19 yaşında genç bir kız ailesinin işinden dolayı başka bir şehre taşınmak zorunda kalır.Ama Aslı o okulda yaşayacaklarından habersizdir.Gerek ağlayarak,gerek gülerek bizlere yaşamı daha doğrusu hayatın toz pembe olamayacağını göstermektedir.Her hika...
Öncelikle kitabımı okuyan herkese iyi akşamlar dilerim. Bir kaç gündür bölüm gelemiyor çünkü nasıl tamamlayacağımı yani tam olarak nasıl yazacağımdan emin olmamakla birlikte bir tane daha kitap yazıyorum.
Bu kitap yine bir cinayetle başlayacak. Fakat bu sefer cinayeti bir az daha arkaya çekip daha çok arkadaşlık ve romantizme yer vermek istedim. Ve sizden kitabıma bir şans vermenizi istiyorum. Ki bence pişman olmayacaksınız.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Saat 03.47... Yalnızlığın en derinlerindeyim. Buna ne denir bilmem, sizde bilmezsiniz. Hissizlik mi, acı mı? Bu nedir gerçekten bilmiyorum. Bildiğim tek şey bu hissi bir tek benim yaşamamış ya da yaşamiyor oluşumdu. Sevgili okurum, biliyorum ki sen bu hissi bir çok kez yaşadın. Bir çok kez hissettin ama adını bilmediğimiz, tarif edemediğimiz bu hissi kimseye anlatamiyoruz. Bazen kendimize bile... Anlatmaya çalışsak hemen "Geçer." deniyor o denmezse "İlgi manyağı olmuşsun sen!" mutlaka deniyor. Bu his öyle bir his ki; anlatılamiyor, belli edilemiyor ve seni kendine çekiyor. Biz yanlızlık batağının en dibindeki insanlarız... Bizler Kayıp'ın içindeki kayıplarız... Belli etmesek de her birimiz kayıpız. Görünüyoruz, biliniyoruz fakat hissedilemiyoruz. Biz kalbi atan ölü ruhlarız... Ruhlarımız kayıp ve bulmaya mecalimiz dahi yok. Tek yapabildiğimiz şey bu batağın bizi içine doğru çekmesini izlemek ve hissetmek."
