Cinayet

14.Bölüm:Çok Uzaklara Gidiyor

"Tamam,unutmam." dedim Toprak'a.
"Ay çok heyecanlandım!" Hepimiz sınıfın ortasında bağırarak gülmemek için zor tutuyorduk.
"Bence bu konuyu kapatmalıyız." dedim sakin ama gülmemek için zor duran bir sesle.
"Bence de." dedi Mert.
...
Sen ders olmuştu. Bu gün neredeyse hiç konuşmamıştık. Toprak benden uzaklaşmaya başladı. Bir şekilde onunla konuşmalıydım. "Deniz'i gördünüz mü? Neden gelmeniş?" Yeni farketmiştim aslında. Gelmediğine dua ediyorum içinden fakat bir şekilde konuşmam lazımdı.
"Niye aşık mı oldun?" dedi Mert. Niye Toprak cevap vermedi ki?
"Hayır! Sadece göremedim. Dün çok neşeliydi. Bu gün yok."
"Hasta olmuş olabilir." dedi Mert.
"Benden..." yutkundum "birşey mi saklıyorsunuz?"
"Hayır!"
"Evet!"
Mert ve Berk aynı anda cevap vermişti. Fakat Mert 'hayır' derken Berk'in 'evet' demesi beni şaşırtmıştı. Tek kaşımı kaldırıp onlara baktım. Mert endişelenmişti ama Berk hiçbir şey olmamış gibi duruyordu.
"Ya Berk ne yaptın? Bütün sürprizi bozdun!"
"Ne sürprizi ya! Toprak'ın Denizi dövdü diye sürpriz mi yapıcaksınız! Hatta sonrada sanırım çocuk yoğun bakımda mı diyeceksiniz! Allah Allah ya!"
"Ne!" Kahretsin bunu içimden söyleyecektim! O benim için Deniz'i mı dövmüştü?

"Sen..." derin bir nefes aldım "sen Deniz'i mi dövdün?"
Cevap vermek yerine sadece kafa salladı. Uzaklaşıyordu benden,çok uzaklara gidiyordu...
Dalmıştım. Hatta öyle bir dalmıştım ki zilin çaldığını bile duymamıştım,duyamamıştım. Çünkü aklımda tek bir şey vardı.
Toprak...
Gözlerimde tek bir görüntü vardı.
Toprak...
Ve kulaklarım da tek bir ses.
Toprak'ın sesi...
Ve aklımda ki tek görüntüydü...
Toprak'ın baş sallaması.
Ben bunları düşünürken biri fısıldadı.
"Abi o yere ne zaman gideceğiz?" Doğru ya! Biz o yere ne zaman gidecektik.
"Bakın!" diye söze girdim "Aklımda o kadar şey var ki,o yeri daha fazla aklımda tutabileceğimi sanmıyorum."
"Tamam o zaman gidelim,değil mi abi?" diyerek Toprak'a baktı. Toprak ilk önce başını salladı ve "Hadi!" dedi. Belki inanamayacaksınız ama tüm bir gün boyunca Toprak'ın sesini hiç duymamıştım. Biraz daha konuşmasa sesini unutabilirdim. Koşarak önlerine geçtim. Beni takip ettiklerini bildiğim için arkama bakmama gerek duymadım.

Hızlıca üst kata çıktım. Sonra bir sınıfa girdim. Burada olmalıydı! Burada bir kapı olmalıydı. "Buradaydı..."
Burada olmalıydı! Delirmişcesine duvarları ellemeye başladım. Ve sadece bir ses benim korkudan sıçramama vesile oldu. Kapı kapanmıştı...