bir saldırı sonucu hafızasını kaybeden nico, zaman geçtikçe yeniden canlanan anılarıyla aslında sadece hafızasını değil her şeyini kaybettiğini anlar.
solangelo.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
mcdonald's'tan aldığı paketi ve çiçek demetini yere koyup derin bir nefes aldı.
william andrew solace
"beni özledin mi doktor?" gülmeye çalıştı ama hıçkırınca kendini toparlama zahmetine bile girmedi. "ben seni çok özledim will."
son günlerde ağlamaktan başka hiçbir şey yapmıyordu. "sana bir hamburger ve bir buketten daha büyük bir hediyem var." burnunu çekip cebinden iki alyans çıkardı. "bunlar ikimiz için. insanlar deli olduğumu düşünüyor." kafasını kaldırıp gözyaşlarının geri gözüme girmesini istedi. gökyüzü tatlı mavilikteydi. "doğum günün kutlu olsun."
alyanslardan birisini kendi parmağına taktı. diğerini de mezar taşının dibine gömdü. doğrulmadan dizlerinin üzerine çöktü ve ellerini toprakta gezdirdi. "her hafta yanına uğramamı ister misin? keşke burada yaşayabilseydim. hiç yanından ayrılmazdım." yanaklarındaki yaşları sildi.
iç geçirip kalktı ve kravatını düzeltti. "kendine dikkat et, ben de edeceğim. tamam mı?" gülümsemeyi başardı. "seni seviyorum will."
will nico'ya sarılmış saçlarını okşuyordu. sonra elini çekip parmağındaki alyansa baktı. çok güzel duruyordu. nico'nun boynuna gömüldü. yanağından nico'nun siyah takım elbisesine altın bir gözyaşı aktı.
