Yeni Hayatım

-2-

1 gün geçti 1 gün.. onları kaybedeli 1 gün geçti.. Bu sırada yaptıklarım ise duvardan gözlerimi çekip kardeşime olanları açıklamak oldu.. Bunu yapmak gerçekten çok zordu.Ben bunu daha kendime açıklayamazken küçük bir çocuğa üstelik kardeşim olan bir çocuğa açıklamak, konuşurken ağlamamak gerçekten çok zor oldu. Ona klasik çocuk açıklamalarından birini yaptım.

Dün

Verdiğim kararla birlikte gözlerimi duvardan çektim , arkadaşlarım buna şaşırarak tepki verirken kardeşim boynuma atlamıştı.Ben ise verdiğim kararı değiştirmemek için Konuşmaya başladım..

-Damla, ablacım sana birşey anlatmam gerek.

-Efendim abla.

Bak ablacım annemizle babamız eve gelirken bir kaza geçirdiler.yutkundum.
Bir trafik kazası.Zordu tahminimden de zordu söylemek. Sonra annemizle babamız melek oldular artık bize hep yukardan yani gökyüzünden bakıcaklar,ama biz onları göremiycez sadece onlar bizi görücekler derken gözlerim dolmaya başlamıştı güçlü olamıycaktım.Ama ona bunu anlatırken ağlamamam gerekiyordu yoksa o da ağlardı,ağlamıycaktım.Konuşamaya devam ettim.Ama sen üzülme onlar bizim üzüldüğümüzü görmek istemezler.

"Onlar bizim üzüldüğümüzü görmek istemezler"Diye tekrarladım içimden.

Sustuğum için kardeşim konuşmaya başladı.Bu sözler benim hüngür hüngür ağlamama yeticek sözlerdi..

Yani birdaha onlara sarılamayacak mıyım? Öpemiycek miyim?Oyun bile oynayamıycak mıyım?

Cevap vercek kelimeler,cümleler bulamıyordum.

Onlara birdaha sarılamıycak mıydım?öpemiyecekmiydim?Evet bunların hiçbirini yapamıycaktım lanet olsunki hiçbirini.

Ben onlarsız nasıl yapıcaktım?

Biz onlarsız nasıl yapıcaktım?