Spijt komt altijd achteraf.

Deel 3

Ik heb dit deeltje toch maar gepubliceerd aangezien mensen door willen lezen, maar bij dit deeltje wil ik wel 20 stemmen voor er een nieuw deeltje online komt. Als we die stemmen snel krijgen, komt ie meteen online want ik heb m al klaarstaan.

"Dat je zou trouwen." Zei mijn broer. Ik keek hem verbaasd aan. "Mourad is een goede jongen." Zegt hij weer. "Wat bedoel je?" Zeg ik. Hij kijkt me niet begrijpend aan. "Ik zou niet gaan trouwen?" Zeg ik vragend. "Een tijdje terug was je hand toch gevraagd?" Zegt hij weer niet begrijpend. "Nee Nabil, hoe kom je daarbij?" Vraag ik. "Dat zei Mourad tegen me." Zegt Nabil. "Wat zei hij tegen je?" Vraag ik. "Hij zei dat zijn vader tegen papa zei dat hij met jou wilde trouwen, maar papa zei tegen hem dat jij dat niet wilde." Zegt Nabil in een stuk door. "Nee wtf, papa heeft mij nooit wat gezegt en die hele Mourad ken ik niet eens." Zeg ik verward. Nu kijkt Nabil ook verward. "Weet je het zeker?" Vraagt hij me. Ik knik. "Heel zeker." Zeg ik. Hij knikt en staat op. "Waar ga je heen?" Vraag ik. "Gewoon even naar buiten joh." Zegt hij en verlaat mijn kamer.

Hoe en wtf. Wat heeft Nabil mij net gezegd? Trouwen? Ik? Ik weet nergens van.

Ik probeer mijn gedachtes te negeren, maar het lukt maar niet. Ik blijf steeds aan de woorden van Nabil denken. "Trouwen." Heeel raar vind ik het. Ik wil het aan mijn ouders gaan vragen, maar ik weet dat ze mij zullen gaan uitschelden.

Ik kan me niet meer concentreren en doe mijn boeken dicht. Ik stap mijn bed in en denk na. Ik zal Lamyae appen en het haar vertellen. Lamyae is mijn beste vriendin en ze weet alles over mij. Letterlijk alles.

Ze reageert al snel en ze vind het ook vreemd. Ik heb gezegt dat Nabil nu naar buiten is en weet zeker dat hij het na zal vragen aan die ene Mourad.

Ik val in een diepe slaap met een verwarde gedachte.