Yeni Hayatım

-3-

BÖLÜM ŞARKISI:Christina Perri-A Thousand Years
Bölüm

Annemle babam yukarıda hazırlanıyorlardı.Her zamanki iş yemeklerinden birine gidiceklerdi.Bu iş yemeklerine gitmelerini hiç sevmiyordum,onlarında sevmediklerini biliyordum.Bunu yüz ifadelerinden anlıyordum.
Onların iş yemeğine gitmelerini istemiyordum bu da vardı ,ama bu sefer içimde farklı bir sıkıntı var.Anlamını anlamadığım bir sıkıntı..

Annemle babam sonunda hazırlanıp aşağıya inmişlerdi,babamın üstünde herzamanki takım elbiselerinden biri varken annem siya dizinin 1parmak üstünde biten bir elbise giymişti abartısız bir makyaj yapmıştı.Sade ve şık olmasıyla birlikte zarif bir hanımefendi görüntüsü sergiliyordu.Ben içimden kıyafetleriyle ilgili yorum yaparken dalıp gittiğimi babamın sesiyle farkettim.
Kızım neden bize böyle bakıyorsun?diyerek sorusunu yöneltti.Sadece dalmışım diye cevap verdim.Annem konuşmaya başladı;kızım biz çıkıyoruz geç kalmayız kardeşin içerde uyuyor ona dikkat et.Bende tamam diyerek cevap verdim.İçimdeki sıkıntı gittikçe büyüyordu.Annemle babam kapıya doğru yürümeye başladılar bende dayanamayıp koştum ve onlara kocaman sarıldım.Annem ve babamın şaşkınlıkları yüzlerinden okunuyordu ayrıca kollarını bana sarmamışlardı ama bu uzun sürmedi.Onlara sarıldığımın farkına vardıklarında hemen kollarını bana sardılar.Yaklaşık 3 dakika boyunca böyle durduktan sonra babam konuşmaya başladı.Kızlar maalesef ayrılma vakti saatini göstererek geç kalıyoruz .dedi. Ve kapıya doğru yürümeye devam ettiler birkaç adımda kapıya ulaştıklarında tekrar peşlerinden gidip onları yanaklarından kocaman öptüm.Onlarda beni öptüler ve annem tekrar aynı cümleleri söyledi"kardeşine dikkat et geç kalmayız seni seviyoruz canım".Kafamı salladım içimdeki sıkıntı kapıdan çıktıktan sonra daha da büyümüştü.

Arabanın motor sesinden gittiklerini anladım bu ses gittikçe azalıyordu ve sonunda duymamaya başladım.İçimdeki sıkıntı artık bütün bedenimi kaplamıştı.

Nasıl olduysa bir anda kendimi hızla akan arabaların ortasında buldum.Ve aralarından bir tanesi de bizim arabamızdı.İçinde annemle babam vardı.Nasıl bir anda buraya geldim ben diye düşünürken bizim arabanın üstüne doğru gelen kamyonu gördüm.Babam direksiyonu bir sağa bir sola kırıyordu ama araba hala düz gidiyordu.Babam direksiyon hakimiyetini kaybetmişti.Kamyon arabamızın üstüne doğru ilerlemeye devam ediyoru babam ise direksiyonu kırmaya annem gözlerini kocaman açmış şokta gibi görünüyordu.
Artık kamyon çok yaklaşmıştı zaman gittikçe azalıyordu.Artık zaman kalmamıştı.Kamyon hızla bizim arabaya çarptı.

Terler içinde ne zaman yattığımı bilmediğim yatağımdan kalktım.Arkadaşlarım başımda telaşlı gözlerle bana bakıyordu.Bişey demeden yanımda duran Ece ye sarıldım.Açelya ise Barış ın verdiği komutla koşarak mutfağa gitti.Elinde bir bardak suyla da hızlı adımlarla geri döndü.Ve suyu bana uzattı su içmemi söyledi.Sudan bir iki yudum alıp geri verdim.Aklıma gelen Damla yı sordum.

Damla nerede ?
Ece konuşmaya başladı.

Sen ona herşeyi açıkladıktan sonra sen dayanamayıp odana gittin.Bizde ona oyun oynamayı falan teklif ettik ama o kabul etmedi biz yetişemeden koşup odasına girdi ve kapıyı kilitledi . Onu odadan çıkmaya ne yaptıysak ikna edemedik.

Tamam diye cevap vererek Damla'nın kapısının önüne geldim.Ve konuşmaya başladım.

Ablacım kapıyı açar mısın?

Hayır !

Yapma böyle beni daha çok üzüyorsun.
Cevap yok.

Hadi ablacım çık oyun oynayalım.

Ben annem ve babamla oyun oynamak istiyorum.

Bende ablacım bende bende onlarla oynamak istiyorum.diye içimden konuştum.