Życie Smoczego Jeźdźca

Rozdział 11

Dwóch przedstawicieli płci męskiej spoglądało na siebie złowrogo, jakby szykując do zabicia drugiej osoby. Tamara, jako widz, ponad delikatnym napięciem, podśmiewała się w duchu, widząc starcie nerwów oraz dumy.
- Jak nie możesz zrozumieć, że nie mogę pozwolić na kapitulację – twardo stwierdził Stoik, który tracił stopniowo spokój, zirytowany, że jego syn nie jest w stanie pojąć jednej z najważniejszych zasad Wandali – Nasza duma nam nie to pozwala.
- Powiedz, po co ci ta duma, jak będziesz trupem? – zauważył chłodno Czkawka, którego racjonalna odpowiedź, pozostawiła wodza bez riposty – Twoim obowiązkiem jest chronić ich życia, a nie dumę – dodał, powołując się na silne poczucie obowiązku ojca.
- Zawsze mogą nie usłuchać, gdy powiem, że zdeptałem ich dumę – odrzekł po chwili Stoik, desperacko szukając argumentów.
- Jak kilku umrze, nim zdołają cokolwiek zrobić, reszta powinna dostrzec, że atak to gówniany pomysł – wódz odruchowo cofnął się w krześle, słysząc neutralny, niemalże prześmiewczy ton syna, który najwidoczniej nie żartował – Chyba są na tyle mądrzy? – retoryczne pytanie, rozpoczęło chwilową ciszę.
- Zastanowię się – rzekłszy to, Stoik opuścił pomieszczenie, tym samym kończąc kolejne, bezowocne negocjacje. Czkawka westchnął, przeczesując dłonią włosy.
- Pozwoliłbyś im zginąć? – zapytała Tamara, stawiając kubek z zaparzonymi ziołami przed chłopakiem, który spojrzał na parujący napój.
- Wolałbym nie – odpowiedział zgorzkniałym głosem, zupełnie jakby już wcześniej to przerabiał.
- Kiedyś próbowałeś negocjować pokój na innych wyspach? – Tamara postanowiła ostrożnie podejść do tematu – Tak jak próbujesz na Berk?
- Kilka razy – odpowiedział, nie odrywając spojrzenia od kubka.
- Udało się?
- Oczywiście, że nie – gorzko rzekł, wspominając – Ostatecznie zapłacili najwyższą cenę – odpowiedział po chwili, na pytanie, które dziewczyna chciała zapytać, zaciskając dłonie.
- Nie mam jak cię pocieszyć, prócz tego, że sami wybrali swój los – powiedziała, kładąc rękę na ramieniu chłopaka, który parsknął.
- Co racja, to racja – zauważył, powracając z krainy żalów – Roztrząsanie przeszłości nie zmieni teraźniejszości – wstał od stołu, kierując się do drzwi wyjściowych – Idziesz na kolację? – zapytał, ubierając dodatkową warstwę ubrań.

***

- Wiesz Czkawka, powinieneś zostawić Tamarę w spokoju – rzekł Sączysmark, jako że Astrid oraz wspomniana dziewczyna stały w kolejce.
- A to dlaczego? – zapytał zimno Czkawka, który jasno dał znać, co myśli na ten temat.
- Bo przez ciebie, nie może wyrazić swego zainteresowania mną – rzekł, jakby stwierdzając oczywiste Jorgenson. Szatyn, widząc, jak dziewczyny powracają do stolika, postanowił wykorzystać okazję.
- Nie rozumiem, dlaczego nie może tego zrobić, choćby zaraz? – zapytał, podpuszczając Sączysmarka, który wpadł prosto w sidła Haddocka.
- Boi się zranić twoje uczucia, bo jeśli przestałaby ukrywać swej miłość do mnie, nie mogłaby opuścić mego boku – słysząc to, Czkawka uniósł wysoko brwi, wyrażając tym samym zdumienie, jednak nie, urojoną prawdą, a tym, jak doszedł on do tego wniosku.
- Dlaczego miałaby kochać cię? – zapytał szatyn, wzrokiem powstrzymując dwie dziewczyny przed interwencją, które stały za Jorgensonem.
- Jak mogłaby mnie nie kochać? – zapytał zdziwiony, nie rozumiejąc, dlaczego rówieśnik tego nie rozumie.
- Gdyby jakakolwiek cię tolerowała, zastanawiałabym się nad jej zdrowiem mentalnym – rzekła Tamara – I nie martw się, nie czuję do ciebie niczego prócz odrazy – usiadła obok Czkawki, tym samym oddzielając się stołem od natręta, który tylko uśmiechnął się pewnie.
- Widzisz? – Jorgenson skierował te słowa, do szatyna, który parsknął.
- To nie jest jednoznaczny dowód – powiedział – A jeśli zakładasz, że kłamie, to podaj dowód – Sączysmark jednak nic więcej nie rzekł, do końca posiłku.

***

- Podpuściłeś go – powiedziała Tamara, gdy razem z Czkawką wracali do domu. Jorgenson, leżał w Twierdzy, dzięki uprzejmości Astrid, która postanowiła go oświecić w kilku kwestiach.
- Nie wiem, o co ci chodzi – odrzekł niewinnie – Ja jedynie przeprowadziłem z nim kulturalną rozmowę – dodał, się uśmiechając, ewidentnie zadowolony.
- Zazdrosny? – zapytała figlarnie, obserwując uważnie jego twarz, co było trudne, jako że się ściemniało. Czkawka, słysząc pytanie, zmylił krok, co próbował zatuszować, jednak to nie umknęło uwadze dziewczyny.
- O Sączysmarka? – odparł lekceważąco.
- Nie masz, o co się martwić – poklepała ramię chłopaka, dopiero po chwili, dostrzegłszy, że wpadła w pułapkę.
- Dlaczego mam się nie martwić? – zapytał spokojnie, lecz na jego ustach znajdował się zarozumiały uśmiech, który zirytował rozmówczynię.
- Bo nie ma bata, bym zakochała się w tym idiocie.
- Ale, kto powiedział, że o nim rozmawiamy? – zapytał chłopak chytrze – Powiedziałaś, że nie muszę się martwić, ale nic nie mówiłaś o Sączysmarku – policzek dziewczyny drgnął, a cała twarz się zaczerwieniła, co chłopak uznał za urocze.
- Podtrzymuję swoją odpowiedź – rzekła, odwracając głowę, ukrywając rumieniec.
- Jak coś, to ty też nie musisz się martwić – dodał chłopak po chwili milczenia, co spowodowało, że ciemnowłosa gwałtownie odwróciła się, spoglądając na niego. Jakby nie patrzeć to, po co komu jakieś bezpośrednie wyznanie uczuć, nie?