Mist After Rain

Chapter 7

Chapter 7

It's Friday night. Dad's still out of the country. My head is a frigging mess right now and feels like going to explode anytime soon because of the tough times I'm facing right now.

Definitely need to refresh my mind and soul.

Hanggang ngayon hindi pa rin mawala-wala sa isip ko ang tungkol sa posisyon ng captain sa varsity swimming. At karugtong ng salitang team captain ang pangalang Farren. Tangina.

I laughed as I put on my denim jacket paired with a plain white top and jeans. I still can't accept my defeat. Not with that woman. This is driving me crazy.

Inayos ko lang ng bahagya ang buhok ko habang nakatingin sa salamin. Naging medyo kulot ito dahil sa pag-alis ko sa pagkakapusod nito kanina.

I opened the veranda of my room just to take a peek from the outside. I smirked when I saw our house guard sleeping silently on his seat. What a useless stupid guard. Sayang lang ang pasweldo ni dad sa mga guard na kinukuha niya.

Dahan-dahan kong pinihit ang doorknob ng pintuan ng kwarto ko at naglakad ng patiyad para wala akong magawa na kahit ano mang ingay. Ingat na ingat pa kong ihakbang ang mga paa sa huling baitang ng hagdanan nang biglang may tumapat na ilaw sa mukha ko dahilan para mapaupo't mapasigaw ako.

"Manang!" sigaw ko nang makitang si Manang Fe lang pala 'yon at may hawak-hawak na flashlight. "You creep me out!" hawak-hawak ang dibdib at tumayo na.

Here we go again, trying my best not to get caught but what's always happening was the opposite of my plan.

"Pasensiya ka na hija, akala ko kasi magnanakaw o kung ano ang narinig kong yapak kanina sa itaas. Ikaw lang pala," sambit nito at sinidihan ang mga ilaw sa sala bago pinatay ang flashlight na hawak.

I rolled my eyes before walking towards the shelves in the living area and grabbed my dad's keys and giggled.

"Bihis na bihis ka? Anong oras na may pupuntahan ka pa sa kalagitnaan ng gabing ito?" mausisang tanong ni Manang Fe.

Wala naman silang nagagawa lagi sa kagustuhan ko, ako pa rin naman ang nasusunod kahit bawalan pa ako ni Manang Fe. Sa ama ko nga hindi na ako sumusunod, sa katulong pa kaya.

"You don't have to care manang, just go to bed and rest," walang gana kong sagot sa matanda bago tumungo sa may pintuan palabas ng bahay. Bastos na kung bastos ang ugali ko. Wala naman silang magagawa tungkol doon.

"Harriette, hija," tawag ni manang kaya napatigil ako sa pagbukas sa pinto. "Iniisip mo ba talaga na hindi nag-aalala ang daddy mo kapag lumalabas ka ng ganitong oras? Nagkakamali ka anak-"

"Tumigil ka na manang, as if you can stop me from leaving," giit ko ng hindi humaharap sa kanya at nakatingin lang sa labas. "And please stop acting like a mother to me, matagal na akong wala non."

Paglabas ko ng bahay ay pinasadahan ko ng tingin ang lahat ng mga kotse ni dad, pumipili kung ano ang magandang itakas.

"Eeny, meeny, miny, moe. Which the best car should I drive?" I sang. "Hmm, the black pickup truck. Good one, Harry."

Napangisi ako habang inihahagis-salo ang mga susi sa kamay ko. Thinking how mad my dad could get if something happens with the luxurious cars he loves so much. More than he does to his daughter.

Sumakay na ako ng sasakyan at narinig pa ang pagtawag sa'kin ni manang pero hindi ko na pinansin.

"Ford F-150 King Ranch for tonight," I whispered, sliding my fingers on the steering wheel. I sniffed the smell of the car. Dad just purchased this car recently that's why it gives me the smell of brand new scents. "Don't worry Dad, I'm not that wild, crazy, absurd daughter to fvck up this flawless car of yours."