ng gustong makamit. Ang sariling kapayapaan para saaking sarili. Sa mga nag daang taon ay hindi ko alam kung paano ako nakaka survive sa isang buong araw.

Matapos kong matapos ang aking kurso na parang wala lang nangyari ay duon lang ako kahit papaano nakatakas sa sakit at pait ng aking nakaraan.

Kahit papaano.

Hindi ako napipirmi sa isang lugar sa sobrang tagal. Kapag nakaramdam na ako ng lungkot at alam ko ng sasabog na ang aking emosyon ay oras na para humanap at makikita ng bago.

Bago.

Sa nag daang halos sampung taon ay wala pa ding nag bago.

Siya pa din.

Araw araw ay hindi nakaligtaan ng aking isip ang isipin ang taong iyon. Araw araw ay gustong gusto ko siyang makita at makasama.

Araw araw.

Pero hanggang duon na lamang ako. Ang isipin at mag bakasakali. Ang umasa at mangamba. Napatingin ulit ako sa laptop ko at kinuha iyon.

Nasa kalahati na ang aking sinusulat. Kaya naman tinapos ko na iyon at saka ng matapos ko iyon ay nag ligpit na ako.

Bababa na ako. Siguradong nag aalala na si Priam dahil hindi niya ako ma contact.

"What?" I asked him ng makauwi ako sa aking Hotel.

He is now at the philippines. 

Mag Iisang taon na siya duon at pinapatakbo ang kompanya ng kanyang ama. Tito Philip is already old. And he is not capable of running their company anymore. Kuya Paul can't do it alone. He needs Priam's helping hand.

"Where are you?" He asked at I just shrug my shoulders. He sigh because he knows that I don't want to share it anymore.

"How's Dad?" I asked him.

"Still recovering." He said and I nod. Na mildstroke si Dad and hindi pa din ako pinauwi ni Kuya Prince.

It's fine though.

I understand.

Kaya siguro hindi din ako mapakali sa iisang lugar ng sobrang tagal sa kaalamang ang buhay ko ay nasa panganib. Nakapag nag stay ako sa isang lugar ay anumang oras may mangyayaring hindi maganda saakin.

And I don't want that.

Because, I don't want my family to Suffer and morn again. One is already enough. Repeating what happened from the past will make us loose ourselves.

"Hindi ka ba uuwi?" Tanong niya.

"Sunduin mo ko." Biro ko at umawang naman ang labi niya.

"Seriously." He is serious now. Priam looks like a matured one already. Siya ang tumayong Kuya ko sa mga nag daang taon.

After niyang makarecover at ng matapos ang therapy niya ay hindi niya ako iniwan. Hindi niya ako pinabayaan.

He always makes sure that I am fine.

"I can't." I honestly said and he just smiled weakly.